Wat in Dendermonde gebeurd is, is
verschrikkelijk....daar zijn geen woorden voor. We moeten hier spreken van een
onnoemlijk, ondraaglijk leed wat aan veel kinderen en volwassenen aangedaan
werd. De vraag blijft bij velen hangen: wat heeft die jonge kerel bezield om
zo'n ravage aan te richten? Hoe komt het dat onze samenleving niet in staat
gebleken is om zo'n drama (en dat is niet het eerste soortgelijke) te voorkomen?
Men moet mij niet komen vertellen dat er nu eenmaal mensen ontsporen en met een
zieke geest rond lopen. Dat volstaat niet voor mij, want hier is mijns inziens
meer aan de hand. Ik grijp nu naar de lezersbrief van de therapeut Bob Van Sant
in de krant De Morgen van 24 januari: '...Het lijkt mij dat de
hulpverlening zelf angst heeft voor agressie en die leert te 'beheersen' in
plaats van te 'beheren'. Woede is immers een emotie die vaak helemaal terecht en
natuurlijk is na een onnoemelijk onrecht. Ontkenning van die woede roept nog
meer woede op. Agressie vraagt een andere, afdoende aanpak. De oude
therapeutische middelen zoals medicalisering hebben afgedaan...'. Ik hoop dat
men tijdens het onderzoek van de feiten ook nagaat of, en eventueel
welke medicijnen aan deze jonge man verstrekt werden. Zou het kunnen dat de
farmaceutische industrie ook ter verantwoording zal geroepen worden indien
blijkt dat er van medicalisering sprake is? We kunnen dit alleen maar
hopen.
Ik ben Guido Rombouts
Ik ben een man en woon in Hasselt (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 29/09/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fotograferen, wandelen, fietsen, lezen..schrijven....
Het is fijn om op deze manier andere mensen te leren kennen.
Ik ben Guido Rombouts
