Mijn naam is Flori De Greif, 54 jaar en ik heb een linker onderbeenamputatie.

In 1997 ben ik geamputeerd. Tijdens mijn revalidatie leerde ik ANVASPORT kennen en omdat ik vroeger steeds graag aan sport deed, ben ik lid geworden bij deze vereniging.

Anvasport staat voor ANdersVAlidensport.

De bedoeling van deze groep is om mensen met een beperking de kans te geven om weer aan sport te doen en dit onder begeleiding van mensen, meestal ook invaliden, die hun ervaringen in verschillende sporten doorgeven.

Zo ben ik zelf monitor snowboarden.

Wij beperken ons niet tot één enkele sport: zo doen we aan fietsen, zwemmen, badminton, muurklimmen, zeilen, kayaken, skieën, snowboarden , zitski en nog meer…..

Via de vereniging hoorden we dat Otto Bock een expeditie ging maken naar de Mont Blanc met andersvaliden. Dit sprak me onmiddellijk aan. Zo’n uitdaging kon ik moeilijk uit de weg gaan. Natuurlijk kan je niet zomaar deze berg gaan beklimmen. Daar hoort heel wat voorbereiding bij.

Ik deed al aan fitness en breidde mijn training uit met 4 x per week een uithoudingstraining. Dat vulde ik later nog aan met fietsen, langlaufen , hardlopen en hiking in sessies van 2 uur.

Dit deed ik gedurende de eerste 6 maand. Dan heb ik nog 2 maand weerstandtraining gedaan en lange tochten met rugzak en wandelstokken.

Tijdens de expeditie had ik geen last van druk in de prothese bij het lopen in de bergen tot op hoogtes van 4000 m.

Boven de 4000m begon de stomp te zwellen waardoor ik het gevoel kreeg dat er geen bloeddoorstroming meer naar de stomp was.

Ik probeerde mijn pijngrens te verleggen door zo weinig mogelijk pauze te nemen, maar dit heeft mij toch wel afgemat en bij iedere stap werd het steeds pijnlijker. Voor de rest is alles prima verlopen.

Stijgen met een prothese voet geeft geen echte problemen tot zolang de stomp niet begint in omvang toe te nemen.

Wanneer ik nog eens in het hooggebergte ga, laat ik me een prothesepot aanmeten met een dikkere liner; wanneer ik dan het probleem zou krijgen kan ik nog altijd een dunnere liner aandoen.

De problemen zitten in het afdalen op hellingen: met sneeuw viel dit nog mee doordat de sneeuw een zekere weerstand gaf. Bij afdalingen op rotsachtige bodem ( met een serieus dalingspercentage) heeft men de neiging om voorover te vallen bij iedere stap met de prothese. Het best daalt men in een licht drafje (bv. in de Ardennen lukte me dat). Het dalingspercentage valt daar nog mee.

Ik denk wanneer men een kleinere voet zou monteren voor het afdalen dit probleem opgelost zou zijn (heb het nog niet kunnen uittesten).

Het materiaal dat me door de firma Otto Bock ter beschikking werd gesteld werd viel prima mee.

Tijdens het klimmen heb ik dikwijls met de tranen in de ogen gelopen de combinatie van sport en de prachtige natuur gaven mij een ongelooflijk gevoel. Al naar gelang de tocht vorderde voelde ik me per dag beter en vertrouwde er in dat de top zou bereikt worden. Het weer speelde ons echter parten. Ik sta klaar om een nieuwe poging te wagen!

12-10-2005 om 00:00 geschreven door Flori De Greif