Het is niet gemakkelijk om je gevoelens onder woorden te brengen. Toch ga ik het proberen, ik heb vandaag een paar rake klappen gekregen. Is het echt nodig dat een dokter aan iemand die de afgelopen maanden veel heeft meegemaakt, en nu dat die persoon zijn verdriet bij momenten uit door te huilen, durft te zeggen dat hij professionele hulp nodig heeft ? Wel ik denk daar anders over en ik was gisteren al bij mijn huisarts geweest, en die heeft al meermaals bewezen dat hij mij en de situatie zeer goed begeleid. En mag ik misschien ook af en toe mijn gevoelens laten zien, mijn moeder is dement en ik geloof dat ik haar toch mag proberen te helpen. Hoewel ik op het ogenblik mezelf kennende, misschien een verkeerde beslissing zou kunnen nemen. Maar mag ik dat dan voor mezelf proberen uit te maken, en ik sta absoluut open voor kritiek, maar dan opbouwende en niet afbrekende. Ik hoor al de kritiek van sommige mensen als ik zou zeggen dat ik mijn moeder bij mij wil nemen. Na vandaag weet ik niet meer wat ik doe, goed of verkeerd is. Sorry voor degenen die dit lezen, maar ik heb dit blog aangemaakt om voor mezelf dingen die me na aan het hart liggen neer te schrijven en morgen nog eens te lezen en er dan misschien anders over te denken.

31-05-2005 om 23:09 geschreven door Fernanda

Lady is een Yorkshire, zij is mijn steun en toeverlaat, maar spijtig genoeg is ze al 15 jaar, en moet ik daar dan ook mijn bedenkingen bij hebben ?

30-05-2005 om 21:43 geschreven door Fernanda

30-05-2005 om 21:29 geschreven door Fernanda

De vraag is " Hoe moet ik verder ?", eerlijk gezegd heb ik geen idee. Tussen oktober 2004 en mei 2005, is heel mijn wereld ingestort, mijn vader is op 16 oktober 2004 overleden, op dezelfde datum kregen mijn vriend en levensgezel te horen dat hij een longtumor had en nog maar een paar jaar te leven had. Nu op dit ogenblik zit ik hier alleen met mijn hondje Lady, iedereen weg, mijn vriend is op 19 mei overleden en mijn moeder is begin april dement geworden. Ik probeer op deze manier mijn verdriet van me af te schrijven, maar het gaat niet zo goed. Plotseling is er niemand meer om mee te praten of raad te vragen, aan mijn moeder kan ik niets zeggen of vragen, want zij begrijpt mijn vragen niet meer. Mijn vader en mijn vriend kon ik nog helpen met verzorgen en hun medicatie in 't oog houden, maar bij mijn moeder sta ik voor iets dat mij totaal onbekend is. Daarom heb ik dit blog aangemaakt, in de hoop dat ik door hier iets op te schrijven de wil om verder te gaan niet verlies.

30-05-2005 om 21:25 geschreven door Fernanda

Mijn naam is Fernanda, ben 54 jaar, en wilde deze blog aanmaken om als een soort dagboek te fungeren. Allereerst om mijn eigen ervaringen op mijn blog te zetten, en ook om er uit te wisselen. Als omschrijving zou ik willen zeggen: Wat geweest is, en wat zal de toekomst brengen? Hobby's: Lezen, computer, handwerken e.d.

29-05-2005 om 10:42 geschreven door Fernanda