Ik ben Ik ben een vrouw, en gebruik soms ook wel de schuilnaam anoniempje.
Ik ben een vrouw en woon in en woon ergens () en mijn beroep is werk nog altijd.
Ik ben geboren op 01/01/2007 en ben nu dus 17 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
ik wil hier eens alles kwijt, wat
ik al jaren opgekropt heb.Hopelijk lukt het om het van mij af te schrijven.
Na de onafhankelijkheid in 1960, zijn wij allen teruggekeerd naar België. Weer naar ons stulpje waar mijn ouders vroeger hadden gewoond. Hij had daar weer zijn plaats om te werken, en moeder kon weer op ons letten. Ik ging dan naar school, vanaf het derde studiejaar in België. En zo gingen de jaren voorbij. Met leren, spelen, slapen, vakantie. Ik werd ouder en een jong meisje. Op een morgen, ik zat dan in het eerste middelbaar onderwijs, vertrok ik naar school, na afsheid genomen te hebben van mijn ouders, ze gaven mij altijd een kruisje op mijn voorhoofd, wat betekende " God zegent en bewaart u" sommigen van julie kennen dat waarschijnlijk ook wel hé?? Ik bleef dan reeds op school eten, en kwam dan maar s' avonds naar huis. Ik volgde na school nog studie : dan was mijn huiswerk reeds gemaakt als ik thuiskwam en moest juist nog sommige dingen van buiten leren, want dat kon ik niet in de studie doen. Ik leerde mijn lessen luidop vanbuiten, zodat ik mijn eigen goed kon verstaan. Ik was een middelmatige leerling en moest er ook veel voor doen om iedere keer hogerop te geraken, maar studeren, dat deed ik graag. Na de studie was ik bij dat ik naar huis kon, wie niet hé?? Ik met de fiets naar huis en zoals gewoonlijk langs de achterpoort naar binnen om mijn fiets in de garage te zetten. Maar .........ik zag dat er iets niet pluis was..............!!! Ik kom in de tuin, en daar staat een mevrouw voor mij, die normaal s'avonds met mijn moeder de kantoren opruimde en proper maakte voor de volgende dag. Ze komt naar mij en zegt : je papa ligt in het ziekenhuis, het is erg!!!!!!! Ik dacht eerst, een ongeluk,dat was het eerste wat door mijn hoofd spookte. Erna zij die mevrouw : het is heel erg,,,, Ik begon na te cenken en durfde het bijna niet uispreken, toch vroeg ik haar : is hij misschien dood??? Aan haar blik te zien had ik al genoeg, ben terug mijn fiets opgesprongen en al schreewend en tierend terug de weg opgereden. Ja, wat overkomt je op zo een moment?? Ik wist niet goed wat ik moest denken : is het niet waar? Ja het is waar zeker, mijn vader, mijn liefste vader, mijn allerliefste papa, dood?? Kan niet, kan niet!!!!!!!! Na een poosje ben ik dan met een bevend stemmetje en hangende pootjes weer naar huis gereden, alwaar de werkvrouw me nog stond op te wachten. Ja dus, het was waar!!!!!! Mijn ouders waren een dagje op stap geweest naar mijn grootouders en tijdens het terugkeren naar huis, mijn vader zat aan het stuur van de auto, zei hij tegen mijn moeder ; schatje, ik word niet goed, wil jij het stuur overnemen?? Waarop mijn moeder uit de auto stapt en ziet dat mijn vader slecht geworden is, hij zegt nog tegen haar : zorg goed voor onze kinderen.!!!! Mijn moeder heeft mijn vader uit de auto gesleept, het was een grote en mooie man,ze heeft nog aangebeld bij een klooster, maar eer de dokter er bij kon zijn was hij al overleden. Hartaderbreuk!!!! De dokter kwam terug naar mama met de trouwring van papa. Meer konden we niet doen zij de dokter. Ik heb veel spijt dat ik mijn vader niet meer heb mogen zien in het mortuarium, maar ons mama zei dat het beter was dat ik mijn vader nog levend voor mijn ogen zag dan dood. Ik kan dat nog altijd maar moeilijk verwerken, zijn dood, nu nog ween ik dikwijls nog in een hoekje om het overlijden van mijn vader.Als ik dan naar het graf ga, stort ik dikwijls ineen van het wenen, en vertel dan hoe graag ik hem nog zie.................even kan ik niet meer........
Reacties op bericht (2)
10-08-2007
niets is erger
dan geen afscheid kunnen nemen..
knuf...boomer
10-08-2007 om 18:49
geschreven door pluisje
09-08-2007
Jezus houdt van u en kent uw denken heel goed. Een gezegende avond.
