De Belgische recuperatie speelt niet alleen in de politiek en de sport, ze wordt toegepast op alle mogelijke terreinen. Neem nu bv het nieuws van de buitenlanders die zich hier komen behandelen in onze ziekenhuizen. Hun aantal is van 1999 tot 2003 verdubbeld en blijft nog steeds stijgen. Dit wordt dan in de media verkocht als "De Belgische ziekenhuizen zijn koploper inzake verzorging van buitenlandse patiënten". Als we echter verder lezen of luisteren, blijken al deze gerenomeerde ziekenhuizen in Vlaanderen te liggen, met hier en daar een uitzondering in het Brusselse: Aalst, Oostende, Leuven natuurlijk, maar ook St. Truiden, Turnhout en Herentals en dan vergeet ik er misschien nog enkele. Van de Waalse ziekenhuizen weet men alleen dat ze op bijna alle gebied duurder zijn en de sociale zekerheid veel meer geld kosten, reden te meer om ook die dienst te regionaliseren. We mogen inderdaad fier zijn op onze Vlaamse hospitalen. Toevallig heb ik zelf e.e.a. meegemaakt met een Nederlandse collega op mijn werk (in Eindhoven). Die liep al elf (11!) maanden rond met een hernia, waaraan men niets deed. Toen zijn zaak weer met vier maanden werd uitgesteld, bracht ik hem in verbinding met het ziekenhuis van Herentals, waar hij binnen de week geopereerd werd! Hij was er niet meteen vanaf en had nog een bijkomende operatie nodig, maar ook dat gebeurde op de kortst mogelijke tijd. Hij durfde er niet aan denken wat hem in Nederland nog had kunnen overkomen. De situatie in de Nederlandse medische sector is niet te wijten aan de regering Balkenende, maar is nog een erfenis van twee paarse regeringen. Die hebben de geneeskunde in Nederland als het ware geburaucratiseerd. Pim Fortuin had dat ook al gezien en heeft het beschreven in zijn "Puinhopen van Paars". De geneeskunde in Nederland staat ten dienste van de eigen medewerkers, niet van de patiënten. Ik ken een Vlaamse dokter die in Eindhoven werkt, elke dag van 08.00 tot 17.00 uur. Wagen met chauffeur. Af en toe een weekeinddienst op een EHBO afdeling. De kans dat een huisdokter er aan huis komt is bijna nihil. Specialisten laten u maanden wachten. Uiterst kostelijke apparatuur staat er de helft van de dag werkeloos bij. We klagen nogal eens over de toestanden van bij ons. Wat de medische zorg betreft zitten we echter op kop van het Europese peloton. Dat is echter nog geen reden om het naar buiten weer te gaan verkopen als Belgisch als het zo goed als uitsluitend Vlaams is.
Evenals in de politiek is er een Belgische recuperatie in de sport. Telkens er Vlamingen in de sport successen behalen, wordt dit verkocht als "Belgisch". Nu zal men zeggen, dat het voor de Walen precies eender gebeurt. Dat klopt, met dit verschil dat de Walen in de internationale sport niet veel potten breken. Henin (tennis) en Philippe Gilbert (wielrennen) zijn enkele van die uitzonderingen en dan nog: als het over Henin alleen gaat, spreekt men meeste over de "Waalse", als het over Clijsters gaat is het steeds een "Belgische". Alleen als men over de twee samen spreekt, wordt Henin ook weer Belgisch. Dan heeft men het over "de Belgische meisjes". In Gotenburg, waar Kim Gevaert en Tia Hellebaut werkelijk geschiedenis schreven op de Europese kampioenschappen atletiek, was het niet anders: Belgische meisjes. Bij de mannen was het tot nu toe heel wat minder. De beste was nog Kristof Beyens (weer een Vlaming) die bijna de bronzen plak haalde in de 200 meter. Straks zullen de medaille winnaars bij de koning ontvangen worden, wat niet meer dan verdiend is. Axel Merckx werd al ontvangen toen hij nog maar een bronzen medaille haalde op de Olympische Spelen. Maar dat is dan ook een telg uit een familie van super Belgen. Enfin, bij gebrek aan een nationale voetbalploeg en een eigen munt is er nu toch gelukkig de atletiek waarmee het "heilig land der vaderen" mee kan uitpakken. --- In de marge van bovenstaande nog dit: de plaats waar de Europese kampioenschappen atletiek plaats vinden, heet in correct Nederlands Gotenburg, niet "Geuteborg", zoals onze alwetende media het verkopen. "Geuteborg" is de letterlijke uitspraak van de Zweedse schrijfwijze. Die schrijven Göteborg, maar spreken dat uit als "Jeuteborj".
