Tria Castela - Sarria 17 Km (Km aangepast aan realiteit)
110 Km
8/9 624 Km
Las Herrerias - Tria Castela 29 Km
181 Km
7/9 595 Km
Villafranca - Las Herrerias de Valcarca - 21 Km
205 Km
6/9 574 Km
Molinaseca - Villafranca del Bierzo - 31 Km
226 Km
5/9 543 Km
El Ganso - Molinaseca 24 Km
257 Km
4/9 519 Km
Astorga - El Ganso 13 Km
281 Km
3/9 506 Km
Villar de Mazarife - Astorga 27 Km
294 Km
2/9 479 Km
Leon - Villar de Mazarife 20 Km
321 Km
1/9 459 Km
Reliegos - Leon 21 Km
341 Km
31/8 438 Km
Sahagun - Reliegos 32 Km
362 Km
30/8 406 Km
Calzadilla - Sahagun 21 Km
394 Km
29/8 385 Km
Carrion - Calzadilla 17 Km
415 Km
28/8
Ziek
432 Km
27/8 368 Km
Boadilla - Carrion de los Condes 20 Km
432 Km
26/8 348 Km
Castojeriz - Boadilla 20 Km
452 Km
25/8 328 Km
Hornilla - Castojeriz 19 Km
472 Km
24/8 309 Km
Burgos - Hornillia 20 Km
491 Km
22/8 23/8
Rust in Burgos
511 Km
21/8 289 Km
Villafranca - Burgos 43 Km
511 Km
20/8 246 Km
Granon - Villafranca 20 Km
554 Km
19/8 219 Km
St. Domingo - Granon 8 Km
581 Km
18/8 211 Km
Sotes - Santo Domingo 34 Km
589 Km
17/8 177 Km
Logrono - Sotes 15 Km
623 Km
16/8 162 Km
Los Arcos - Logrono 30 Km
638 Km
15/8 132 Km
Estella - Los Arcos 21 Km
668 Km
14/8 111 Km
Puente - Estella 20 Km
689 Km
13/8 91 Km
Pamplona - Puente la Reina 23 Km
709 Km
12/8 68 Km
Zubiri - Pamplona 19 Km
732 Km
11/8 49 Km
Roncesvalles -Zubiri 22 Km
751 Km
10/8 27 Km
Orisson - Roncesvalles 19 Km
773 Km
9/8 8 Km
St Jean Pied de Port - Orisson 8 Km
792 Km
Voettocht
naar Santiago de Compostela
17-08-2007
SMS van Marie
(Reeds gelopen : ca: 200 km) (nog te lopen : ca: 621 km)
Hello,
Ik kreeg volgend SMS 'je van Marie:
"Alles ok! enkel geen internet. verblijf nu in oude bodega in riojastreek. heerlijke wijn. we zijn nu in Sotes, ongeveer 20 km verwijderd van logrono. groetjes. Marie"
Mich
13-08-2007
Puenta la Reina en de camino
Hehe,
We zijn er weer geraakt in Puenta la Reina dan, weer een 23 km verder. En natuurlijk vertrok ik alleen en onderweg ontñoette ik de Zweed Matthias en hij vergezelde me de rest van de weg tot hiertoe. Is toch wel plezant zo gezelschap om zo vooruit te geraken. Hij heeft me onderweg ook geholpen met mijn rugzak een beetje te verbeteren en sindsdien is de pijn in mijn rug veel beter... soms is dat toch zo gemakkelijk een man die een vrouw in nood kan helpen ;-) Gisteren Pamplona ontdekt en dat is wel een heel mooie stad, het was ook heel rustig omdat het zondag was. Overal kleine steegjes met van die typische balkonnetjes vol met kleurrijke bloemen: Om nog maar van de kerken te zwijgen. Naar de stierearena ben ik niet gaan zien.
