gisterenmiddag stond  m'n ventje hier met 1 van de kids hier, eerst een wandeling gemaakt op het mooie domein hier.

Nadien den auto en naar het plaatselijke dorp hier waar ze zelfs een klein shopping centrumke hebben, daar eventjes doorgewandeld, wat kleine spullekes gekocht.

Me laten verleiden door zoonlief...tja

en dan hebben we een gezellig terraske uitgezocht om met ons 3 iets te eten, ik had helemaal niet meer het gevoel van in opname te zijn, gewoon een gezinsuitstapje, zoals vroeger, zalig in het 't zonneke.

Maar dan werd het tijd om terug te gaan, we hebben dan bij mij op het terrras nog iets gedronken, terwijl de zoon kon voetballen.

Rond 19.u zijn ze vertrokken, en daar zat ik dan =alleen, dat voelde raar aan, ik had echt intens genoten van hen te zien, daarom dat hen te zien vertrekken des te meer pijn deed.

Ik merk aan mezelf dat ik er gevoelig ben op het moment, lees overgevoelig,kan voor het minste huilen.

Bij het lezen van mijn facebook stond er een mooi tekstje over het afscheid van je papa, en voila daar gingen mijn waterlanders weer,(mijn papa is al vele jaren dood) heb dat teksje gedeeld en ik schrok want mijn mama heeft daar een lieve reactie op gepost, dat deed me deugd.

Hoop dat het vandaag wat rustiger gaat in m'n kopke, maar ik vrees ervoor, want heb weer slecht geslapen,en dat doet er natuurlijk geen goed aan.

voila genoeg gezaagd

liefs

Feniks