Belgische Pool der Zeelieden Inlichtingen Alliantie van Antwerpse Senioren (AAS).
13-04-2008
TENIERS (vervolg)
Inderdaad had een van de wipers zijn kat gestuurd, daarom was ik op t onverwacht ge-monsterd. Ik stommelde met mijn valies de gangway op en botste op een kerel van de shore-gang. Die wist ervan. De wiper zeker?. Ja. Ik zal u tonen waar de stuur zit. Enne dat hier is je cabine. Allee vooruit, ik stond er ineens met mijn smikkel voor. Bo-ven vroeg de stuur of ik al wist waar mijn kajuit was. Ja dus. De man stak zijn neus te-rug tussen zijn papieren, raar, zowat iedereen kon aan boord komen met een of andere smoes. Later zou aan het licht komen dat die gedachte met de werkelijkheid strookte. Terug enkele verdiepen lager om mijn boeltje uit te pakken.
Aan het gestommel te horen had ik een gebuur. Die kwam even later na een tikje op de deur binnengewandeld en stond erop me rond te leiden na een korte kennismaking. We moesten die dag niet meer naar beneden en hadden de tijd. De matrozen maakten zee-klaar en hadden verder ook niet veel te doen want het schip zou s nachts vertrekken.
Ik werd wakker door het gekraak toen we reeds de Schelde afwaren en in t Kanaal la-gen met bestemming Le Havre. Met het begin van het gekraak was het ook gedaan met slapen.
Te 5 u 30 werd iedereen gewekt om te zes uur te beginnen. Ons eerste taak was om de stores, het materiaal bestemd voor de machinekamer naar beneden te brengen bij het naderen van Le Havre. Alles lag op een hoop in de alleyway, of het binnengangboord, in mensentaal. De zwaarste pakken en vaten werden met een takel langs de steile ijzeren trappen naar beneden gelaten.
Het moet gezegd, om twaalf uur werd er een maaltijd op tafel gezet om u tegen te zeg-gen, kokkie mocht er zijn! Altijd was de kok een omstreden figuur aan boord, het waar-om laat zich gemakkelijk raden. Er waren koks die de ingrediënten optimaal gebruikten en de gehele crew reikhalzend uitkeek naar de maaltijden en zich te pletter vrat. En dan de anderen de worstenkoks.
Het zeemansleven is niet altijd zo romantisch als in de literatuur beschreven wordt. Na enige jaren op zee gezwalpt te hebben weet men wel beter! En toch is het de geur van romantisme en avontuur dat menig kandidaat destijds de weg naar de Pool der Zeelieden deed vinden. De zeelui die er al wat reizen hadden opzitten vonden het gezwam over romantisme en avontuur gewoon lulkoek
De Pool was in de zestiger jaren, toen ondergetekende de stoute schoenen aantrok en zich ging aanmelden, nog in het Hansahuis op de hoek van de Suikerrui en de E. Van Dijckkaai gevestigd. Aan het loket zat een heertje dat naar diplomas vroeg. Welke dan? Kokschool, elektriciteit, schrijnwerkerij? Niet? Dan is er nog plaats als wiper. Wist ik veel wat een wiper was. Vanachter het loket werd verduidelijkt dat het voor het onderhoud in de machinekamer was. Enne, werd eraan toegevoegd, een springplank, bijscholen en een examen in de zeevaartschool als volmatroos kan achteraf altijd nog. (Dat gebeurde later ook).
Allee vooruit dan maar. Na de nodige formaliteiten naar t rattekot op de Italiëlei. En enkele dagen later aangemonsterd voor het ms. Teniers, een schildersboot. Daar verstond ik ook de ballen van. Enfin, het bleken vier zusterschepen te zijn met de namen van befaamde schilders: de Jordaans, Rubbens en de Memling waren de zusterschepen. Naar t loodswezen om de rol te tekenen. Binnen en buiten daar ik alleen gemonsterd was want den Teniers stond eigenlijk niet op het bord.
t Moest nogal vlug gaan want ik werd in de namiddag om vier uur aan boord verwacht. Rap inpakken, afscheid nemen en weg. Het schip lag aan kaai 211 te blinken in de namiddagzon en men laadde de laatste pakken ijzer. Ik vond het een mooi schip. Een lichtgrijze romp (later werden de rompen van de CMB schepen in t rood geschilderd) een spierwit midships, de schouw in het oranje, de CMB kleur.