De pelgrims onderling spreken vaak over de camino en zijn werking. Het is alsof we op zich een soort familie vormen die voor elkaar zorgen. Daarbij zijn er soms van die leuke toevallighede: gisteren besloot ik voor mezelf niet mee te doen met de wedloop voor een bed. Het hangt in de lucht. de stress voor ergens op tijd te geraken. Er zijn er dus echt die om ter eerst ergens willen geraken en er heel trots op zijn dat hen dat lukt. Maar ik was nu net van plan de stress van het dagelijkse achter me te laten en niet om het op een andere manier weer op te pakken. Gisterenavond in de pelgrimsherberg hoorde ik op gegeven moment heel mooie fluitgeluiden. Ik ging op zoek naar de bron en kwam bij een Braziliaan terecht die Gabriel bleek te heten en zijn vriendin rarara Gabriella, dat is gemakkelijk. We geraakten aan de klap en bleek dat ze ook met dat issue zaten. Vervolgens kwam er een meisje voorbij die ons hoorde en ook op die manier dacht, we hebben dan op zijn caminos afgesproken dat we in de toekomst wel eens samen buiten zouden kunnen slapen. op zijn caminos wil zeggen: zonder het vast te leggen met gegevens van elkaar, we zullen elkaar wel terug ontmoeten (of niet). Achteraf bleek het meisje in mijn kamer te slapen. Zij was van Oostenrijkse afkomst. Overigens is het wel leuk ons internationaal groepje. Het is best wel een heilig groepje dat onderweg is ;-) Jozef, die ik vandaag terug ben tegengekomen, Marie (bibi), de Zweed Mattheus, dan hebben we de twee Gabrielles, 2 Franciscussen: 1 is Spaans en de ander een Amerikaan, en last but not least Rafael van Poolse afkomst... En dan de openheid en de vriendelijkheid van iedereen: als je langs de weg zit vragen alle voorbijgangerpelgrims of het gaat, de spaanse Franciscus heeft onlangs nog een fiets voor iemand naar boven op een berg geduwd, en de Spanjaarden van de refugios zijn over het algemeen tot hier toe ook heel vriendelijk. Net als de vrijwilligers uit andere landen die in de refugios werken. Zo kwamen we gisteren bezweet in Pamplona aan en kwamen eerst bij een Duitse refugio: jammer genoeg plakte de dame juist een papier met: alles bezet, op de deur toen we aankwamen: Ze zag onze beteuterde gezichten en ging vervolgens water met citroen en koekjes halen voor ons. Vervolgens gaf ze allerlei tips waar we nog konden gaan horen of er een plekje was...
En nu zit ik hier in puenta la reina een ok refugio met zwembad; mmmmmmmmm
p.s. ik heb hier ook al duiven gezien en foto van getrokken, ik dacht aan Domino ,-)
(Picture "Puenta la Reina" by Gustavo Marin)
12-08-2007
pamplona
Hey hey, hier ben ik weer.
Hier wilt dan zeggen in Pamplona: de stad ook van de stierenwedloop. Dit houdt in dat ze op een bepaalde feestdag stieren door de straten laten rennen... gelukkig nu niet. Vandaag hebben we 20 km gestapt. Gisteren ook zoiets... tot in Zubiri. Dat wa wel heavy, veel zware afdalingen en vrij heet. Er is veel volk onderweg zoals te verwachten was, voornamelijk veel Spanjaarden en Italianen. Mijn eerste echte contact op de tocht was in Orisson met een ... Nederlander, en toeval wil dat hij nu net met dezelfde issues zat teworstelen als ik, en het tweede toeval wil dat zijn naam Jos is en dat hij op de camino zich voorstelt als Jozef. Al snel dacht men dat we samen hoorden en het bracht natuurlijk veel hilariteit als we onze namen zeiden. Jozef en marie... mmm waar heb ik dit eerder gehoord?