Dat Telenet geen eerlijke maatschappij is, is geweten. Ze maakt grof misbruik van haar feitelijk kabelmonopolie dat ze in Vlaanderen heeft en zorgt ervoor de gelden die de mensen vroeger betaalden aan de staat nu op haar bankrekeningen terecht komen.
Bij ons nam Telenet vorig jaar de kabel over van Electrabel via een de dochtermaatschappij Mixt-ICS. Bij die overname werd het kabel abonnement op slag 25% duurder, zomaar. Het werd nog erger toen in september van datzelfde jaar Telenet liefst acht zenders uit zijn aanbieding schrapte, waaronder BBC World, CNN, Arte, TVE (Spanje) en TCM. Daar wij de eerste drie regelmatig bekijken - Arte voor zijn klassieke muziek, de andere twee voor hun objectieve berichtgeving (geen duiding à la VRT) - waren we verplicht een speciaal modem aan te schaffen om die zenders te kunnen blijven zien. Aanschaf en plaatsing kostten ons zo'n 100 euro, waarbij dan het feit kwam dat in werkelijkheid het analoge aanbod van Telenet nóg eens 20% duurder werd (evenveel abonnementsgeld voor 20% minder keuze). Het imago van Telenet kreeg mede daardoor een flinke klap. Toen de maatschappij in oktober van vorig jaar naar de beurs trok, waren er wel genoeg kandidaat kopers, maar het aandeel zelf flopte al op de eerste dag en zakte later nog meer. Het feit dat het kortelings toch steeg, had niets te maken met positief nieuws over Telenet zelf, maar wel met een overname van een kabelmaatschappij in Nederland waarvoor zoveel betaald werd dat de aandelen van Telenet daardoor ondergewaardeerd leken. Ondertussen maakt Telenet nog steeds geen winst. Nu zou je denken dat een maatschappij die toch een behoorlijke cash flow heeft en zoveel reclame maakt, toch voor een goede service zou zorgen. Wel, we hebben daar gisteren kennis mee gemaakt en dat was niet denderend.
Ergens rond 16.00 uur merkte mijn vrouw dat we geen signaal meer hadden op onze TV. Daar zoiets sporadisch nog wel voorkomt (te wijten aan onweders of wegeniswerken), werd er niet meteen aandacht aan besteed. Toen we rond 17.00 uur echter nog steeds zonder beeld zaten, belde ik de service van Telenet op. Ik kreeg daar te horen, dat mijn buurman zijn Telenet abonnement had opgezegd (die was er waarschijnlijk ook niet tevreden over) en dat men hem had afgesloten. Nu bleek dat daarmee iets verkeerd was gegaan, zodat mijn buurman toch nog een aansluiting bleek te hebben, maar wij niet meer. "Maar", zei de Telenet operator, "geen nood.In de loop van de avond worden jullie weer aangesloten". Rond 20.00 uur was dat nog steeds niet gebeurd en belde ik de Telenet service opnieuw. Een zekere Annick daar bevestigde mij dat men van het probleem op de hoogte was en vroeg mij even aan de lijn te blijven terwijl zij navraag zou doen. Toen ik na een volle tien minuten nog steeds niet hoorde, haakte ik af en belde ik opnieuw. Ik kreeg nu een dame aan de lijn die zei dat haar collega Annick vertrokken was! Nog ander slecht nieuws was, dat we pas de dag daarop zouden gerepareerd worden en niet dezelfde avond zoals eerst beloofd. Ik stuurde Telenet daarop een klacht via e-mail. Op het ogenblik dat ik dit schrijf is het vrijdag 14.22 uur en is de lijn inderdaad hersteld (door een buitenfirma). Op mijn klacht van donderdag heb ik echter geen enkele reactie gekregen. Van service gesproken. Een tijdje geleden belde iemand van Telenet mij om te vragen of ik niet geïnteresseerd was in een digitale TV aansluiting. Ik heb toen neen geantwoord en erbij gezegd dat, áls ik het zou doen, ik het niet zou willen bij Telenet. Ik wil niet nog eens gegijzeld worden door die firma en acht me al gelukkig dat ik mijn Internetaansluiting niet via hen heb lopen, anders had die er ook uit gelegen. Telenet opent je wereld niet, alleen je portefeuille!
