sinds deze ochtend is 1 van de kinderen opgenomen na een 2-tal weken sukkelen en al 13 dagen antibiotica te slikken.

Voel me mega-rot omdat de artsen met hun handen in het haar zitten en het nu effe niet weten.

Voel me ook echt wel rot dat ik nu niet daar kan zijn zowel in het ziekenhuis maar ook om de andere kids bij te staan en zeker mijn ventje.

Dus stress&verdriet gaan nu hand in hand.

Waren we maar al enkele dagen verder  ik duim/hoop dat mijn kleine manneke snel weer beter mag zijn.

Moet me echt in de hand houden om niet constant naar huis te bellen en te sms'en...

Liefs

een ongeruste Feniks