Gisteren heb ik afscheid genomen van Jozef want zijn ritme ligt veel sneller. Maar ja op de camino weet je nooit. Momenteel heb ik veel contact met een Amerikaans koppel, een Zweed, een Pool, een Duitser. We nemen wel steeds afscheid maar toch belanden we onderweg of in een pelgrimshostelletje op dezelfde plek. Zoals de Duitser nu; al even niet gezien en dan belandt hij in onze slaapkamer en dit dan in een grote stad met meerdere refugios en hostels waarvan de onze meer dan 100 mensen capaciteit bevat... Wat ook grappig is dat er een Duitse ploeg aan het filmen is. Een opgedirkte jonge vrouw en man wandelen in nette kleren een stukje en worden gefilmd, vervolgens gaan ze een stukje met de auto verder. Vervolgens komen wij bezwete pelgrims ergens aan en zijn zij daar ook nog altijd even proper natuurlijk... Of wat dacht je van de mensen die hun bagage door bussen laten vervoeren en onderweg enkel met een dagrugzakje lopen. Dit was in het begin heel confronterend voor me: ik met een 13 kg zware rugzak (met water) en traag als een slak, en elke pelgrim stak me voorbij en dit met een minirugzakje. ik voelde me net een muilkoe of een melkezel... de pyreneen oversteken van orisson naar roncevalles wa heel mooi, bijna surrealistisch want we stegen tot ongeveer 1400m hoogte. er kwamen soms mistflarden opzetten. dieren: paarden en koeien met bellen die klingelden zoals bellen in een klooster en soms hoorde je de bellen maar zag je de dieren niet door de mist. En dan ergens een plek waar ik de gieren heb gezien waarvan ze spraken op het nieuws. ze waren juist met 40 een dode koe aan het oppeuzelen toen ik voorbij kwam en ik stond ongeveer 10 meter van hen af. En dat nadat ik juist gehoord had dat de dieren gevaarlijk konden zijn door hun honger, dat ze daardoor ook levenden konden aanvallen zoals onlangs een levende koe en nu gaat het verhaal de ronde dat je als pelgrim er ook maar niet te lekker uit moet zien maar ja aan mij is niet zoveel te peuzelen... Het klosster in roncesvalles is heel mooi en het was een speciale ervaring om met 120 mensen in een zaal te slapen dat leek op een mini oude kerk... ben er ook naar de mis geweest en heb de pelgrimszegen ontvangen, dit emotioneerde me toch. Sinds dan dus steeds opgetrokken met dit internationale groepje. En kijk nu ik dit aan het intypen ben komen de fransmannen me ook weer goede dag zeggen, heel toevallig toch weer. Gisteren kreeg ik het volgende inzicht toen ik in de hitten een steile helling aan het opkruipen was. ik voelde me ineens een 100jarige oude man met lange baard die een hevig gewicht droeg en ik droeg het reeds voor vele jaren. Het was echt wel zwaar en mijn spieren lieten weten dat ze bestonden... en toen moest ik zo hard lachen van plezier dat ik dat aan het doen wa en dat ik dat voelde: pijn en plezier kunnen dus perfect samen gaan: meer nog pijn kan soms onderdeel zijn van een intense ervaringen die leven meer in zijn totaliteit te voorschijn laat komen. Heel mooi toen ik dit meemaakte enwo een antzoord formuleerde op een vraag waar ik mee zat: waarom moeten mensen lijden...
ga nu even stoppen want dat is hier met limited time. groetjes
08-08-2007
het vertrek: 6 augustus
Hallo iedereen,
Ze zeggen dat je op de camino het volgende tegenkomt: lessen in loslaten, onverwachte prachtige ontmoetingen, confrontaties met je zelf en met je schaduwkanten weerspiegeld in anderen en vooral snurkers snachts die je beroven van een goede nachtrust...voor ik goed en wel was aangekomen in saint-jean-pied-de-port om daar tevoet de tocht aan te vangen, heb ik het voorgaande allemaal al meegemaakt (ik kan dus nu terug naar huis... haha). Ken je dat; de dag voor vertek nog een heel lijstje af te werken, in je hoofd een ideaal plaatje hoe je op rustige manier afsluit en de dingen nog op orde zet. Maar dan plots een kink in de kabel, een gebeurtenis die alle aandacht opeist en me nog even emotioneel door elkaar hutselde. Mijn buurvrouw Rachida kwam me op gegeven moment verwittigen dat ze Levi, mijn kattehuisgenoot in de tuin had gezien en dat er duidelijk iets niet in orde was; hij sleepte zich voort... Dus ik ging direkt checken natuurlijk en in de veranda lag hij op de grond en niet meer in staat zich voort te bewegen, duidelijk gewond. Naar de dierenkliniek - op zondag - met hulp van Inge en Raf voor vervoer. Wat bleek; Levi was aangereden door een auto en er was op hem geschoten met een loodjesgeweer (maar dat kon ook vroeger gebeurd zijn). Geluk bij een ongeluk; niks gebroken. Toch veel rust nodig en medicijnen om gekneusde spieren en verfomfaaide zenuwen te helpen herstellen. Na spoedoverleg met mijn beide buurvrouwtjes bleek dat ze nog steeds met evenveel liefde wilde zorgen voor Levi tot ik terug thuis zou komen en ik echt met een gerust hart mocht vertrekken. Ingrid en Rachida dank voor jullie goede zorgen, ik weet dat hij in goed handen is!
