Soms is een gedachte enkel maar een gedachte. Soms is ze mijn hele leven. Welkom jij, die op mijn blog een kijkje komt nemen. Ik schrijf graag en daarom is het fijn om hier een plekje te hebben en met anderen te kunnen delen. Ik hoop dat het jou hier bevalt en je er iets aan hebt. Ik zou het tof vinden als je een reactie achterlaat in het gastenboek of misschien bij een stukje tekst.
Groetjes, Patricia
08-04-2012
Zalig Pasen
takken die reiken naar de hemel
bloesem als teken van nieuw leven
kaars als symbool
voor de eeuwigheid paaseitjes voor het genieten en de gezelligheid
de afgelopen dagen waren gehuld in een waas van verdiet om wat niemand ziet maar vandaag kleurt het lentezonnetje de dag en tovert een glimlach
de kleindochter in m'n armen tovert een nog grotere lach die ons hart wil verwarmen
Naast de zon en de lach heeft verdriet z'n vaste plek gekregen in ons leven maar er is nog zoveel te geven en ook zoveel liefde te ontvangen wat dagelijks de zon doet schijnen en een glimlach tovert op onze wangen.
woensdagmorgen bij het opstaan maakte ik plannen voor een paar uurtjes fitness. Radio of TV had ik niet gehoord.
Dus onwetend van wat er in de wereld gebeurd was start ik de fiets op en kijk ik naar TV plotsklaps zie ik beelden van een drama dat zich die nacht heeft afgespeeld en wordt ik overvallen door de beelden van een crashende bus en hoor het nieuws, van zoveeeel dode en gewonde kinderen ..... in eerste instantie ben ik verbijsterd en leef intens mee met de ouders en het drama
en het troosteloze gevoel overvalt me .... wanneer ze je als ouder vertellen dat je kind er niet meer is. Ik denk terug aan het apathische, bevroren gevoel van verdriet om ons kind en alles komt weer terug.
Psychologen vertellen wat ouders voelen en hoe ze dat drama moeten verwerken... ... en dat er minstens een keer alle seizoenen moeten gepasseerd zijn..... en ik denk..... heel stilletjes in mezelf ik weet het... jammer genoeg uit ervaring
het zal voor de ouders nog heel zwaar worden om met die stilte en dat gemis voor altijd om te gaan.
Ik kan enkel aan de kant staan en hen heel veel sterkte toewensen want ik weet dat de komende tijd niet makkelijk zal zijn.
Onze beide dochters kwamen rondsnuisteren en opruimen op de zolder. Kijken wat ze wilden bewaren, sorteren, wat nog kon hergebruikt worden door de kleinkinderen
De ene, boven aan de ladder om dozen aan te geven, .... de andere beneden om aan te pakken.
De hele kamer ernaast stond uiteindelijk bomvol. Op de grond gezeten, werd er doos per doos bekeken en kreeg het een bestemming voor de ene stond een doos links, voor de andere rechts, soms .. voor de papierdoos, sommige spullen hebben de tand des tijd niet doorstaan en kwamen terecht in de prullenbak.....
En plezier dat ze hadden, we hoorden ze tot beneden giechelen en lachen om de herinneringen die naar boven kwamen.
En zo is er bij ons weer een stukje meer ruimte ontstaan op de zolder die we kunnen gebruiken voor nieuwe herinneringen...
Midden op straat kwam ik hem tegen en vanzelfsprekend nam ik hem mee naar huis. Ik had hem zo erg gemist de afgelopen maanden. Tegen mijn man zei ik "niet verschieten....kijk eens wie hier is". Die was stomverbaasd, maar ook heel blij. Het was net zoals in de bijbel in het verhaal "de thuiskomst van de verloren zoon." en dat was het dan ook letterlijk voor ons. Zoveel geknuffel en zoveel liefde in de kamer. Zoveel warm gevoel.
