Levensloop met verhalen en vertellingen vanaf 1960
30-06-2007
Terug naar af ?
1963
Het geld dat Tineke verdient in de kleine kruidenierswinkel komt goed van pas en helpt ons om maandelijks rond te komen.
Er is al veel concurrentie van de
grote supermarkten maar de mensen komen toch nog graag een klapke
doen in de winkel, sommigen zelfs tot elf uur 's avonds.
Tineke is nu in verwachting van ons derde kindje en heeft haar handen meer dan vol met de twee anderen en de winkel.
's Avonds los ik haar vaak af en de kletskousen komen nu overdag.
We sluiten voortaan om acht uur en hebben zodoende wat meer tijd en rust.
Ons dochtertje Marleen kent al goed
de plaats waar de chocolade, pralines en de snoepjes liggen en wijst
kranig met haar klein vingertje naar wat ze hebben wil.
Op een dag zijn er perikelen rond
een bepaald merk van pralines die gevaarlijke Oostenrijkse
methylalcohol zouden bevatten en omdat wij dat merk ook verkopen
krijgen we een brief van de politie waarin staat dat we iedereen moeten
verwittigen om niet meer van deze pralines te eten.
De methylalcohol kan blindheid
veroorzaken en we moeten alle dozen nú dadelijk uit de rekken nemen en
opzij zetten om ze te laten keuren.
Eén dag later komen twee gendarmes de dozen ophalen.
Ze nemen alles netjes mee en
verdwijnen even snel als ze gekomen zijn. Sindsdien hebben we van hen
of van de pralines niks meer gehoord of gezien.
Als we gaan navragen of we recht
hebben op een vergoeding voor onze verloren koopwaar blijkt niemand
iets van de pralines af te weten.
Ik hoop maar dat die rijkswachters
de pralines niet zelf hebben opgegeten want... politiemensen die met
een blindenstok lopen is toch geen gezicht.
Mijn moeder komt ook naar de winkel en neemt altijd een grote voorraad mee.
Daarmee verdienen jullie toch iets
aan ons. Zegt ze en ik voel dat ze zich nog altijd wat schuldig voelt
voor het feit dat mijn vader 'zogezegd' geen werk meer voor me had,
vier weken vóór we gingen trouwen.
En hoe gaat het op je nieuw werk bij die bouwfirma in Brussel? Vraagt ze.
Dat gaat..., het is nogal vuil werk. Zeg ik.
En gevaarlijk ook, zegt Tineke! Over haar brilmontuur kijkt ze bezorgd in mijn richting.
Bij ons is er opnieuw veel werk en pa zegt dat hij je goed zou kunnen gebruiken.
Aan vijfentwintig frank per uur zeker? zeg ik een beetje sarcastisch.
Nee, Mil wordt nu ook betaald zoals bij een normale werkgever en hij heeft alle voordelen zoals kindergeld, ziekenkas etc.
Hoeveel verdient hij dan?
Vijfendertig frank per uur, netto.
Ik zal erover nadenken. Het lijkt me wel wat.
Maar je weet dat ik nu naar de avondschool ga en om vijf uur wil stoppen. Ik kan geen overuren meer maken.
Maar die avondschool is toch niet nodig als je terug bij ons komt werken?
Ze kan maar niet verstaan dat ik een andere toekomst wil.
Nee, zeg ik kordaat, daar moet je niet op rekenen. Als ik mijn diploma heb dan blijf ik niet langer loodgieter.
Ze schudt met haar hoofd, trekt haar schouders op en gaat weg.
De volgende dag is ze er weer en zegt dat het goed is.
Een week later werk ik terug bij
mijn ouders in het atelier te Brussel en een maand later verhuizen we
ons atelier naar Wezembeek waar mijn ouders een nieuw huis met grote
aangebouwde werkplaats hebben gekocht.
Er wordt terug hard gewerkt in het
atelier en ik verdien nu even veel dan op mijn vorig werk. Weer maak ik
zinken buizen en dakvensters...
Dit stukwerk ken ik als geen ander en moet er niet echt bij nadenken.
Mijn gedachten dwalen steeds af naar wat we de avond voordien in de school hebben geleerd.
