Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
over loslaten en nemen & geven
tranendal
14-03-2015
narratieve
Hey,
Zoals ik eerder aangaf was het enkele weken geleden mijn procesbespreking en ging ik ook vragen of ik mocht stoppen met narratieve want het was/is echt mijn ding niet.
Antwoord was een dikke NJET , jammer maar helaas dus.
Daarop en ook aan de hand de van andere voorvalletjes kroop mijn ventje in zijn pen en verzond een mail...
Jawadde heeft dat een storm veroorzaakt seg een crisisoverleg met de stafmedewerkers en ik kreeg de vraag wat moeten we met die mail??
Daar hoef ik toch geen beslissing over te nemen, ik ben van mening als je een mail krijgt met vragen&opmerkingen dat je toch wel een anwtoord geeft.
Soit uiteindelijk is beslist dat mijn ventje en ik op 19/3 om 20.00u daar een gesprek met de hoofdarts om deze mail te bespreken.
Ben eens benieuwd, maar voor mij was het wel erg opvallend dat het absoluut ge-apprecieêrd werd dat er enige vorm van commentaar werd geuit ( en ik kan jullie verzekeren dat het erg deftig en respectvol geschreven was)
Ondertussen blijf ik dus netjes narratieve volgen, ik zit meestal met mijn gezicht naar buiten gericht zo kan ik als het me niet afgaat van de natuur genieten, rondhuppelende eekhoorntjes en schoon vogeltjes die voorbij fladderen hi hi
donderdag is het mijn procesbespreking , dan krijg ik mijn definitieve ontslagdatum.
Normaal is dat tot 2/6 , maar ik heb gevraagd om vroeger af te sluiten het gemis naar huis naar mijn kinderen en m'n ventje worden echt te groot.
en ik heb ook het gevoel dat ik verder kan thuis.
Zal zeker nog wel iets doen in nazorg maar dan van thuis uit.
Heb ook gevraagd om de laatste periode "beeld met opdracht" te mogen doen, ik hoop dat het + wordt
Vaak zit ik hier niet meer te schrijven, ik brei heel veel en kleur en ook het lezen heb ik terug gevonden.
T'is niet dat ik alle dagen weg ben, want je moet me nog niet tussen heelder groepen zetten , want dat is nog steeds geen succes, maar ik heb volle hoop dat het stillekes terugkomt.
en komt het niet terug dan is het zo, ook in een klein groepke kan je "fun" hebben.
merk aan mezelf dat ik vaak de " energie-moed-inzet " ontbreek om me dat duwtje in de rug te geven om hier iets te plaatsen.
want het is niet dat er niks gebeurt of alles rustig verder gaat.
Mijn lijf laat me zo vaak in steek dat ik hier zelfs sommige sessie's maar voor de helft mag:kan meedoen , en dat wekt op dit moment op zoveel weerstand binnen in mij...
In alle gaval op 26/2 is het mijn procesbespreking en dan krijg ik mijn onstlagdatum, ook dat wordt tijd want het gemis van het thuisfront wordt groot.
Ondanks dat ik best wel schrik ga hebben om in een zwart te vallen, nu alle dagen volk om mij, en dan terug alleen tussen m'n 4 muren wachtende tot m'n kids en ventje thuiskomen.
Voel me al eventjes heel erg moe , uitgeput , alles kost moeite...
zondag is denk ik alles uitgebarsten, ik ben vollen bak tegen de vlakte gegaan, weet zelf van niks, en ik was weg gedurende een dikke 5 minuten.
Ben dan in bed gebleven tot maandagnm terwijl ze heel erg vaak mijn paprameters zijn komen checken, na een consult van huisarts heeft deze me direct naar spoed verwezen.
daar aan een hartmonitor gelegen, en bleek dat er hier en daar toch wat onregelmatigheden waren.
aldusdoende moet ik morgennm uitgebreide cardiologische testen laten doen.
Iedereen is erg lief en behulpzaam.
Omdat er in de familie toch wel wat hartproblemen voorkomen hoop ik dat het morgen maar een 1-malig voorval was.
Het zijn weken van knokken&zwoegen , maar dat hoort erbij.
Het lastige is dat er momenteel terug veel sessie's wegvallen omdat heel wat therapeuten nog voor het einde van het jaar hunnen "verlop" op moeten nemen.
Merk wel bij mezelf dat het gemis naar de kinderen toe elke week toch lastiger en lastiger wordt.