't Zijn harde tijden voor de gouverneur van Limburg. Daar waar hij vroeger de politiek mee kon sturen, moet hij die nu ondergaan en dat valt niet altijd mee. Dat zijn vriend Fidel Castro op apegapen ligt, daaraan kan hij natuurlijk niets doen. Toch moet het erg zijn te weten dat de Cubanen binnen een verloop van tijd waarschijnlijk via democratische verkiezingen zelf over hun lot zullen kunnen beslissen. Met Fidel was dat niet nodig: evenals Stevaert himself wist de "lider máximo" immers wat goed was voor zijn mensen en hadden de Cubanen dus geen verkiezingen nodig. Steve's broer Tony zit voor de SP.a in de gemeenteraad van Wemmel. Daar dreigen de Franstaligen, met uitzondering van de PRL, met één partij naar de verkiezingen te gaan en bestaat er de mogelijkheid dat ze er de macht grijpen. E.e.a. is nog het gevolg van de besprekingen over de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde, waarbij Steve Stevaert indertijd de taalfaciliteiten in Wemmel wou afschaffen. Hij noemde dat toen zijn "wit konijn". Dat wit konijn dreigt nu een zwart schaap te worden! Erger is wat is gebeurd met de voorgenomen aankoop van enkele Nederlands-Limburgse kranten door Concentra, het uitgeversbedrijf uit Hasselt waarin de familie Baert de hoofdaandeelhouder is. Ik heb daarover reeds geschreven in mijn blog van 19.12.05 ("De Limburgse perswereld"). Stevaert stond achter die aankoop en was bereid Concentra, via de provincie, te steunen. Welnu, die koop is niet doorgegaan, om de eenvoudige reden dat het Britse Mecon liefst 200 miljoen méér had geboden. De familie Baert denkt er nu zelfs ernstig aan zowel Het Belang van Limburg als de Gazet Van Antwerpen te verkopen aan, jawel, datzelfde Mecon. Beide kranten blijven immers abonnees verliezen en daarmee ook advertentie inkomsten. En zeggen dat Stevaert er o.a. mee voor gezorgd had dat mevrouw Baert, de eigenares, in de adelstand werd verheven. Ondank is 's werelds loon! Het is zelfs niet denkbeeldig dat Freddy Van Gaever en de zijnen straks de "Gazet van Janssens" mee zouden kunnen overnemen. Misschien kost hen dat minder dan een gloednieuwe krant te moeten opstarten. --- Het is echter allemáál geen kommer en kwel voor Steve. Om te beginnen heeft hij zijn zelfgeregelde, vaste, goedbetaalde baan tot aan zijn pensioen. Verder is er ook goed nieuws voor zijn politieke peetvader, Willy Claes. Die werd zopas benoemd tot voorzitter van de raad van bestuur van "De Scheepvaart", een agentschap dat zowat alle waterwegen binnen de provincies Antwerpen en Limburg beheert. Tussendoor kan "Claeske" dan nog pianist spelen voor Koentje Crucke, maar dat zal dan wel maar bijzaak worden. Daarmee voegen de socio's nog een parel toe aan de hegemonie die ze al hebben op het Vlaams verkeersbeleid. BIAC, De Lijn en de NMBS, alsmede de ministeries van verkeer van zowel de federale als de regionale regering, waren al in hun handen. Nu komt daar nog een deel van de waterwegen bij. Ik vraag me wel af, wat die andere partijen doen: slapen, zeker?
België is niet het enige land met een overbevolking in zijn gevangenissen. Zeker in West Europa hebben de meeste landen met dit probleem te maken. Vraag is wel, hoe men het probeert op te lossen. Onkelinx heeft zo al een paar initiatieven uit haat mouw geschud (de elektronische enkelband, de vrijstelling voor een straf van minder dan zes maanden), maar in Italië zijn ze nog een stapje verder gegaan. Daar heeft de nieuwe regering, een verzameling van negen partijen (van uiterst links tot liberaal) er niet beter op gevonden dan een nieuwe wet goed te keuren waarbij alle gedetineerden met een straf van minder dan drie jaar, worden vrijgelaten. De strafvermindering geldt ook voor wie een langere straf had gekregen en momenteel nog minder dan drie jaar moest "brommen". De wet heeft wél uitzonderingen en geldt bv niet voor terroristen, pedofielen, mensen die veroordeeld zijn voor kinderporno e.d.). Het resultaat van die kwijtschelding is, dat ongeveer 15.000 van de huidige 60.000 gedetineerden in Italië worden vrijgelaten. Men heeft uitgerekend, dat een gevangene in Italië 120 euro per dag kost. Deze kwijtscheldingsoperatie zou de Italiaanse staat dan ook zo'n 677 miljoen opbrengen, op papier althans. Van die 15.000 gedetineerden is ongeveer één derde (5.393) buitenlander. Ook dat verhaal kennen we in België. Tante Laurette verklaarde vorige week nog dat er momenteel in onze gevangenissen méér buitenlanders dan Belgen in voorarrest