De dag nadien vertrok ik. Inge en Raf brachten me met de auto naar de stad waar ik de bus diende te nemen om 19.45u. Het begon al goed; toen we op de prins-boudewijnlaan waren aan het kruispunt met de E19, viel mijn frang dat ik iets vergeten was. Mijn stapschoenen! Haha bijna aan een tocht van 800 km vertrokken zonder stapschoenen mee. Pittig detail. Toen we uiteindelijk aan de vertrekplaats aankwamen stond daar een grote verrassing op me te wachten;enkele collega's van mijn werk kwamen me uitwuiven. Wat een leuke en hartverwarmende manier om te vertrekken. Dank je wel lieve collega's, en Sabine, ik heb al heerlijk genoten van de chocoladekoekjes onderweg!! Het was even spannend want de bus kwam maar niet aan.. busje komt zo... Uiteindelijk met een halfuur vertraging kwam hij erdoor. Het was een heel chique moderne car met veel ruimte voor de benen. Mmm hier wil ik gerust mee tot in Tours rijden waar ik moest overstappen. Vervolgens vertrok hij met nog enkele stops waaronder Gent en Brussel op het programma. Eenmaal goed en wel gezeten, informeerde de chauffeur ons dat we allen diende over te stappen in brussel...buy buy chique bus... In Brussel was het even een soep. Wie moest waar welke bus nemen? En masse gingen we het vragen aan de inlichtingenbalie. Ik met enkele anderen moesten toch dezelfde bus op. Terug naar de chique bus, waar de chauffeur ons vertelde dat we niet mee mochten. Hij ging terug naar huis zei hij. "Jamaar volgens de inlichtingen"zeiden we..."kan wel zijn maar ik ga naar huis" zei de chauffeur. dus ging ik terug naar de inlichtingen en na aanschuiven kwam ik aan de balie waar de chauffeur stond te praten met man achter balie. Ze keken me beiden aan en toen ik zei dat ik niet wist welke bus ik nu moest nemen begonnen ze elkaar te beschuldigen: het is uw fout, het is uw fout. Haha, best wel grappig. Vervolgens keken ze me beiden aan en vertelden me de info die ik moest weten: bus 4. Wachten op bus 4... Na een tijd komt er een oudere bus de halte opgereden - bus 4. Eenmaal ingestapt bleek dat de zetels dichter bij elkaar stonden: de zetels voor u komen tot aan uw knieen; je moet zelfs je benen een beetje uit elkaar zetten om je benen te kunnen plaatsen. Welkom in de bus tot in Tours! De bus zat afgeladen vol. Het beloofde een interessante nacht te worden. Mijn direkte reisgenoot - ik zat aan het raam - bleek een oudere gentleman die absoluut niet met choas overweg kon (naar eigen zeggen) en in mij de ideale klaaggenoot vond voor al het gebeurde. Ken je dat dat je soms precies op de verkeerde plek zit? Zoals de verkeerde kassa uitkiezen die toch traagst vooruit blijkt te gaan? Wel heel de bus was stil: buiten naast ons 2 jonge vrouwen die tot 2u snachts praatten en keuvelden. Mijn reisgenoot werd er horendul van (aan 1 stuk door zeg; zij hij me nog) Ik luisterde naar de melodie van hun praten. De ene vertelde het meest terwijl de andere vrouw op gepaste tijd: oh ja, oh nee, amai zei met gepast intonatie; het klonk bijna als een lied met terugkomend refrein. Vervolgens brandde er 2 lichtjes in de bus; naast ons en voor ons... Uiteindelijk om 02.00u stopten de vrouwen met praten en gingen ook de lichtjes uit. Oef nachtrust here I come! tot een halfuur later mijn achterbuur begon te snurken....en ja hoor de enige in de bus... In tours overgestapt om halfzes smorgens op een Duitse bus met Duitse grundlichkeit. Wat een verademing en verbetering! De rest van de reis verliep vlekkeloos!