Tijdens de week kijk ik echt uit naar een smsje / telefoontje om hun stem te horen.
Ben dan nu ook aan het aftellen want tijdens de kerstvakantie ben ik 6 dagen thuis en gaan we op verlof.
Hebben een huisje geboekt waar we echt weg zijn van alles en iedereen en van alle drukte.
We kunnen dana ls gezin echt met ons allen genieten , zal ons allemaal eens goed doen.
En ondertussen kleur ik veel , ja het kleuren voor volwassen is een echte verslaving geworden , en ondertussen ben ik ook stillekes begonnen met n'en brei, maar dat is nog op kousevoeten ;-)
Mijn halfjaarlijkse bespreking zit erop en ja ik heb dus een goei rapport gekregen.
De ganse staf en daar heeft mijn cb op gedrukt dat iedereen dat vond was van mening dat ik heel erg goed bezig was.
En dat ze ook al heel wat verandering zagen van toen ik ben binnengekomen.
Wel waren ze van mening (en ze zeiden dat het normaal omgedraaid is dat ze moeten meedelen) dat ik te hard werkte, dat ik soms eens moet rusten en af en toe het gewoon laten voor wat het is.Ik kan niet alles en iedereen helpen en zeker niet tot in het detail.
Moet ook leren dat feedback niet altijd een aanval op mezelf is(en ja ik voel me snel aangevallen en denk dan vaak oei ik doe het niet goed)maar gewoon dat anderen je iets positief willen meegeven, dat feedback opbouwend kan zijn.
Er is ook in samenspraak met het ganse team en mezelf afgesproken dat ik vanaf volgende week een bijkomende sessie ga volgen.
Een narratieve sessie, deze is wel op vrijdagnm dat is het nadeel,maar ben ervan overtuigd dat deze manier van werken heel doeltreffend kan zijn.
Morgen is het mijn half-jaarlijkse bespreking....weer een spannend moment in mijn proces hier.
Ik heb in mijn 2de lijn ook een extra sessie bijgegevraagd" narratieve" ik hoop dat ik deze ga krijgen ondanks dat deze op vrijdagnamiddag valt en ik dus later ga thuis zijn.
Ben ook benieuwd hoe de therapeuten me hier zien, echt curieus naar hun feedback, ikzelf heb alles op papier gezet( 2blz lang) hoe ik mezelf op dit moment zie.
Ondertussen is de rust in de cluster teruggekeerd en krijgen we vanaf Januari ong. een nwe therapeute.
Ook dat zal voor sommige van de groep goed doen en de rust helemaal ten goede komen.
ik wordt hier in onze eigen groep door 1 iemand nogal zwaar verbaal aangepakt ook buiten de sessie's ben daar echt niet goed van.
De laatste 2 dagen al ganse dagen wenend rondgelopen, heb nu de opdracht gekregen om seffes om 9u in de sessie mijn gevoel t.o.v. haar te uiten....
Amai ik doe het bijna in mijn broek, mijn hart gaat als een razende te keer en voel me vreselijk klein.
Schrik dat ze weer gaat roepen, of dingen zeggen die kant noch wal raken, 1 ding heb ik nu mee en dat is dat de therapeute me nu wel zal steunen als ik de kracht vind om het zelf te verwoorden dat ik dit niet langer pik.
dus als er duimen zijn dit nog op de valpreep lezen....ik kan ze gebruiken
Hoelanger ik hier ben, des te dieper ik zak, en als antwoord krijg ik dan:
da's heel goed, dat wil zeggen dat er beweging in zit...
Hopelijk komt er dan toch snel beweging in de andere kant.
Wil hoelanger hoe vaker alleen zijn, en heb moeite met mensen rond me heen, ondanks ik me dan weer in de steek gelaten voel.
Maar als we ergens op een terraske zitten kan ik me ni concentreren want dan ben ik een spons en neem ik ook de gesprekken&gebeurtenissen van de buren/andere tafels in me op dat ik al snel volledig op.
Vroeger kon ik perfect functioneren in zelfs grote groepen en nu is zelfs een babbelke met een 6-tal al een mega-inspanning voor mij...
Dus ja soms lijkt het wel de processie van Echternach, maar we moeten positief blijven.
Dinsdag is het feestdag en ook de jaarlijkse familiedag, ik ga bewust niet mee.
Teveel mensen, te druk dus ik blijf hier.