zitten (en dan hebben we het nog niet over die "nieuwe" Belgen van vreemde origine). De veroordeelde vreemdelingen die nu in Italië worden vrijgelaten kunnen in dat land blijven als ze een verblijfvergunning hadden of er al een hadden aangevraagd. Wie dat niet heeft, gaat er uit. Albanezen bv worden meteen op de boot naar hun land gezet. Waar dat niet meteen kan, worden de vrijgekomen gedetineerden in afwachting van hun repatriëring naar een voorlopig opvangkamp gebracht. Onnodig te zeggen dat heel die operatie handenvol geld zal kosten. Om te beginnen de vreemden die men niet meteen kan uitwijzen; die blijven op kosten van de staat. Verder zijn er heel wat autochtone gedetineerden die na deze onverwachte vrijstelling geen middelen van bestaan hebben en zo terug vallen op een soort bestaansminimum of caritatieve instelling. In Rome is men zelfs zo ver gegaan de vrijgelaten gevangenen een soort overlevingskit mee te geven, met maaltijdcheques, tramtickets en een "hygiëne set" (wat dat ook moge betekenen). In de praktijk betekent dat voor velen, dat ze terug in de rand van de samenleving terecht komen en binnen de kortste keren weer zullen worden opgepakt. Om e.e.a. toch onder controle te kunnen houden, heeft de Italiaanse staat alvast 30 miljoen euro steun uitgetrokken. Samen met alle andere kosten van begeleiding, opvang en uitwijzing, zal er tenslotte van de vooropgestelde "winst" niet veel overblijven. Voor degenen die hun straf ontlopen hebben, zal er een gevoel zijn van straffeloosheid, voor degenen die het slachtoffer werden van hun misdaden een gevoel van machteloosheid en voor de rechtstaat een gezichtsverlies. Is dát een oplossing?
Door wet over het migrantenstemrecht, goedgekeurd (het kan niet genoeg herhaald worden) door álle Waalse partijen plus de SP.a en Groen!, toen nog Agalev, kunnen mensen van buiten de Europese Unie nu dus ook mee kiezen bij de verkiezingen voor de gemeente- en provincieraden. Die immigranten hebben zelfs een stemrécht gekregen, daar waar wij, simpele autochtonen, een stemplícht hebben. Om te kunnen meedoen, moeten die buitenlanders zich echter eerst laten registreren en dat bleek geen succes. Eind juli was de uiterste datum om zich in te schrijven. Begin juli was er nog maar 5,5% van de mogelijke niet-EU kiezers geregistreerd. Nu, einde van de maand, blijkt dat percentage plots te zijn opgelopen tot iets meer dan 10%. Normaal leek dat niet, vooral omdat al bekend was dat er de laatste dagen van de maand hele dozen met de betreffende inschrijvingsformulieren waren binnengebracht, vooral in het Brusselse. Dat was niet logisch, want de formulieren waren individueel naar de kandidaat kiezers verstuurd. In Zele, waar men ook zo'n 80 formulieren tegelijk binnen kreeg, heeft men de moeite gedaan om ze eens na te kijken en daar bleek dat bij een deel ervan de handtekeningen waren nagemaakt, m.a.w. vervalst. Als men zich ook in Brussel de moeite zou doen een serieuze controle uit te oefenen, zal het daar waarschijnlijk niet anders zijn. M.a.w. voor de eerste keer dat men de allochtone niet-EU burgers laat meedoen aan democratische verkiezingen, spelen ze vals! Arme groenen en socialisten die op zo'n mensen denken te moeten rekenen om hun povere kiesresultaten van de vorige stembusgangen wat te kunnen verbeteren! --- Er wordt m.i. nog meer gefraudeerd door onze multiculturele inwijkelingen. In de zaak van de doodgeslagen stelende drugs trafikant in Maasmechelen, wordt vermeld dat diens ouders met pensioen zijn en het grootste deel van het jaar in Marokko verblijven. Het zou wel eens interessant zijn uit te pluizen waar die daar juist verblijven. Het zou me helemaal niet verwonderen, als die in hun thuisland geen tweede woonst zouden hebben, een huis waarvoor ze hier geen belasting betalen, terwijl ze bij ons toch leven van ons sociaal stelsel. Dit is geen alleenstaand feit. In Nederland is men daar reeds jaren geleden bij uitgekomen. Toen de Nederlandse fiscus tenslotte aan Marokko vroeg de eigendommen in Marokko van in Nederland verblijvende Marokkanen door te geven, ving die bot. Het zal met die ouders van Ghalid Chteoui waarschijnlijk niet anders zijn. Met hun waarschijnlijk dubbele nationaliteit zijn ze Marokkaan in Marokko en Belg in België. Zo kunnen ze goedkoop leven in hun thuisland van het geld dat ze hier van de Belgische staat krijgen. Eten van twee walletjes, noemen ze dat in Holland. Arme Belgen die maar één nationaliteit hebben!
