het oude leven is voorbij... het nieuwe... daar schijn ik me nog niet in te vinden
07-04-2011
Kan het bijna niet bolwerken
Ik merk dat ik haar babbelen honderduit bijna niet aankan... dat het me uitput... dat ik heel veel moeite heb om me te blijven concentreren... Ook de snelheid van haar vertellen, alsof mijn begrijpen steeds achterna holt. Ik voel me schuldig. Ze voelt zich nu eens wat beter... ze lijkt eindelijk opgeluchter... ziet het weer allemaal wat meer zitten. En dat is alvast een zorg minder, want ook dat legde een enorm gewicht op me... de zorg en angst... Waarom kan ik niet meer die moeder zijn die ik altijd was? Waarom kan ik niet langer opgewekt en blij luisteren? Ik ben gebroken... op zoveel mogelijke plaatsen. Er is geen enkel fragment van mezelf dat ik nog herken. Ik kan het wat haar babbelen betreft toch iets minder belastend voor me maken als ik me op de sofa leg... maar dat volstaat niet... want ze praat op verschillende momenten van de dag waar ik ook sta of ben... en ik verkeer niet steeds in de mogelijkheid te gaan liggen dan... Soms wanneer s'avonds de televisie uitstaat en er is even pauze, vult ze ook die met praten over... Soms voel ik het van binnen in mij dan schreeuwen... want ik heb een afgrijselijke nood aan rust... ik noem die afgrijselijk omdat ik het zelf onverdraaglijk vind dat ik dat niet meer aankan... ook dat al niet meer. Het schreeuwt zo vaak in me... om rust en gerust gelaten worden... de woorden bonken tegen mijn hoofd, dwalen in razendsnelle vaart voorbij mijn ogen, sleuren aan mijn armen en benen... laten me gillen, schreeuwen, roepen in stilte... vluchten wil ik... vluchten... Ik begrijp mezelf niet meer... ik ben zo stuk van binnen... dat ik niet eens meer kan voelen... hoe ik voor haar nog steeds van grote betekenis ben... Ik moet stoppen... want het waren zovele pijnlijke nagels met koppen... die ze in mijn romp sloegen en hart.
Het wordt moeilijk om uit mijn woorden te geraken. Telkens ook tegen de immense weerstand opboksen, alsof ik doorheen dikke muren moet hakken om iets te kunnen/willen zeggen. Alsof dat zinloze alles verlamd... Alsof ik het bij de eerste woorden al opgeef met de gedachten 'ze begrijpen het toch niet' of 'ze weten niet hoe het is en ik kan het ze niet duidelijk maken' of 'ze zullen voor nog meer slachtingen zorgen omdat ze het niet begrijpen en me net als mijn jongste van aandacht trekken beschuldigen.' Ze moesten eens weten... de meeste jaren van mijn leven bevocht ik iets en bevecht het nog... dat ik hier niet eens durf neerschrijven...
Nooit gedacht dat ik op dit punt zou aanlanden... na alle depressies die ik al met en zonder hulp doorworstelde... vind ik voor het eerst soms geen woorden meer. Daar zit ik nadat ik het scherm opende... ernaar te staren want nog voor ik één woord kon schrijven spatten ze allemaal uiteen in een oceaan van zinloosheid... waardoor ik niet meer tot bij de woorden geraak... en de zin ervan niet meer weet te vinden. Vandaag kon ik er doorheen breken... alleen met de achterliggende gedachte dat wanneer ik eenmaal begin ik wel zal zien of ze al dan niet komen. Vandaag kwamen ze... andere dagen niet. Toch kan ik over bepaalde zaken niet meer schrijven... omdat wanneer ik enkele fragmenten ervan wil bovenhalen de hele zooi naar beneden dondert en me bedelft. Daarna vind ik niets meer, geen begin, geen einde... slechts overrompeling. Ik heb geduld... het komt wel weer. (hou ik mezelf voor)
Als ik al aan een depressie leed wat is dit dan...? Leeg, wat voel ik me leeg. En wat heb lak aan het leven en al wat daarmee samenhangt. Nochtans wàs er een blije dag... al is die verdwenen als een mist die oplost door de zon. Echter de blijheid is niet opgelost door de zon maar door opnieuw een probleem veroorzaakt door een instantie die ongelimiteerd en naar hartelust fouten mag maken. Kinderen van de rekening... wat maakt die mastodonten het uit? Nougatbollen. Ik heb dus even lak aan alles en iedereen... en ik zal blij zijn als er aan deze hele zinloze bedoening een einde komt. Ik heb er even hartgrondig genoeg van. Mag het?
