Even uitleggen. Iedere twee weken bezocht ik mijn schoonmoeder, die vanwege een beginnende dementie is opgenomen in een verzorgingscentrum. Over de naam verwonder ik me nog iedere keer. De Groene Ranken. Het enige, dat er groen is zijn de wanden van de liften. En dan de heerlijke tuin, die er helemaal omheen ligt. Maar deze week is heteen extra bezoek. Ik moest voor mijn werk in de buurt zijn en was al bij mijn afspraak weg om een uur of drie. Dus maar een keertje onverwacht !
Toen ik binnen kwam, viel ik achterover van verbazing. Ze was in haar feestjurk gekleed. Die moet veertig jaar eerder al opzienbarend geweest zijn, hoewel de vulling toen veel bescheidener was uitgevallen. Maar nu had het decolté wel erg veel te bieden. Deed me denken aan het Bierfeest eind september in München.
>>Waarom kom je nou ? Ik moet uit !
>>Dan ga ik toch gezellig met je mee.
Het gehele zalmkleurig geval werd in haar duwstoel gehesen en via een van die groene liften kwamen we beneden. Onderweg vertelde ze me, dat er een »bekende« schrijver een lezing zou komen houden.
De gemeenschapsruimte, die centraal tussen de drie vleugels van het hele complex lag werd Atrium genoemd. Licht en vrolijk ingericht. Het was er al vol. Oma werd door verschillende mensen herkend en voor hun doen hartelijk begroet. Een van de dames greep zo hard haar arm, dat haar japon zich ongewenst-wijd verder opende.
Ik overwoog, of ik het met een handbeweging zou kunnen herstellen, maar oma was me te snel af. Tot verbazing van de omstanders haalde ze die ene helft van haar tweeling te voorschijn om die gelijk weer op de juiste manier in de japon te laten terugkeren. Zacht gelach en gegniffel. Ik hoorde zelfs het woord >uitverkoop< vallen!. Maar inmiddels bleek, dat er een spreker zou optreden.. Naast me, op een van de pilaren, was een A4-tje geplakt, die me de verder informatie gaf. Een onbekende schrijver zou vertellen over zijn ervaringen. En zijn boeken natuurlijk, want in de bibliotheek van Het Huis, moest het aantal uitgeleende en dus verhoopt gelezen exemplaren flink stijgen. Op het plakkaat was ook zijn foto afgedrukt. Maar voor ik die goed kon bekijken - de naam zei ne niets - kwam de man al binnen stappen. Hij droeg zijn haar ouderwets lang en de grijze lokken bedekten zelfs een deel van zijn gezicht. Aan de achterzijde hing het in een ongevlochte paardenstaart omlaag, bijeengehouden door een blauw elastiekje.
Het laatste komisch moment vooraf werd verzorgd door een van de dames enkele rijen verderop. Met een veel te luide, maar zeer krakerige stem vroeg die aan een verzorgster >>Wie is die dame ?<<. Hier genoten duidelijk meer mensen van dan even eerder van die blanke borst van oma.
Een zeer korte inleiding van het hoofd van de activiteiten-dienst ging aan de voordracht vooraf. Het werd inderdaad een voordracht en geen lezing. Dat kun je van een schrijver verwachten. >>Ik ben mijn hele leven bang geweest van vrouwen. En ik ben nog steeds bang voor vrouwen.
Ik vroeg me snel nog even af, of de man zich tevoren overtuigd had van het intellectueel niveau van zijn toehoorders. Maar toen zette ik me er ook toe om aandacht voor het verhaal op te brengen. >>.... eerste was natuurlijk mijn moeder. Er zullen hier wel veel moeders aanwezig zijn, maar die zijn hopelijk allemaal meer moeder dan de mijne. Die had naast haar stoel een tafeltje staan, waarop, in verschillende verdiepingen al haar handwerkspulletjes waren opgeslagen. Maar bovenop lag haar liniaaltje. Jullie zullen je het model nog wel herinneren. Een vierkante centimeter breed en een vierkante centometer hoog bij een lengte van 20 centimeter. Donker, zwart hout. En hard !!!! Dan hoefde ze haar handen geen pijn te doen aan onze hongerwinter-botten. Later kwamen die stokken ook nog in de handel met een metalen stift erin, omdat ze, wanneer ze dienst deden waar ze voor bestemd waren nog wel eens krom trokken. Streng zijn had nog nooit een misdadiger opgeleverd. Dat was haar stelling en daar hield zij zich aan. Toen ik nog niet de leeftijd van tien jaar bereikt had bleef alles nog, naar mijn inzicht, binnen de perken. De toestand verergerde aanzienlijk toen zij, bij het wekelijks wisselen van de onderbroeken merkte, dat er in en aan mijn lichaam zich onherstelbare zaken aan het veranderen waren.
