"Eindelijk ..."

Eindelijk is het dan zover. Oktober 2003. De shovel komt tergend langzaam ons erf oprijden. Ik sta klaar met de filmcamera om de vernietigende kracht van de hedendaagse techniek vast te leggen voor mijn nageslacht. De sloop kan beginnen. Er is afgesproken dat eerst de achterkant van de woning zal worden neergehaald en dat vervolgens naar voren toe zal worden doorgewerkt. Het lijkt alsof we met z'n allen, zonder het van elkaar te weten, hebben afgesproken dat we de gevel zo lang mogelijk in tact zullen laten. De gevel die het op een haar na 100 jaar heeft volgehouden en die nog steeds zonder enige scheuring fier overeind staand getuigt van verstand van bouwen op veengrond. Het voorhuis staat, voor zover ons bekend, op korte houten palen die het - dankzij de hoge grondwaterstand in ons polderlandschap - nóg wel 100 jaar hadden volgehouden. Maar dankzij de voortschrijdende ontwikkelingen die de moderne tijd kenmerken en de beslissingen die de Nederlandse Staat daardoor meent te moeten nemen zal straks ook onze antieke gevel met glas-in-lood-ramen het loodje moeten leggen.
Schiphol moet kunnen groeien. Het banenstelsel moet worden aangepast en dus ontstaat de Polderbaan. Routes worden verlegd en zorgvuldige berekeningen geven aan dat er meer vliegbewegingen mogelijk worden boven onze polder en dat men daarmee de toegestane geluidsbelasting voor omwonenden geen geweld aan doet. Eén van die omwonenden zijn wij. Ons huis staat in Assendelft-Zuid, dat na Spaarndam het zwaarst wordt getroffen. Al in de proefperiode constateren wij dat we binnen een tijdsbestek van enige maanden in staat zullen zijn de piloten van de verschillende maatschappijen te herkennen, niet alleen aan hun stijl van vliegen, maar ook aan de kleur van hun pet. We kunnen tenauwernood de drang onderdrukken om naar ze te zwaaien, omdat de frequentie waarmee ze overkomen ons moedeloos maakt. We kijken nog alleen en zwijgen.
Toch is juist de aanleg van die onontbeerlijke Polderbaan de aanleiding voor de sloop van onze woning. En juist als gevolg van de toegenomen geluidsoverlast verrijst er straks een nieuw huis dat qua isolatietechnieken zijn weerga niet kent. Welke kniesoor zal durven volhouden dat het toch wel zonde was van zijn authentieke stulpje als hij zich straks achter driedubbeldik glas kan afvragen of de brommers die voorbij razen in werkelijkheid nog wel geluid maken ? De wisseling der seizoenen zullen we, dankzij ons isolatiepakket, intens beleven, in stilte. De wind huilt niet meer om ons huis, de regen klettert niet meer op het dak en frisse lucht ontvangen we nog alleen door de ventilatiekanalen die zich als een mollenstelsel door onze woning vlechten. En de vliegtuigen ? Als meeuwen die zich op de wind laten drijven zullen ook zij ons huis passeren om via de Polderbaan net als de reigers neder te dalen op Hollandse bodem. Onze bodem, veengrond, wordt binnenkort doorspiesd met metershoge palen die ons nieuwe huis moeten dragen. Als de sloper de gevel de genadeklap heeft toegebracht en zich voorbereidt op de oude fundering blijkt daarvan nauwelijks iets aanwezig. Gedurende bijna een eeuw stond de gevel, onze gevel, slechts op een klokgave plank en de originele poertjes die het voorhuis droegen bleken zichzelf in stand te houden. Maar de ontwikkelingen gaan door en wij ..., wij hebben geluk gehad. Want wij mogen onze nieuwe woning volgens de laatste eisen isoleren. En omdat ik in Assendelft-Zuid woon en ik de polder liefheb, zal ik iedere dag met blijdschap naar buiten kijken en in stilte genieten van de natuur die mij omringt. Ik zal de meeuwen in hun glijvlucht blijven zien net als de reigers die landen op mijn erf en ik zal ze herkennen.

Marjon