En vanmorgen heb ik mijn tante non gelukgewenst en een fijne moederdag toegewenst. Pape, pater-pasters, extreem-gelovigen en alle verdere psychopatische gevallen samen: enig bezwaar, enige opmerking, enige onmenselijke gedachtenkronkel die je dringend voelt te moeten uiten. Geloof me, niemand hoeft iets van jullie te horen: je bent er niet als je nodig bent, en wel als je overbodig bent, dus eindbalans: nulkommanul.
Kom net uit de tuin, louterend werk: onkruid verwijderen, maar ook positief werk: paar bloemetjes planten en meteen zin om er nog wat te gaan bijkopen en her en der in een kleurenpalet te verdelen. Onze tuin is mooi en bijzonder genietbaar, maar vereist heel veel onderhoud en daar kom ik vaak niet meer toe of hou het niet lang genoeg meer vol. Maar, vader, ik klaar niet meer: ouder worden is bij verre na nog niet zo erg als oud zijn, en da's amper een generatie, met nog twee na mij evenwel en daar zit de knoop. Ik was jong, ik ben jong geweest, maar niet meer. En kledij en kapsel kunnen daar wat jaartjes vanaf halen, de innerlijke conditie blijft zijn leeftijd behouden en dat ondanks mijn psychologische leeftijd. Klink ik nu weer raar? Nee toch! Maar toch sorry, mijn gedachtenkronkels zijn me eigen en bekend, in hordenwedstrijden en in zijsprongen en in associaties en in woordenspelingen en alles wat een fatsoenlijk geordend en gelijnd persoon in zijn leven niet tegenkomt.
Glas rode wijn bij me, geniet ervan. Drink ik teveel?, heb er geen idee van. Soms denk ik van wel en voel er me ook niet goed bij mocht iemand dat denken. Een vrouw die naar wijn ruikt. Eerlijk? Ik merk het soms bij mensen en vind dat niet leuk. Alcohol stinkt, hoe je het ook draait of keert en dan heb ik het nog geeneens over de gedragingen die erop volgen. Walgelijk. Sorry voor de paar mensen die ik nu meteen voor ogen krijg... en sorry voor mezelf dat ik me later weer normaal "menselijk vriendelijk" tegenover hen gedraag, omdat ik weet dat ze het van geen kanten waard zijn. Maar als een De Gucht en andere van die politieke voeters daar geen last van hebben, terwijl lach-en-bedrieg hun levensmotto is, dan raak ook ik de juiste denkwijze bij. Tom Boonen, snij ze hem maar af, hij verdient niet beter, en zijn acteertalent overtreft wellicht zijn fietscapaciteiten (+/- cocaïne of drugs), maar bij mijn kleinzoons kraak ik hem af als een onfatsoenlijk mens. Zijn centen heeft hij binnen, dat hij dus nu van 's werelds leefpodium verdwijnt, the sooner the better. Betaalde snotaap met een verdienste: van hoe je zeker niet moet zijn. Voor mijn kleinkinderen was je, maar ben je nu levenslang dood. En ik sleep het achter je aan, tweede kans? Ons hebben ze al lang afgemaakt zonder dat het ooit in het nieuws komt of over een tweede kans wordt gesproken. Ellendeling.
Vanaf 16 uur worden we verwacht bij mijn dochter, die moederdag voor de familie organiseert, zo'n 30 M/V/K samen. En vanmorgen ben ik al bij tante nonneke geweest, die nog gevuld paasei overhad en dat zal mooi staan op tafel straks als iedereen toekomt.
Shit, beginnen vertellen opent dan weer zovele deuren dat je uren kan doorgaan, vertellend en overdenkend, beschouwend, overlopend in voor en na.
En de zon schijnt, prachtig gevoel van stralen op je huid als je buiten bent. Ik probeer nog een @Nieuwsbrief buiten te krijgen voor 16 uur. Mei, de maand waarin alle vogels leggen een ei. Mijn testschrijfopdracht voor een nog op te starten Flair, so long ago. Patsy Claes, mijn groeten.
|
