|
Armoede moet bestreden worden oorlog
moet vermeden worden !.
Geef het wapengeld aan degene die
honger hebben in de wereld.
Een verhaal dat verteld wat armoede
teweeg kan brengen.
Een leeg gezogen ziel ;
elke dag is een kans om te veranderen.
Het was een tijd van harde lessen, gevormd door
de scherven van een gebroken gezin en getekend
door de zware last van armoede en verwaarlozing.
Als kind van gescheiden ouders, werd ik al vroeg
geconfronteerd met de pijnlijke realiteit van
onverenigbare liefde en de destructieve kracht
van gebroken beloftes.
De dag dat mijn ouders besloten uit elkaar te gaan,
staat nog steeds in mijn geheugen gegrift.
De ruzies die voorafgingen aan hun scheiding
waren als donderslagen die de grond onder onze
voeten deden beven. Ik herinner me de tranen
van mijn moeder, de zwijgende woede van mijn
vader, en de verpletterende stilte die ons huis
overspoelde toen ze elk hun eigen weg gingen.
De stabiliteit die ik ooit gekend had, verdween
als sneeuw voor de zon, vervangen door een
gevoel van verlies en desoriëntatie.
Maar het waren niet alleen de emotionele
littekens van de scheiding die mij vormden;
het was ook de bittere realiteit van armoede
die onze familie in haar greep hield.
Geld was schaars en elke dag was een strijd
om te overleven.
Ik leerde de waarde van eenvoudige genoegens
kennen, zoals een warme maaltijd op tafel of
een dak boven ons hoofd.
Maar tegelijkertijd voelde ik de vernederende
steken van schaamte elke keer dat ik mijn
vrienden zag pronken met nieuwe kleding
of exotische vakanties.
Het was een tijd van verwaarlozing, waarin
mijn behoeften vaak op de achtergrond raakten
in de voortdurende worsteling om te overleven.
Terwijl mijn ouders vochten tegen hun eigen
demonen, voelde ik me vaak alleen en
onbegrepen. Ik leerde om mezelf te troosten,
mijn eigen problemen op te lossen en mijn
eigen weg te vinden in een wereld die soms
onverbiddelijk en koud leek.
Maar te midden van al deze harde lessen,
ontdekte ik ook mijn veerkracht en mijn
vermogen om te groeien in weerwil van
de omstandigheden. Ik leerde compassie
te hebben voor anderen die ook strijden,
en ik ontdekte de kracht van mededogen
als een balsem voor de wonden van het
leven.
Ik koesterde de kleine momenten van
geluk en vond troost in de wetenschap
dat zelfs in de donkerste tijden, er altijd
een sprankje hoop was dat me voortdreef.
Mijn jeugd was een tijd van harde lessen,
maar het was ook een tijd van onverwachte
groei en zelfontdekking. Het heeft me
gevormd tot de persoon die ik vandaag
ben - iemand die weet hoe hij moet vechten,
hoe hij moet overleven en hoe hij moet
liefhebben, zelfs te midden van de
moeilijkste beproevingen.
Het kind, overgeleverd aan de willekeur
van een gebroken systeem, werd van het
ene naar het andere tehuis gestuurd,
als een pion op een schaakbord waarvan
de regels steeds veranderden.
Elke verhuizing bracht nieuwe gezichten,
nieuwe regels, nieuwe angsten.
Maar te midden van deze chaos,
ontwaakte er iets diep van binnen -
een vuur dat smeulde, wachtend om
te ontbranden.
Ik kwam in opstand tegen de koude
handen van het lot, tegen degenen
die dachten te kunnen bepalen wie
ik was en waar ik hoorde te zijn.
Ik weigerde me over te geven aan
de stilte van de vergetelheid, aan
de onzichtbare ketenen die me
probeerden te binden.
Ik wilde leven, echt leven, en vrij
zijn van de donkere schaduwen
die me achtervolgden.
Met elke verhuizing, elke
teleurstelling, groeide mijn
verlangen naar vrijheid.
Ik leerde om te vechten voor mezelf,
om mijn stem te laten horen te midden
van de storm van onrechtvaardigheid.
Ik verzette me tegen degenen die
dachten dat ze me konden breken,
en ik koesterde de hoop dat er ergens,
ver weg, een plek was waar ik thuis
kon zijn.
Het was een lange, eenzame strijd,
maar ik weigerde op te geven.
Ik omhelsde mijn eigenheid, mijn
eigen wil om te leven, en ik liet
me niet langer verstikken door
de verwachtingen van anderen.
Ik zocht naar bondgenoten,
naar medestanders die bereid
waren om naast me te staan in
mijn zoektocht naar vrijheid.
En langzaam, beetje bij beetje,
begon ik mijn weg te vinden.
Ik ontdekte dat vrijheid niet
alleen een fysieke bevrijding
was, maar ook een innerlijke
staat van zijn. Ik bevrijdde
mezelf van de ketenen van
zelftwijfel, van angst voor
het onbekende, en ik omarmde
de kracht die altijd in mij had
geschuild.
Het kind dat ooit verdwaald
was in de duisternis, vond
zijn weg naar het licht.
Ik werd mijn eigen redder,
mijn eigen held, en ik leerde
dat ware vrijheid begint van
binnen.
26-04-2024 om 16:07
geschreven door Leo
|
