Dit verhaaltje schoot me gisteren even te binnen. Mijn vader is al enige tijd overleden, maar ik ben zeker dat hij nog een glimlacht om dit verhaal. Mijn vader was tot zijn 14 jaar naar school geweest. Laat ons zeggen dat hij buiten zijn catechismus niet veel kende. Hij kon niet schrijven zonder fouten. Toch had hij een herscholing gedaan van arbeider naar metser. Niet zonder moeilijkheden, want dan moest hij rekenen. Ik herinner mij dat ik zijn werk moest 'verbeteren'. Hij kon wel een loodrechte muur zetten en sieromheining metsen. Toch had hij geen geluk de aannemer had geen werk genoeg en hij moest op zijn leeftijd nog aan werk zien te geraken. Ik herinner me dat ik hem nog vroeg of alles wel in orde ging komen. Ons huis was nog niet afbetaald en mijn moeder kon dit niet alleen trekken. Het was in 1980 en het was bar slecht om aan werk te geraken. Eén keer vond mijn moeder een klein berichtje van een klein bedrijfje waar ze vernis en lijm maakten. Mijn vader erheen en hij werd op proef aanvaard.
Dat was op zich al een kunst. Toch werd mijn vader na een week buiten gegooid. Dit zagen mijn ouders niet meer zitten. Dan maar de grote middelen : als we doorgaans naar een kapelletje in de buurt gingen, was het nu op 'bedevaart' naar Halle. We waren er nog nooit geweest en gingen de kathedraal binnen. Ik was gecharmeerd door de zwarte madonna. Ik wist toen niet dat je naast de gewone witte, ook een donkere had.
Net zoals witte chocolade en fondant. En de kanonballen die aan de ingang in een nis lagen maakten nog meer indruk op mij. Stel je voor ze schieten een kanonbal op de kerktoren en de kanonbal keert terug. Gaaf. We waren echt hopend op een oplossing. Ik denk dat we toen heel erg langzaam de kerk rond zijn geweest. Nu in de week dat erop volgde belde de baas van het bedrijfje naar ons : pa mocht terug beginnen. Hij moest van alle klussen doen : containers kuisen, de villa van de baas schilderen, muskusratten ('waterkonijnen') doden die het eten van de eenden opaten, meehelpen om te laden en lossen, de zoon van de baas goede raad geven met zijn vrouw (die er maar niet in slaagde door de rijlessen te geraken),... Kortom een mirakel of gewoon een straffe toer. Het spreekt vanzelf dat ik ondertussen al veel naar Halle ben geweest. Het geeft me nog altijd een goed gevoel.
Aan de vooravond van de totale duisternis is er maar één ding te zeggen : is de mens dan zo blind geworden dat het Zijn Maker dan niet meer herkend ? Enkele tientallen jaren werd de eucharistieviering bijwonen als vanzelfsprekend beschouwd. Nu is dat wat een ‘viering’ noemt een feest zonder feestgangers. Toch is de Gastheer nog altijd dezelfde gebleven en is er nog altijd een verwelkoming gewenst. Jezus is trouwens nog iedere keer lijfelijk aanwezig door de geconsacreerde hostie. Dit geestelijk voedsel is nu meer dan ooit nodig om ons mensen tegen onszelf te beschermen. Is het niet heerlijk te weten dat Jezus naast ons en in ons is om ons te helpen vechten tegen onszelf. Deze keer moeten we niet de oorzaak bij iemand anders zoeken.
Wij zijn zelf de verkeerde weg ingeslagen. Is het angst om te ontdekken dat onze schuldenlast verpletterend is of de aantrekkingskracht van onze moderne wereld ? Het maakt voor God niets uit. Hij heeft geen boodschap aan moeilijke, verdwaalde, eigenzinnige, egoïstische en vooral koppige kinderen. Hij wil ons enkel omringen met een overweldigende liefde om ons los te weken van deze schijnheilige wereld en ons terugbrengen naar de ECHTE wereld. Welke echte wereld ? Wel, deze waar we bij de bron van liefde zitten nl. God zelf. Deze wereld is niet zichtbaar, maar wel 100% voelbaar. Eens je inziet en probeert terug te draaien naar de rechte Weg van Jezus, voel je de aantrekkingskracht van deze echte wereld.
Velen hebben trouwens door de voeling met deze wereld ongekende vermogens tentoon gespreid, die voor de kleine gelovigen tot voorbeeld strekken.
Iedereen heeft de mogelijkheid om zich op te richten naar God, volgens zijn kunnen. En geloof maar dat er meer in je zit dan je denkt. Zorg dat je schuldenlast je niet ondermijnt. Start met je daden na te checken naast de liefdeswet van God en zorg dat de slechte daden gefilterd worden van de goede. Toon gemeend berouw over deze slechte daden en ga ze biechten in het sacrament van de biecht. Kwestie om ze door God te laten uitgommen. Hij is de enige die deze mogelijkheid bezit. Een trekker gaat toch ook geen zware keien in zijn rugzak laten zitten als hij nog tientallen kilometers voor de boeg heeft : gooi die keien er op tijd uit !
Hoeveel moeten we toch onze grote gedachten over onszelf kortwieken ! Deze gedachten leiden ons recht de afgrond in. Ze zijn zo sterk dat ze de gedachten aan anderen overstijgen. Hoe kunnen we anderen helpen, als we onze zelfzucht centraal in ons leven geplant hebben ?
Er is een kleine rookkolom in de verte die we steeds moeten volgen. Het komt erop aan deze rookkolom te willen zien en ze bovendien te volgen. Net zoals de Israëlieten de rookkolom in de woestijn voor 40 jaar gevolgd hebben, moeten wij deze rookkolom de volgende jaren volgen. Het is niet altijd eenvoudig, maar we hebben 2 handen gekregen die het liefst in elkaar verstrengeld zijn. We moeten dan ons blik op God richten en bidden om kracht, inzicht en veel liefde. Zodat we God in ons hart sluiten samen met de medemensen.