We wilden feesten en daar horen vanzelfsprekend bubbels bij, dus ging ik champagne halen .... Praktisch als ik ben, zat ik onderweg al te denken hoe moet het nu voor z'n paspoort ;-). Ik kwam mensen tegen en ik zei "Joeri is terug", maar mondje dicht voorlopig, geef hem nog maar wat rust. Ik liep blij verder om champagne te halen.....
en toen werd ik wakker en was het alleen maar een droom
maar het blij, intens en toch wel vredig gevoel blijft nazinderen.....
De sfeer en de ambiance zit er in en vol enthousiasme en goeie moed gaan de groepen al zingend en dansend door de straat handenvol snoep worden gegooid naar de kijkende en lachende toeschouwers
Een paar uurtjes later is de stoet al wat uiteengevallen de kou en de vermoeidheid is toegeslagen en het gezicht weerspiegelt wat ze denken de meesten blijven even enthousiast en krikken de sfeer weer op.
De toeschouwer kijkt en geniet van de sfeer, de ambiance en van het zien van oude bekende gezichten die uitnodigen tot een babbel.
zo onzeker ze was een jaar geleden, zo zelfzeker en parmantig stapt ze nu de wereld tegemoet.
't is fantastisch te zien hoe ze dankzij haar bril zelfzekerder geworden is en stap voor stap van een onzekere peuter van 1.5 jaar oud uitgegroeid is tot een kleuter die met vertrouwen de wereld tegemoet treedt.
Haar uitdagende en koppige houding steekt nog regelmatig de kop op, maar ook haar leergierigheid, haar vriendelijkheid en haar attent zijn op kleine dingen.
Alles heeft ze gezien en alles zegt ze en dan soms ineens wordt ze verlegen en komt er geen woord meer uit.
Toch mooi om als oma en opa mee te mogen stappen op de weg van je kleinkind.
Toen onze zoon vorig jaar net overleden was heb ik al zijn persoonlijke kleding uit de kast gehaald, opgeplooid en in dozen in de kleerkast gezet... dat was ontzettend moeilijk, maar het moest gebeuren voor onze gemoedsrust. Zo waren ze tijdelijk uit het zicht .. maar toch niet helemaal weg. Vandaag (10 maanden later) heb ik de tijd genomen om de inhoud van die dozen te bekijken en het grootste deel heb ik opgeruimd en in zakken gestopt. Straks doen m'n man en ik ze samen weg voor het goede doel. Zo krijgen ze een tweede leven en heeft er nog iemand warmte van.
In het voorbeeld hebben ze oude jeans gebruikt, maar uit ervaring weet ik dat het ook met andere materialen kan want ik heb er vroeger samen met de dochters eens een gemaakt (die na jaren.... nog steeds in gebruik is)
Dus heb ik een aantal kledingstukken van hem bewaard, omdat ze net dat ietsje meer hebben, waardoor zijn karakter tot uiting komt, De idee om van hem een herinneringsdeken te maken, spreekt me echt wel aan en daar wil ik me in de toekomst toch wel mee bezig gaan houden... Zo krijgen een aantal van zijn kleren op een heel persoonlijke manier een tweede leven.
Je kind missen blijft ontzettend moeilijk... maar door zulke projectjes blijft hij in onze gedachten en onze herinneringen levend en tastbaar aanwezig om wie hij was. En het voelt goed zo.
Voor m'n verjaardag heb ik een nieuwe PC gekregen. Een vriend van onze zoon heeft me geholpen om er een goeie uit te zoeken ..... zo eentje met wat power en snelheid (om de woorden van de jeugd te gebruiken)
Het irriterende getik van m'n vingers terwijl dat 10 jaar oude beestje opstartte en pogingen deed om z'n vrouwtje tevreden te stellen door weer de nodige gegevens te voorschijn te toveren behoort voortaan tot het verleden. De jeugd en de moderne techniek deden hun intrede. Want jong is die PC uiteraard nog .....amper een weekje oud.