We hebben besloten om met een aantal anderen die ook hier gingen blijven er een leuk dagje van te maken.
wil zeggen, ik kijk er al naaruit,maar dat zou niet kloppen, we zien de dag zelf wel.
Wat wel klopt is dat ik hoop dat het een leuk dagje mag worden.
Ben zo moe fysiek&mentaal en ik geraak er precies maar niet door.
Ben het ook beu om steeds maar te moeten zeuren en klagen,zou zo graag eens een gewoon rustig dagje EN nachtje willen,zonder dat mijn molentje weer overuren aan het draaien is ;-)
dat vraagt zoveel energie en ik weet het en toch kan ik nergens dat knopje niet vinden op dat molentje af te zetten.
Al was het maar een kwartierke eens niet denken,gewoon een leeg hoofd hebben en niet volgestouwd met allerlei rampscenario's en demonen uit het verleden Als er ergens een goede fee zou bestaan laat ze dan aan mijn huizeke ook eens passeren heel eventjes maar.Want er zijn mensen die haar hulp veel meer nodig hebben dan ik, maar zo af en toe....een stille hoop
na een maand en 3 dagen thuis te zijn en ziekenhuis is zoonlief eindelijk terug naar school kunnen gaan.
nu hopen dat alles goed blijft gaan
Van alle opgebouwde spanningen zijn er nu ontladingen die er niet altijd op de juiste momenten uitkomen.
Maar het zijn dan ook wel erg stress-volle weken geweest en die spanning zit nog in mijn lijf en dan schrijf ik hier nog niet alles neer ...
Dit weekend een fietstochtje gedaan en ik voelde zelfs daaraan dat het nog niet optimaal zat,we hebben de tocht moeten verkorten mijn lijf gaf forfait.
Nu dus weer stillekes opbouwen, maar we blijven erin geloven samen met een superman die aan de zijlijn mijn trouwste supporter is.
Na een wel heel stressvolle week = ziekenhuisopname onze jongste ben ik totaal op.
Gelukkig is het met de jongste aan de betere hand,maar we zijn er nog niet...
Ook in de sessie's worden op dit moment zeer moeilijke thema's aangehaald , kwestie van effe diep /heel diep te graven.
en ik ..ik ben het Noorden kwijt kan niet meer slapen, en ondanks ik zo moe ben kan ik niet rusten.
Moet van mezelf wassen&plassen en als ik nog maar effe tijd heb dan begin ik in de kasten te rommelen e.d
Mijn spieren staan precies op springen, zo gespannen
en het is niet dat ik niet wil, graag zelfs en ik krijg ook de aanmoediging maar er is iets of iemand dat me tegenhoudt, en ik zou toch zo graag wat rust willen fysiek&mentaal.
Gewoon doen waar we zin in hadden en nergens afhankelijk van te hoeven zijn, kinderen-werk-tijd-...
We hebben mooie fietstochten gemaakt, dat doen we beiden graag.
Toch ook wel jammer dat er soms wat stress kwam bijkijken omwille van berichten van het thuisfront , kinderen die zich niet aan afspraken hielden...en ja dan zit ik direct op mijn paard.
Mss proberen volgende keer gewoon mijn gsm thuis te laten, want ik genoot er toch echt wel van en het is zonde dat door zulke dingen de sfeer dan nr beneden wordt getrokken.
In alle geval ik wil meer van dit soort weekends.
Mijn batterijke is wat opgeladen zodat ik met frisse moed er weer tegenaan kan.
Het voorbije weekend mezelf overtroffen, ik ben gaan helpen in een vereniging waar ik bestuurslid van ben.
Dit was voor mij niet vanzelfsprekend, mensen terugzien die ik naar mijn aanvoelen in de steek had gelaten door mijn opname,maar ik heb genoten ten volle.Vond het echt fijn om terug onder de mensen te zijn,vooral onder die groep mensen die me altijd is blijven steunen,door de smsjes,zelfs een groepsfoto met een tekst waarop stond dat ze me misten...keilief.
Dus je ik was blij dat ik deze stap heb gezet,al was het met een klein hartje.
De week hier is zwaar begonnen ,met een heftig thema,maar ja als we vooruit willen is dat nodig hé.
Maar ik heb iets leuk om naaruit te kijken, ik ga samen met mijn ventje op weekend, juist wij 2-tjes,geen kinderen, enkel wij 2 !
Dat zal ons allebei eens goed doen, effe genieten in een B&B en ze voorspellen nog goed weer ook ;-) wat wil ne mens nog.
