Mijn avonturen met een Mercedes A-klassexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het was altijd mijn droom geweest met een Mercedes te kunnen rijden toen ik 50 werd, je weet als je Abraham of Sarah eens gezien hebt begin je rare en domme kuren te doen.

Ik moest me beperken tot het kleinere A-Model, daar mijn garage te smal was om er het klassieke model deftig binnen te krijgen.

Ik kocht hem bij een plaatselijke verdeler in de buurt, metaalgrijs, diesel 170cdi, automaat en in de uitvoering “Elegance”met de nieuwste snufjes van weleer en sportvelgen, wat bij mijn leeftijd hoegenaamd niet paste, maar het was begrepen in het pakket.

Wat mijn droomwagen moest worden is ten slotte na 6 jaar bijna een nachtmerrie geworden.

Het was een echte rammelkar, tot viermaal toe heeft men de bevestiging van de voorste remschijven moeten vervangen, ten lange laatste zijn ze met secondenlijm vastgezet.

Bij een lichte aanrijding in Brugge, moest de auto weggesleept worden naar mijn garage, 100km verder, de stuurinrichting had het begeven en een wiel stond helemaal scheef getrokken.

Telkens als er een kleine borduur werd geraakt, daverde de auto door elkaar, achteraf bleken de banden niet op de velgen te passen.

Na 2 jaar was de achtervering aan de beurt: doorgeroest.

Na 4 jaar moest de automatische versnellingsbak vervangen worden.

De bouten voor de lichtmetalen velgen waren helemaal door roestvorming aangetast en blijken niet de originele te zijn, waarschijnlijk heeft de garagist ze verwisseld vóór de wagen is afgeleverd.
Zelfs de banden zouden niet bij de velgen gepast hebben, volgens mijn autobandenleverancier.

De laatste klucht hebben we in de zomer van dit jaar meegemaakt aan zee, de afstandsbediening werkte niet meer, dan maar met de sleutel het portier geopend, maar de manuele bediening binnen op het dashboard pruttelde ook tegen en na veel gefoefel kreeg mijn passagier het portier open.

Ik heb Mercedes-Benz in Brussel schriftelijk op de hoogte gebracht van al mijn miserie en na 3 maanden kreeg ik een antwoord: ze hadden contact opgenomen met mijn garagist en ze beweerden in hun verslag dat ik telkens goed ben geholpen geweest en maar de helft heb moeten betalen voor de vervanging van de achtervering.

Van einde goed, alles goed was dus geen sprake.

Ik rij sinds 2 weken met een New Fabia van Skoda, niet het minste lawaai, zachte muziek, heerlijk warm en een vriendelijke dame vertelt me hoe ik op de gemakkelijkste manier naar huis kan rijden en de files kan vermijden.

Adieu Moeder Miserie Mercedes.