De gegevens van de oude werden opgeruimd en weggeborgen op een externe harde schijf, een deel voor direct hergebruik en een ander deel voor 't archief, misschien komt het wel nooit meer onder het stof vandaan. Ik heb de microbe te pakken en ga alvast verder met opruimen met het goeie voornemen van deze PC wat meer rust te gunnen en niet vol te proppen met overbodige programma's en gegevens. Maar mezelf kennende..... We zullen over een paar jaar nog eens terugflitsen en kijken of er nog iets overschiet van dit goeie voornemen.
Het zou fijn zijn als dat met onszelf ook maar zo gemakkelijk ging, om alle overbodige balast aan de kant zetten op een extern systeem ... dat we enkel open doen wanneer we er klaar voor zijn dat we heel makkelijk kunnen opruimen door op de "delete" knop te drukken en permanent te verwijderen uit onze prullenbak. zodat we nooit meer op een onbewaakt ogenblik overvallen worden door verdriet en pijn. Maar tja, dan zouden we geen mensen, maar robots geworden zijn. en zou dat dan een verbetering zijn?
"verboden toegang voor de jarige" dat bordje vond ik vanmorgen aan de deur toen ik benedenkwam. Dus tja, dan maar stilletjes weer naar boven gestapt om af te wachten wat manlief aan het bekokstoven was achter de gesloten deur. Een hele feestbuffet is het geworden met fruitsap en aardbeien als opener, dan champagne om te klinken op de jarige, vers gebakken pistoletjes en al mijn lievelingslekkernijen.... als dessert een lekker tasje koffie met petit-fours. Een uurtje later de jongste kleindochter met haar mama hier.. met haar gefrazel en haar lieve lachjes....
....... mijn dag kan alvast niet meer stuk.
Bedankt voor die toffe "55ste " verjaardag. Onze oudste dochter noemt het een omdraaiverjaardag. al moet ik zeggen dat ik het zelf ook wel speciaal vind met die 2 dezelfde cijfers naast elkaar...
Het is lichtmis vandaag dus eten we traditioneel pannenkoeken, dit keer hebben we ze tijdens het boodschappen doen, met de kleindochter, gewoon gekocht en als we thuiskomen .... snel even warm maken en nadien lekker smullen. Ondertussen lachen met de kleindochter die het allemaal niet echt goed verstaat en nazegt wat ze denkt te horen of kan onthouden dus heeft ze het over "kakkeboeken eten" een hilarisch woord uiteraard. Na een lachbui vertellen we haar dat het pan-nen-koek-en zijn... een paar keer zegt ze het goed na en dan heeft ze het toch weer over "kakkeboeken". Niettemin heeft ze het zich heel goed laten smaken Terwijl ik dit stukje schrijf, lach ik nog na, met haar gekke benaming...
Ik heb eerder deze week op een avond een aantal tekstjes met terugwerkende kracht hier gezet. Het leek me handiger als alles op 1 plek staat en niet hier wat en daar wat.
Dat deed me denken kon dat in het leven ....... ook maar, ...... teruggaan in de tijd en even iets rechtzetten hier en wat bijvullen daar. Het zou wel praktisch zijn, ..... alhoewel dat dat natuurlijk wel van alles en nog wat in de war zou sturen, zo'n klein aanpassinkje hier en daar zou de wereld totaal kunnen veranderen, verbeteren, maar misschien ook wel vernietigen....
en als we uiteraard allemaal die mogelijkheid hadden! 't zou me nogal een chaos worden ..... als iedereen alles zo maar aanpaste naar eigen goeddunken....
.... dus 't zal het beste zijn, als we... ons beperken tot een tekstje hier en daar op seniorennet.....
Ergens in een tuin stonden vele bloemen. Zomaar van alles onder elkaar, er zat natuurlijk wel beetje structuur in, maar toch niet zo direct zichtbaar als je niet zo goed keek. Het leek een beetje op een verwilderde tuin. Toch kwam de eigenaar van de tuin alle dagen kijken, haalde onkruid weg en knipte verdorde bloemen eruit.
