Mijn 1 ste weekend thuis zit er bijna op.

Het was er eentje van gemengde gevoelens, soms zat ik op een rollescoaster waar ik niet afkon.

Ik keek er erg naar uit om m'n ventje en kids te zien, maar toch en dat klinkt erg raar liep ik wat verloren in mijn eigen huis.

ik had ook last van de drukte, het gekwetter van de kinderen,wat normaal is natuurlijk, maar ik was nu zoveel rust gewoon dat het voor mij echt wennen was.

Mijne jongste hong het deze ochtend echt uit, ik vroeg waarom doe je nu zo "lastig", ja mama dat weet je nu toch wel hé, straks ben je weerweg, daarom ben ik zo zenuwachtig, dat gaat las een dolk door m'n hart dan zulke uitspraken, voel me vreselijk schuldig dan, maar weet  ook dat ik dit nu echt nodig heb om er terug altijd te kunnen staan voor hen, dus ja effe doorbijten ook voor hen. 

Dus ja ik geef eerlijk toe ik heb nu nood om vanavond terug te mogen naar een veilige en vooral rustige omgeving.

Een plek om tot mezelf te komen, een plek waar als ik het "moeilijk" heb ik mijn vragen en gedachten kan delen met de therapeuten die onbevooroordeeld zijn.

Langs de andere kant weet ik nu al als straks de auto met de kids vertrekt dat er een traan zal bengelen.

Allemaal zo dubbel,waarom kan mijn leven niet gewoon zijn zoals zovele anderen?

Een vraag die ik mezelf al vaak heb gesteld.

liefs,

Feniks