1955, een fantastisch jaar in mijn leven, een levensjaar in de echte zin van het woord. En dan word je opeens 20 jaar, de drempel van het volwassenzijn, de staat waarin je verstand hoort te hebben want je wordt opeens behandeld als een volwassene, met veel plichten en een paar rechten.
Het jaar van afstuderen _ hoger onderwijs, korte type _ maar een fijne kennismaking van wat leven zonder al te veel zorgen betekent: als een volwassene, maar zonder de plichten, verplichtingen of zorgen. Geldzorgen? Studies werden betaald en voor de rest zorgde je zelf door weekendwerk, als babysit, iets dat me heel erg lag en waar ik blijkbaar ook een beetje goed in was. Kinderen zijn gewoon leuk, en daar ga je als kind maar als oudste kind mee om, met verantwoordelijkheid, en in ons gezin van zes met ondergetekende als oudste had je niet anders. Als een ander viel, was het sowieso mijn fout: ik had niet opgelet...
De struggle met jezelf en je omgeving, de wereld, de groten, de ouderen, the generations gaps, en of ik er last mee had. Flowerpower girl, mijn slaapkamer was een dagelijks schilderwerk van bloemen en versieringen en posters, Janis Joplin en zovele anderen. En ik herinner me de stem van Jan op de radio. Zat tussen bed van mijn zus en ikzelf in, op de grond, en luisterde. Herman Van Veen, de fiets. Soit, dat was voor 1975, paar jaren ervoor.
Afstuderen en paar keer hart (bijna) gebroken. Een breuk viel bijzonder zwaar, hij maakte het uit om zijn abominabel toekomstbeeld over mij in zijn leven.Tja, als je diabetes hebt, hoe leef je dan als je 30 jaar wordt, en wat met zijn zakencontacten, en succesvolle businessdeals als ik ziek te bed lag en apart potje moest koken en eten... Nee, succesvol leek veel haalbaarder zonder mij. Bij andere vriendjes duurde de relatie tot hun scriptie was getypt, nuttig was ik dus wel.
Ziel kwam er enigszins gehavend uit, net als mijn lichaam dat met die diabetes een moeilijke tijd beleefde in een wereld die van suikerloos of rekening houden met suikerloos geen enkel besef of weet had. Ik werd dan ook dik en leed daar onder. Bij laatste vriend uit studieperiode leek dat onbelangrijk, en ik liep dan ook compleet in hem verloren, blindelings en met handen vol vertrouwen op de rug, onbeschermd.
En in november verhuisde ik van thuis uit naar Brugge, waar ik werk kreeg aangeboden (plaat waar ik stage had gedaan) en bij familie ging inwonen. Heerlijk. Het leek me een nieuwe kans, een mogelijkheid om opnieuw iets op te bouwen, mensen leren kennen, een carrière opbouwen (een partner voor diabetische vrouwen?, dus alternatief).
Aanzet is gegeven, ik probeer dit vol te houden maar dend dat ik meer gestructureerd ga moeten opbouwen _ dank je bob, al zou je nooit of te nimmer met mij willen/ kunnen samenwerken _ of anders raak ik in een knoop of meerdere knopen terecht. Het leven is een puzzel van o zovele stukjes, een wolkenkrabber van o zovele blokjes en je moet wel betrachten ze wat proper en als levensstructuur ineen te krijgen. Of het dan zin heeft alles in je leven terug te vinden, Bob, dat blijft nog maar de vraag? En voor wie?
Deze tekst bevat geen (plaats)namen, soms wel een naam maar dat zal dan enkel voor die persoon volgbaar zijn. En dat ze ermee aanvangen wat ze zelf willen.
|