Denk er om, dat ik niet aan meisjes en vrouwen dacht ! Het minste dat kon gebeuren was, dat je een kind bij een meisje maakte. Dat was haar ook overkomen, anders zou jij daar niet zitten. Maar je kon ook ziektes oplopen en iedereen zou dan kunnen zien, dat je ook zon viespeuk bent. Want dat is de enige reden, dat jongens naar de dokter moeten. Het duurde nog zo tot mijn twaalfde, toen mijn vader meende zijn duit in mijn zakje te moeten doen. Maar die bezag de hele kwestie vanuit een religieuze hoek, hem meegegeven door zijn diep godsdienstige ouders.
>>Ieder vrouw en ieder meisje is een nieuwe madonna, waar dan Maria en niet de popster bedoeld werd. Je moet nooit kijken naar het uiterlijk van een meisje, het gaat altijd om haar karakter. Toen ik dit hoorde dacht ik >>Nu begrijp ik waarom jij met mijn moeder getrouwd bent!<<
Maar het maakte wel indruk op me en.... het heeft alleen geholpen bij de eerste verkering. Een schoolliefde, waar ik heerlijk en in volle vertrouwen mee kon praten. En zij met mij. Achteraf heb ik het wel eens zo beschreven >>Ik kuste haar alleen met mijn onderlip!<<. Maar het was nooit zij, die veroorzaakte, dat de nachtelijke fantasieën een heel andere kant op gingen. En daarmee begin het wippen. Nee, niet wat u denkt ! Er kwam, minstens tot mijn diensttijd als diestplichtig soldaat een hele serie meisjes, waarvan ik nu weet, dat het een soort wippen was. Het ene meisje maakte het uit, omdat ik voor haar lichamelijke kwaliteiten geen interesse toonde, de volgende - ik dacht van de ervaringen geleerd te hebben - ging me >Hans met de rappe handjes< noemen. En dat was dus ook niet goed. En ik viel weer terug in de madonna-behandeling.
Tot zover kon ik het allemaal nogal aardig volgend en verwonderde me een beetje er over, dat het in het Atrium zo stil bleef. Er waren kennelijk nogal wat herkenningspunten !Al betrof het hier wel de generatie van de Onbarmhartige Moeder.
Maar toen kwam er voor mij plotseling een einde aan de voorstelling. Naast me hoorde ik oma, weer met een te luide stem, zeggen >>Ik moet nu plassen !< Enig gelach rondom maar ook sssssst-geroep. Toen ik niet direct reageerde en ik vanuit een ooghoek al een van de verzorgsters in onze richting zag komen, kwam oma in haar stoel omhoog. En dat ging zo bruusk, dat de nieuwsgierigste van haar twee borsten wederom de vesting verliet. Voor twee minuten lag nu de hele aandacht van de aanwezigen bij het optreden van oma.
De toegesnelde verzorgster begon direct een pad te maken door rolstoelen en andere zit materiaal opzij te scbuiven. Zodat oma in een run naar het dichtstbijzijnd toilet geduwd kon worden. De zuster vroeg of ze even mee moest gaan, maar oma duwde haar op zij en de schuifdeur knalde achter haar dicht. Ik posteerde me in de gang in afwachting van. Toen ging die schuifdeur weer open en oma verscheen op haar stoel ! Ze was duidelijk te laat geweest. De mooie japon lag in twaalf keer donkerder tinten op de grond, de onderjurk er naast. Die was oorspronkelijk wit geweest. Het enige dat ze nog aan haar lijf had was een droog hemd en haar supersize onderbroek, maar die werkte meer als een nat sportbadpak dan een verhullend kledingstuk.
En toen werd me pijnlijk bewust, dat we weer door het Atrium moesten om bij de liften te kunnen komen. En wanneer je denkt om iets zonder opzien te kunnen klaren, dan is dat bij voorbaar een verloren zaak. Alsof alle aanwezigen op haar terugkeer hadden zitten wachten, waren wij, oma, de verzorgster en ik het middelpunt van de belangstelling.
Een zeer kort moment trof mijn blik het gezicht van de schrijver, die opnieuw niets meer te zeggen had. Als blikken konden doden..... Toen we op haar kamer aangekomen waren pakte de verzorgster de zaak van me over. En duwde oma direct in de richting van haar badkamer. Ik kon haar nog net een kus op haar wang geven. En zo kreeg ik voor het laatst van mijn leven nog een kort overzicht van het beeld, dat mijn schoonmoeder geleverd moet hebben bij de geboorte van mijn vrouw,
Toen ik terug naar mijn auto liep dacht ik, met een stevige glimlach >>Zijn dat nou de mensen waar je bang van moet zijn ??<
Reacties op bericht (1)
21-01-2010
Dag Gabbertje
Wat een prachtig verhaal! Ik heb er van genoten.
Vriendelijke groeten.
Loewiesa
