'Helter Skelter' is een song van The Beatles uit hun gelijknamige elpee 'The Beatles' (ook bekend als "The White Album" uit 1968). Het lied werd enkel geschreven door Paul McCartney ondanks het "Lennon/McCartney"-label. Macca wou van zijn braaf imago af en hij werd naar eigen zeggen geïnspireerd door het lezen van een interview met Pete Townshend van The Who waarin hij hun volgende single 'I Can See For Miles' (september 1967), beschouwde als de luidste, meest rauwe, vuile song die The Who ooit had opgenomen. McCartney zei een jaar later 'Helter Skelter' geschreven te hebben met zijn rauwste stemgeluid en de luidste drums van Ringo Starr.
In het Engels betekent "helter skelter" een kermisattractie, een roetsjbaan of achtbaan maar figuurlijk ook complete chaos of wanorde, in het Nederlands omschreven als "holderdebolder" of "hoteldebotel".
In de zomer van 1968 vonden de opnames plaats. Terwijl de zangpartijen van Paul werden opgenomen, rende George Harrison door de studio met op zijn hoofd een vastgebonden brandende asbak, een parodie op de Crazy World of Arthur Brown die toen met 'Fire' hoog in de hitlijsten stond!
De derde take van het nummer duurde zelfs 27 minuten en 11 seconden! Op het einde van de 18de take gooide Ringo zijn trommelstokken door de studio terwijl hij "I got blisters on my fingers!" riep. Die kreet is zelfs te horen op de uiteindelijke ingekorte opname. Roadie Mal Evans bespeelt de trompet.
De song wordt beschouwd als een belangrijke invloed op de langzaamaan opkomende hardrock of heavy metal in de muziekgeschiedenis.
Zet het geluid op maximum en laat je meeslepen van boven naar onder en omgekeerd in deze knotsgekke trip!
"I got blisters on my fingers!"
Mick Jagger schreef in 1968 'Sympathy For The Devil' als een aanklacht tegen al wat het kwade vertegenwoordigt in de mensheid. Volgens de overeenkomst werd de song gecrediteerd als Jagger/Richards.
De tekst begint heel ver terug in de tijd toen Jezus Christus door de gevallen engel tevergeefs in verleiding werd gebracht tijdens zijn verblijf in de woestijn maar er jaren later wel in slaagde Pontius Pilatus zijn handen in onschuld te doen wassen waardoor het lot van Christus uiteindelijk zou bezegeld worden.
Iets minder ver in de geschiedenis werden de Russische Tsaar en zijn familie uitgemoord. Ook dochter Anastasia die tevergeefs zou geschreeuwd hebben al deed jarenlang het gerucht de ronde dat zij de enige overlevende was geweest. De blitzkrieg tijdens WOII en de concentratiekampen worden onder de loep gehouden net zoals de kruistochten en de kolonisatie van de wereld waardoor eeuwenlang mensen werden uitgemoord in naam van God.
Vers in het collectief geheugen gegrift staat de moord op John Kennedy eind 1963 maar toen zijn broer Robert in 1968 ook werd vermoord moest Jagger ijlings naar de studio om "Who killed the Kennedys?" (in het meervoud) in te zingen. Ondertussen krijgt de luisteraar een vaag beeld van wie verantwoordelijk zou kunnen zijn voor zoveel onheil. In de middeleeuwen, zo zingt Mick Jagger verder, werden troubadours in de val gelokt nog voor ze Bombay (huidig Mumbai) konden bereiken.
Nog een finale sneer naar politieagenten die ook criminelen kunnen zijn net zoals zondaars ook heilig kunnen zijn en dan pas valt eindelijk de naam Lucifer.
Het lied is ondertussen al veranderd in een litanie van "Woo, who"'s waardoor ook het ritme gewijzigd wordt in een samba. Michael Cooper, Marianne Faithfull, en Anita Pallenberg waren de backing vocals van dienst. Bill Wyman schudde met de shekere, een populair percussie instrument uit Nigeria, Benin, en Togo.
Het woord "devil" komt niet in de tekst voor alhoewel Jagger vanuit diens standpunt zingt en al de wandaden die de mensheid ondergaan heeft in zijn schoenen schuift.
Jarenlang werden The Rolling Stones (vooral in de VS) onterecht beschouwd als duivelsaanbidders en gevaarlijk voor de toenmalige jeugd.
Hoe dan ook is dit een mijlpaal in de muziekgeschiedenis.
Eind jaren zestig/begin jaren zeventig was het gebruikelijk geworden bekende hits te herwerken zoals o.a. volgende artiesten deden: Vanilla Fudge, Joe Cocker, Isaac Hayes, The Jimi Hendrix Experience, en Eric Burdon & War. Zo was er in 1969 de Amerikaanse groep Chicago Transit Authority die al heel snel zijn groepsnaam moest inkorten op bevel van de rechter. Er bestond namelijk al een gelijknamige autobusmaatschappij. Het werd dus vanaf de tweede elpee gewoonweg Chicago!
Peter Cetera, Robert Lamm, Terry Kath en de rest van de band visten een oud nummer op van de Spencer Davis Group. Steve Winwood en platenproducer Jimmy Miller schreven het begin 1967.
Vreemd genoeg werd de cover van Chicago slechts in 1970 uitgebracht als single die in de Verenigde Staten pas scoorde in 1971. 'Questions 67 and 68' was toen de a-kant maar de deejays speelden beide kanten op de radio. Hieronder is de elpeeversie van nagenoeg 8 minuten te beluisteren en ik voeg er ook de originele versie van de Spencer Davis Group bij. Niet te verwarren met het gelijknamig nummer van The Yardbirds!