De school is een ontspanning na
mijn dagtaak. Ik hoef niet langer recht te staan aan een werkbank maar zit
met mijn luie kont op een schoolbank en kan uitrusten!
Door mijn grote honger naar kennis gaat alles wat we daar leren er in als zoete koek.
De manier van lesgeven is totaal
anders dan in een dagschool want niemand is 'verplicht' om te komen. De
discussies die we voeren zijn zo interessant dat ik om negen uur spijt
heb dat de les gedaan is.
De twee eerste jaren vliegen voorbij en in het derde jaar leren we radio en televisietechnieken.
Het liefst van al doe ik de proefopstellingen in het labo.
Vandaag wil mijnheer Van Gelder, onze leraar-labo, ons een oscillator laten bouwen met heel eenvoudige en goedkope materialen.
Een luciferdoosje overplakt met
zilverpapier en een dikke ijzeren nagel met wat koperdraad omwikkeld,
dat alles gekoppeld aan een penlicht batterijtje, vormen de basis voor
een TV stoorzendertje.
We zijn goed bezig als plots de
deur van het labo wordt opengesmeten en de heer directeur -
aalmoezenier van de arbeid binnenstormt.
Van Gelder! Kom gauw kijken want mijn TV toestel is defect.
Ik was bang dat het zou ontploffen en heb het afgezet.
Daar hebt u goed aan gedaan
mijnheer de directeur, zegt Van Gelder onderdanig, ga maar alvast
terug naar uw kamer ik kom dadelijk eens kijken.
Zet dat ding nu maar af, sist de leraar terwijl de geestelijke het labo verlaat,
En zorg dat niemand het nog aanraakt tot ik terug ben,... geeft hij me als opdracht.
Een kwartier later is hij terug, likt ostentatief aan zijn lippen en smakt met zijn tong.
Hij wacht opvallend lang tot we hem vragen of alles opgelost is.
Heel eenvoudig, zolang dat ding uitgeschakeld blijft. Hij wijst naar onze proefopstelling.
En die gratis Trapist heeft me goed gesmaakt! Hij kan met moeite een boer onderdrukken.
Maar denk nu niet dat ik jullie op bepaalde ideeën wil brengen hé!
Hij heeft ons wél op ideeën gebracht.
De dag nadien is er een belangrijke
voetbalmatch op TV en we gaan na de les met enkele jongens in het café
op de hoek een pint pakken.
In mijn boekentas zit het ding en
in het heetst van de strijd, als de supporters luidkeels uit de
bol gaan zet ik de schakelaar op ON.
Frustratie alom! Het TV beeld is
plots totaal vervormd en verscheurd in alle richtingen. En er is geen
klank meer! Niks dan krakende en sissende geluiden uit de luidspreker.
De cafébaas loopt naar het toestel en geeft er een ferme dreun op.
Stop daarmee! Roept mijn schoolvriend Jef.
Ik weet wat er aan scheelt! Laat mij maar doen!
Hij gaat op een stoel staan, zet het toestel af en steekt zijn hand achter de kast.
Ongeduld en ongeloof van de cafégangers.
Kende gij daar iets van manneke?
Dat is zeker dat! Wij studeren TV techniek, laatste jaar.
Jef wriemelt nog wat achter het kastje en zegt dan triomfantelijk:
Zet hem nu maar weer aan! Hij knipoogt in mijn richting. Het ding staat al op OFF.
Ongelovig draait de patron de knop om.
Verbazing en opluchting. Ze hebben amper twee minuten van de match gemist.
Geef die mannen daar iets, ze hebben het verdiend! Zegt een dikke voetbalfan.
Ja, drink er voor mij ook maar eentje. De waard is in zijn nopjes.
Santé ! Vanavond zullen we niet vroeg thuis zijn
.
Reacties op bericht (2)
03-07-2007
Oooohhhhhhh!
Fikske, waar woont diene mens, ik zal het hem eens gaan vertellen zie, wat jullie hebben uitgespookt, hihi. Slim gedaan en zeer goed geschreven.
Liefs, ook aan je vrouwtje,
03-07-2007 om 11:08
geschreven door nelly
dag fikske
wat was het weer tof hier te komen lezen... zo,zo dus zo dronk gij gratis pintjes.... hahaha goed gezien jong, heb hier goed gelachen met je schrijfwerk!
