Dag lieve erwaseens... Zoals: er was een een vrijdag tienapriltweeduizendennegen! Alweer bijna helemaal voorbij, met een paar dingen waarover ik zou kunnen vertellen zoals wat tuinwerk, praatje met de buren achteraan over de tuindraad heen en boven het geluik van hun twee lieve hondjes uit, de tweeling deze namiddag met boodschappen doen en dan ons lottogeluk verzoeken, wat huishouden en wat geschilderd (een traag opbouwend werk, waar ik me helemaal niet zeker over voel, maar toch wil uitproberen, one never knows), zelf met J&A wat gefitnessed... Goeie dag, wat siteopbouw gedaan, ook traag maar zeker, maar vooral moeizaam tussen de rest door en vooraf wetend dat niemand ooit ervan zal opkijken of een dankjewel placeren. En ik moet stilaan geleerd hebben ik te leren kennen... zou heel veel emotionele schade kunnen opvangen, zijnde vermijden. Ach, zelfs het besef ervan helpt al een beetje. Ik blijf kampen met mezelf, na een moeilijke nacht van maandag op dinsdag, een belabberd klaarmaken om te gaan werken en het besef dat ik de kracht niet had om 10 m te stappen, dus, afgebeld, en terug naar bed gesukkeld. Gerust tot op de middag en dan als een wrak toch naar kantoor gesukkeld (rijden zou een the big woord zijn voor wat ik deed) en daar volgehouden tot de vier uren om waren, klaar om naar de dokter te gaan. Alleen telt mijn lottogeluk ook in het gewone leven door, en was het meer dan een uur wachten tot ik aan de beurt was (yoga-ademhalingstechniek blijft nog steeds helpen). Alles leek OK, hartslag en longgeluid, met een alweer iets hogere bloeddruk en dan vergeet je gewoon de brandende huid op je benen, het beklemd borstgevoel, het af en toe moeizaam ademen en vraag je je af hoe traag en/of bewust een mens toch gek worden kan. Weinig in huishouden gedaan bij thuiskomst en dankbaar om echtgenoot die even over nam, zowaar. Op kantoor ben ik een evenslechte geworden als een andere slechte waarover wordt gepraat met mij (besef de dracht van deze uitlating maar eens goed), de goeien hebben een handgemaakt werk van de vrouw van de concierge, ik niet. Evenmin als ik een Indische sjaal of Pashmina kreeg zoals de jongste collega, en ik pas een paar maand later mocht kiezen nadat alle anderen dan weer aan bod waren geweest (bedankt oude baas van meer dan 28 jaar, you WERE the best, ooit). Maar ik heb gekraakt met die tijd en met mezelf, dus normaal dat het wat tijd en nogal wat pijn kost om een nieuwe mezelf ineen te steken, voor zover nog wat overblijft om dat te doen. Hoe mensen toch carnivore monsters zijn, à point, bleu of hard doorbakken, maakt niet uit. Ik weet ondertussen dat ik in weinig goed ben, vooral toen die vraag niet eens werd beantwoord en in die betekenis in volle menselijke breedte mezelf van de levenskaart sloeg. En sindsdien verdween ook alle gevoel, elke traan, elke gemeende glimlach... maar ik ben vastbesloten dankzij de kleinkids en de poezen, goeie boeken, opgemerkte mooie dingen, gevoelde warme gewaarwordingen mezelf weer in te vullen. Gaan slapen, droomloos. De laatste droom bracht alleen een huid waaruit bloeddruppels kwamen. En ik die bijzonder angstig ontwaakte...