In een hoekje stond een bosje rozen, heel vredig naast elkaar. Ja, dat zou je op het eerste gezicht wel denken. Maar zo was het helemaal niet, één van de rozen, stond eigenlijk een beetje eenzaam achter een bosje vergeet-me-nietjes, ze was nog maar klein en heel onzeker, haar vader zei "sta eens wat rechter, je mag best een beetje meer je best doen", haar moeder zei "kijk eens wat vrolijker, zo kan je niet groeien", haar zusjes die plaagden haar en niemand die de kleine roos eens bemoedigde. Daarom voelde de roos zich vreselijk verdrietig. Alleen zag niemand dat want ze verstopte haar tranen achter haar lachende gezichtje. Maar haar hartje weende stille tranen omdat ze zich ellendig en overbodig voelde. Dapper verstopte ze haar verdriet en groeide en groeide.
Op een zonnige dag in het vergeten woud liep een eenzaam meisje over de bosweg. Ze droomde van lang vergeten waarden en lang vergeten kennis en kreeg heimwee. Maar dat klopt toch helemaal niet. Hoe kan je nu heimwee hebben naar iets wat je nooit gekend hebt? Maar heel diep vanbinnen in haar zelf, wist ze het wel. Alleen..., ze kon er nooit opkomen van waar dat gevoel kwam. Iedereen zei: "Je denkt te veel". Dat was ook wel zo, ze dacht heel veel na.. en ze voelde ook veel... Gevoelens waarvan ze niet wist, waar ze vandaan kwamen, maar ze waren er wel en verschenen alle dagen steeds weer. Dus begon ze weer na te denken over die gevoelens en besloot dat ze ergens in een ver verleden geleefd heeft en al die dingen, die nu in haar onbewuste sluimeren beleefd zou kunnen hebben. Als dat waar is, dan zou ze ergens heel diep vanbinnen een sleutel moeten kunnen vinden om een deur te openen, naar kennis...., naar weten..... Maar waar is die sleutel en hoe vind ze die deur? En wat gebeurt er als ze die vind? Is het dan opgelost of begint het dan maar pas?
Wat je een vrouw ook geeft, ze maakt er iets moois van.
Geef haar een zaadje en ze geeft je een baby.
Geef haar een huis en ze maakt er een thuis van.
Geef haar boodschappen en ze kookt een maaltijd.
Geef haar je glimlach en ze geeft je haar hart.
Ze geeft altijd meer dan ze krijgt.....
Dus als je haar problemen geeft, wees dan voorbereid om véél miserie terug te krijgen.
Deze tekst is niet van mezelf, ik kreeg hem net in m'n mail en hij deed me glimlachen. Ik vond het wel mooi die ode aan de vrouw.... ze maakt van alles iets moois, .... het doet me denken aan de vrouwelijke feeling, de vrouwelijke toets.... en het laatste stukje, tja, is dat niet bij de meeste mensen zo... als je problemen maakt, dat je problemen terug krijgt, niemand laat toch de kaas van zijn brood eten, of wel misschien? Er bestaan zelfs speciale cursussen in weerbaarheid, om voor jezelf op te komen en verbaal je mannetje (of in dit geval je vrouwtje) te kunnen staan.
Kato van bijna 3 maanden is een paar uurtjes hier omdat de mama op stap moest. Na haar flesje ...ligt ze nu in de relax, zo heerlijk te slapen, haar ene armpje omhoog, het andere naar beneden. Het is prachtig hoe zo'n klein pruts met een zalige glimlach op haar lipjes, kan genieten van de rust en het zalig nietsdoen. Af en toe opent ze haar oogjes, dan vindt ze haar duim en dan hoor ik een hevig gesmak en al snel gaan de oogjes weer toe.
Ik geniet .... van de aanblik en .... van de zalige rust van het moment.