Ik probeer niet verder te denken... niet toe te laten veel verder te denken dan het nu. Ik merk dat ik noch over de heugelijke feiten noch over de problematische wil schrijven. Dus doe ik het niet en richt mijn aandacht op het nu. Ik wil me concentreren op de praktische zaken... op allerlei dat hier om en in het huis moet gebeuren. De nieuwe medicatie zal nog even moeten wachten want zonder de oude slaap ik niet in... dus wil ik ze ook nog niet weglaten. Ik ben wel bezig ze af te bouwen... ze iedere week met een vierde te verminderen. De enkele nachten dat ik probeerde zonder die medicatie lukte het niet in slaap te komen gedurende uren. En toen ik eindelijk sliep... was dat bijzonder onrustig waardoor ik vaak, te vaak om uitgerust te zijn, wakker werd. Het wordt een warme dag vandaag... ik ga het wasgoed wassen zodat ik het in de zon drogen kan... kan ik me tegelijk aan de zon warmen want buiten de deur ga ik vandaag niet... Geen zin om mensen te zien en zeker geen bekenden.
Ik zou willen schreeuwen... maar natuurlijk doet ik het niet. Een bewogen dag... te bewogen om er nog maar over te kunnen vertellen. Moe... en gisteren ook ziek... nog een pijnstiller en dat was lang geleden. Ik zou willen schreeuwen... en huilen maar ik blijf alleen maar stil... Ik ga eens kijken of ik muffins kan maken. Wat ik wil nu... wil heus niemand weten.
Wellicht verstandig dat ik vandaag meer rust nam. Opnieuw uren las nadat ik merkte hoe het in de tuin werken, me uitputte en niet eens voldoening gaf. Leeg, onverschillig... besef niet eens meer dat ik erin werkte. Gisteren een babbel met vriendin... deed me deugd al was ik erna wel moe... zelfs mijn jongste zag het. Uitgeteld lag ik op de sofa en voor het uitje rustte ik (gelukkig) ook. Heb uren weggerateld... maar het luchtte wel op. Blij ook dat zij mij telkens zo geruststelt. Vandaag moe en leeg. Wil verder niet stilstaan bij mijn leven. Lijkt me zéér verstandig ook.
Uitputtend twee dromen in de ochtend en beiden over hetzelfde... de bevalling van mijn dochter. De ene droom daarin hoorde ik haar kreunen onder de weeën, de tweede daar stond ik in een winkel een leuk geschenkje voor de baby te kopen. Ik vraag me natuurlijk af of dit een teken is. Minder somber word ik niet van die dromen... want ook dit kleintje zal ik wellicht niet of amper te zien krijgen. Ook al hoor ik mijn dochter in gedachten zeggen dat ik het zelf gewild heb... Als ik hun gedachtengangen moet volgen, heb ik alles zelf gewild... Omdat ik niet sprong als een harlekijn... op hun commando's, eisen, voorwaarden? Of omdat -hoe ik ook oeverloos bleef herhalen wàt ik precies zei én schreef-... ze er toch telkens weer die andere draai aan gaven... de draai die hen toestaat te doen wat ze deden... me demoniseren. Wel... ik hoop dat ze gelukkig zijn met al wat ze doen en laten. Zo is het leven blijkbaar... geworden. Ik heb er me eindelijk min of meer bij neergelegd. Zo voelt het vandaag alleszins. Het kan natuurlijk ook gelatenheid zijn. Ik weet het niet. Ik weet hoe langer hoe minder. Wel dat ik maandagavond volledig ben ingestort en huilde alsof ik nooit meer zou ophouden. Gisteren hebben mijn dochter en ik een klein uitstapje gemaakt en het heeft ons beiden eindelijk weer wat rust en vrede gegeven. Het was een goed idee van haar om daar nog eens naartoe te gaan. Alle spanningen waar zij en ik de laatste weken fel onder leden... zijn althans voor die tijd verdwenen. Heb me nog nooit eerder in mijn leven zo alleen gevoeld als dit jaar. Ik merk dat ik niet eens meer de moeite doe bepaalde anderen deelgenoot te maken van de problemen hier...