Zaterdag 5 augustus is Hugo Schiltz overleden aan leukemie. Hij is 78 geworden en het minst dat van hem kan gezegd worden, is dat hij in de Vlaamse naoorlogse geschiedenis niet onopgemerkt is voorbijgegaan. Het feit echter dat hij in de eerste plaats geëerd wordt door zowat alle belgicisten van de traditionele partijen (Martens, Dehaene, Verhofstadt, Claes en Decroo), doet vermoeden dat er hier enkele kanttekeningen dienen bij vermeld te worden. Schiltz heeft het hele politieke toneel doorlopen, van uiterst rechts naar links. Als jongeling was hij, als radicaal flamingant, lid van de Dietsche Blauwvoetvendels en op zijn 25ste werd hij opgepakt omdat hij betrokken was bij een actie waarbij een brug over de IJzer in Diksmuide had moeten worden opgeblazen. Daarna trad hij toe tot de Volksunie, een partij die in de jaren zestig en zeventig voor Vlaanderen op de bres stond en o.m. de eis tot amnestie in haar vaandel droeg. Zijn Vlaamse bevlogenheid kreeg een eerste knak, toen hij diezelfde Volksunie liet deelnemen aan het Egmontpact en aan een Belgische regering, nota bene nadat hij in de daar voorafgaande verkiezing had uitgepakt met de slogan: "Gedaan met geven en toegeven". Het resultaat van die ommezwaai naar het officiële België zorgde ervoor dat de rechtervleugel van de Volksunie zich afscheurde en als Vlaams Blok zou verder strijden voor een onafhankelijk Vlaanderen. Voor nogal wat flaminganten wordt Schiltz nog steeds de oprichter (tegen wil en dank) van het Vlaams Blok genoemd. Het ging van kwaad naar erger, want Schiltz werd minister in een Belgische regering en in die hoedanigheid maakte hij het zelfs waar "Leve België" te roepen tijdens een Belgische week in Groningen. Als dank kreeg hij van het establishment, via de koning, de titel van minister van staat, nota bene van diezelfde staat die hij in zijn jeugd bestreden had. De Belgische recuperatie had ook hier zijn slag thuis gehaald, alleen een adellijke titel ontbrak er nog aan! Schiltz zou er tenslotte mee voor zorgen dat ook zijn eigen Volksunie als een kaartenhuisje in elkaar stortte. Bij die crash koos hij voor de linkse vleugel, waar Bertje Anciaux zijn mollenwerk in dienst van de Belgische staat naarstig voortzet (denk maar aan het migrantenstemrecht). De Vlaams Blokkers eerst, maar later ook de groep rond Geert Bourgeois (nu N-VA) noemde hij "crapuul" en "wandluizen". Op dat gebied was hij een De Gucht avant la lettre. Van Schiltz wordt gezegd dat hij voor Vlaanderen heel wat gedaan heeft in de afwikkeling van de staatshervorming. Dat klopt, alleen moet men erbij zeggen dat het dikwijls niet in het voordeel van datzelfde Vlaanderen was. Hij gaf mee onze numerieke meerderheid op, in België maar ook in Brussel. Hij hielp mee van Brussel een derde gewest te maken. Hij was, zegt men, een specialist in compromissen. Ook dat klopt, maar dat hoefde niet. Als men zich in een meerderheidspositie bevindt, hoeft men geen compromissen te sluiten. Dat betekent dan iets afgeven, iets verliezen. Als we van Hugo Schiltz iets kunnen leren dat is het, dat wij Vlamingen geen compromissen meer moeten sluiten. Als wij in dit België nog steeds niet krijgen waar we recht op hebben, moeten we zelfs geen gesprekken meer aangaan met de tegenpartijen. Het gevolg daarvan zal zijn, dat er geen nieuwe Belgische regering zal komen en dat het zal ophouden met België. Hugo Schiltz was een briljant advocaat, een zeer intelligent man, een rasredenaar. Door echter zijn Vlaamse jeugd-idealen compleet te verloochenen voor de Belgische linzensoep, heeft hij zich geplaatst in de categorie Verhofstadt, Martens en Co. Voor Vlaanderen was hij al een tijdje afgeschreven.