En dan uiteindelijk gisteren aangekomen in Saint-Jean-Pied-de-Port in een heerlijk gastvrij pelgrimshotelleke: esprit du chemin: www.espritduchemin.org/ Na een kleine rondleiding brachten ze me naar een kamer voor 3 personen (die ik deelde met 2 zweedse vrouwen). En op mijn kopkussen lag een briefje klaar: welkom Marie.
Ik besluit het rustig aan te doen: vandaag nog accclimatiseren en morgen vertrek ik niet naar roncesvalles maar stop al in orisson. Ga de zware etappe in 2 stukken doen. Een gouden tip van een ervaren pelgrim; beter traag vertrekken dan te snel en enthousiast en je knieen overbelasten.
groetjes
31-07-2007
nog enkele dagen
Dank jullie wel voor jullie bemoedigende reacties op deze blog en in mijn mailbox! Met al die steuntjes in mijn rug kom ik zeker vooruit!
Heb vandaag nog maar eens een winkelier gelukkig gemaakt; meerbepaald een apotheker. Met een grote glimlach liet hij me vertrekken met de helft van zijn apotheek in mijn zak: van magnesiumtabletten (mijn 'arme' spieren weten nog niet wat hen te wachten staat) tot sparrendrab, verbandgaas, windels, steunverband, verzorgende voetcreme... Ik begin zo stilaan het vermoeden te krijgen dat ik misschien wel een levend bewijs ben van selffulfilling prophecy... laat nu net dat gewicht de druppel zijn dat mijn voeten en knieen doen besluiten de brui er aan te geven. Haha we zullen wel zien.
Nog enkele dagen verwijderd van de dag van vertrek. Het verlangen is ook een gevoel apart: de toekomst net als een schone lei: alles is nog mogelijk zo lijkt het, vrijheidsgevoel. Gek dat je zo een tocht moet ondernemen om dat te beseffen. Wanneer ik andere verslagen van pelgrims lees (dank Sven en Fredo voor jullie tips) beginnen de kriebels wel echt op te spelen. Het is genoeg geweest om er over te lezen hoe het anderen vergaat. Ik wil vertrekken en het zelf beleven! Nog even...
15-07-2007
Inleiding
Binnenkort vertrek ik op pelgrimstocht. Vanaf 8 augustus vertrek ik te voet van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostella. Ik zal de camino francés bewandelen zoals zovelen dit reeds gedaan hebben of nog zullen doen. Ik voel me reeds een kleine schakel in een grote keten in tijd en plaats verbonden.
Volgens de verzamelde informatie via verschillende bronnen is het zowat de minst gunstige tijd om te gaan: veel te warm en veel te veel volk...afzien en moeilijk een slaapplek te vinden, dat beloofd. Angstbeelden over een marathon in slowmotion vullen mijn hoofd (deze uitdrukking gelezen in pocketboekje over de tocht - vond het knap bedacht) En toch moet ik nu gaan; als ik denk aan een andere datum in een verdere toekomst die misschien meer ideaal zou zijn dan lijkt de magie verdwenen: nu is de moment fluistert er iets in mij. Dus luister ik er maar naar. Alsof het juist dat is waar het om gaat en niet het naar Santiago gaan op zich. Ik zie deze tocht dan ook als een echte pelgrimstocht in de spirituele zin van het woord. Als oefening om stil te worden. Stil van al dat geroezemoes buiten en binnen mij dat zegt wat hoort en wat moet. En vervolgens deze stilte te verbinden met het-op-eigen-benen staan. Het in staat zijn om voor mezelf te zorgen. Mijn eigen weg te gaan. Letterlijk en figuurlijk. Ik draag deze tocht dan ook graag op aan Jonathan Livingstone Seagull.
(Picture "Meeuw 17" by Djumbo)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
(Reeds gelopen : ca: 200 km)
maar ja aan mij is niet zoveel te peuzelen...