Ik geloof niet dat de angst voor het leven zinvol is... Ik vind hem althans niet zinvol. Maar hij is er wel. En door allerhande problemen wordt deze er niet beter op. Het nergens terecht kunnen voor praktische hulp of raad, het bedrogen worden terwijl je erbij staat waarbij je ook als je het bedrog kan aantonen, geen kant uitkan... Dan komen er nog financiële problemen bij... die het gevolg zijn van fouten die instanties in het verleden maakten... en verder door mijn uitzonderingssituatie waardoor ik doorheen de mazen van het sociale vangnet val. Waar ik voorheen een meevoelende begeleiding had, viel die weg en komt er een begeleiding die niet meer doet dan wat ze moet. Mijn vechtlust is ondertussen weggevallen door het zinloze van het vechten tegen de overmacht, zo voelt het. Het vertrouwen dat je had in vrienden kreeg gevoelige knauwen... ze zogen je leeg en hielden zich verder bezig met je in je buurt in een kwaad daglicht te plaatsen... door laster. Anderen zwijgen in alle talen... en knippen de weinige leuke zaken samen gemakkelijkheidshalve ook weg uit je leven. Die vullen ze liever in met een 'rijkere' vrouw met 'naam'... ook al heeft die vrouw een familie-vangnet. Je kan niet anders dan het met lede ogen slikken. Ik loste het voor mezelf op door alleen op uitstap te gaan... en dat bevalt me wel... alleen worden die uitstapjes één keer in de week vaak overschaduwd door de zorgen door de financiële hachelijke positie. Toch geef ik de moed niet op... en iedere week probeer ik zo'n namiddaguitstapje te maken. De eenzaamheid nijpt soms. Vooral in die perioden dat je je zorgen of angsten zou moeten kunnen delen. Zoals wanneer je kind ziek werd en net niet thuis is, jij er niet heen kan... en toch die angst moet opzij zetten om je kind gerust te stellen met ettelijke telefoontjes... of wanneer een boiler het niet meer doet en je bang bent dat een herstelling op jouw rekening zal worden geschreven ook al staat dat niet in het contract... maar je kent de addertjes onder het gras van die verhuurder... Je weet niet wie raad te vragen als het een soort noodsituatie is. En ga zo maar door. Ook de angst om ziek te worden zit er soms heel diep in... want wiens hulp kan je inroepen om voeding in te slaan, je hond uit te laten...? Verder zuigt het enorm veel energie weg dat je ook de problemen die je kind op school heeft door laks optreden van de administratieve diensten daar, moet oplossen... detecteren... aanklagen of je geraakt door hun nonchalance nog méér in de problemen. En wanneer je kind verder ook nog belast wordt door egoïsme en onrede in haar schoolloopbaan... voel je hoe je benen je niet meer kunnen dragen... van ook daar enorme hoeveelheden energie... want je wil je kind tot steun blijven zijn... het hoofd bieden tegen onrede en onbegrip... ook die waar je kind mee te maken krijgt. Soms is het dan net iets van het goede teveel.
Op zulke momenten als bij het ontwaken, wilde ik dat ik wist wat het was en vooral hoe het weg te krijgen. Misschien moet ik volharden in de boosheid en het negeren zoals ik nu al een hele tijd doe. Ik weet dat het weggaat eenmaal ik opgestaan ben en begin te schrijven, enkele koppen koffie dronk, even buiten ging, een wasje opzette enz... Ik wil vandaag ook dat wat me het meeste een naar gevoel geeft wat dit huis betreft, aanpakken... Dat wordt de garage. Iedere dag een stuk wegwerken. Zien wat er dan nog overblijft wat ik niet kan wegwerken omdat ik niet over vervoer beschik om het naar het containerpark te brengen. En niet voldoende financiële middelen om bvb. beroep te doen op de service van de speciale afhalingen voor groot huisvuil of zoiets. Daarom... die spullen opzij... en al wat ik wél kan aanpakken wegwerken. Zodat er weer ruimte ontstaat in deze woning althans. Binnen mezelf blijven de problemen zich opstapelen. Dankzij de mazen in het sociale vangnet heb ik ook nog extra zware onkosten... uitzonderingen bevestigen bij een bepaalde maatschappij niet de regel... en daarbij niet eens de mogelijkheid om van maatschappij te veranderen... omdat er geen andere is...
