In een tijd toen hij nog Vlaamsgezind was, verklaarde Yves Leterme ooit, dat onze francofonen intellectueel niet in staat waren om Nederlands te (leren) spreken. Hij kan het ook in andere termen gezegd hebben, maar daar kwam het op neer. Hij haalde zich daarmee de toorn van heel wat Franstaligen op de hals, maar had wel gelijk (de waarheid kan hard zijn). Dat werd nog maar eens bewezen bij de tot nu toe mislukte federale regeringsonderhandelingen. Daarin werd nl bijna alleen maar Frans gesproken, omdat enkele francofone voorzitters geen serieuze discussie in het Nederlands aan konden. De vraag is natuurlijk in hoeverre de Vlaamse onderhandelaars dat wél konden in het Frans. Voor De Wever blijkt dat geen probleem te zijn, voor Beke evenmin, zij het met enig voorbehoud. Caroline Gennez "broebelt" echter maar wat Frans en Van Besien kon - naar 't schijnt - alleen maar "oui" zeggen. Dat bleek ook het enige te zijn wat hij deed: "oui" antwoorden op al wat de tegenpartij vertelde. Buiten het feit, dat Vlaams links met de Franstaligen meespeelde, was een tweede reden misschien wel het feit, dat ze de soms hevige discussies in het Frans niet of nauwelijks verstonden... Maar er is meer. De Franstalige onderhandelaars zijn nl niet alleen intellectueel niet in staat te zijn een serieuze discussie in het Nederlands te voeren, zij blijken ook intellectueel niet in staat te zijn hun eigen gewest financieel te beheren en daarbij zelf te zorgen voor inkomsten en uitgaven. Dat komt omdat ze steeds gewend geweest zijn het geld zomaar toegestopt te krijgen (van Vlaanderen, via België). Daardoor denken zij automatisch armer te gaan worden als ze zelf die verantwoordelijkheid zullen moeten dragen. Dat komt o.m. omdat bv het Waalse gewest dan zelf belastingen zal mogen/moeten heffen, terwijl ze weten dat de Walen nu zo goed als geen belasting betalen en ze - terecht - vrezen dat die dat in de toekomst ook niet zullen doen. Ze kennen hun pappenheimers! Kortom: Wallonië heeft geen leidende klasse die de verantwoordelijkheid durft opnemen om het eigen gewest echt te beheren. Het enige wat ze kan en wat ze tot nu toe steeds gedaan heeft, is het geld van de anderen uitgeven. Les affaires, c'est l'argent des autres!
Zoals te verwachten, is het (voorlopig?) amen en uit de met regeringsonderhandelingen tussen PS, N-VA/CD&V en de bagatelpartijtjes. De druppel, die de emmer deed overlopen, was het geld dat voor Brussel werd gevraagd als pasmunt voor de splitsing van B-H/V. Geld als voorwaarde om een wet in werking te laten treden, waarvan zelfs het Grondwettelijk Hof zegt dat het zo moet. Er werd over gesjacherd alsof het een vulgaire markt in Zuid-Europa betrof, maar van de francofonen kon geen enkele garantie verkregen worden hoe het geld zou besteed worden. De lieverds zijn nu eenmaal gewend ermee te doen wat ze willen en er nooit ofte nergens enige verantwoording over te geven. Dat was al zo bij de start van paarsgroen in 1999, toen Verhofstadt de francofonen enkele miljarden extra gaf voor hun scholen. Het Waalse schoolsysteem is nog steeds het duurste van de wereld, maar enige verbetering in de kwaliteit is er nooit gekomen. Ook bij het Lambertmont akkoord ging het zuiver om geld voor Brussel en Wallonië. Nu dus ook weer. Het heeft iets weg van een hold-up: "uw geld of uw leven", maar het is - gelukkig - niet gelukt. Volgens onze me(r)dia zou De Wever de laatste hoop nog niet hebben opgegeven. Bart, jongen, stop ermee. Stop met te geloven in Belgisch overleg. Het kost ons alleen veel geld én straks ook nog onze welvaart. Want, al zou er - volgens Di Rupo - geen Belg armer mogen worden van een staatshervorming, wij Vlamingen worden dat in elk geval. Hoe men het draait of keert, het is Vlaanderen dat zal mogen betalen. Als België straks massaal zal moeten inleveren - dat staat nu al vast - en geen enkele Waal of Brusselaar zou moeten inleveren, dan zullen het de Vlamingen zijn die armer zullen worden, veel armer zelfs. Als er ook over artikel 35 van de Grondwet niet meer zou gepraat worden, dan houden we er best mee op. Voor een boedelscheiding moet men ook met twee zijn, maar er zal tenslotte voor de francofonen evenmin een andere oplossing zijn dan bye, bye Belgium.
Met oranje-rood-groen-plus wordt het waarschijnlijk net hetzelfde als met oranje-blauw: noppes dus. Het enige verschil is, dat het deze keer niet zo lang zal hebben moeten duren. Wat kunnen we eruit leren? - Dit land is meer dan ooit een geheel van twee compleet verschillende landen, met verschillende talen, politieke richtingen en ingesteldheden. Als Tjechië en Slovakije vreedzaam uiteen konden gaan, toch twee Europese landen met een (min of meer) zelfde taal, waarom zouden wij dan één geheel blijven vormen. Zeker, als men weet dat het huidige België een aanfluiting is van de democratie. - Di Rupo is niet geslaagd in zijn opzet om eerste minister te worden. De man heeft niet het lef om zijn nek uit te steken en boven het gewoel uit te komen. Hij kan alleen maar werken met souffleurs. Dat is goed op het toneel, maar niet in de politiek. En dan hebben we het nog niet gehad over de schabouwelijke uitspraak van zijn Nederlands, meestal dan nog als hij het van een briefje mag aflezen (en waarschijnlijk al vooraf had ingestudeerd). - Voor zover dat nog niet bekend zou zijn, heeft Vlaanderen ook deze keer niet kunnen rekenen op de solidariteit van de linkse partijen. Het wordt dan ook hoog tijd, dat centrumrechts Vlaanderen de socio's de rekening presenteert en de roden uit de Vlaamse regering zet. De eerste kans daartoe komt eraan met de bespreking van de Antwerpse Oosterweelverbinding. Het blijkt nu dat de tunnelversie een half miljard euro extra zal kosten (hetzelfde bedrag dat Vlaanderen niét onvoorwaardelijk aan Brussel wil geven) én dat de bouw ervan langer zal duren. Daarmee zijn twee van de drie voorwaarden vervuld om toch een Lange Wapperbrug te bouwen. Voor onze socio's wordt deze zaak dan ook een regelrechte afgang, tenzij ze bereid zijn in het stof te gaan liggen. Het heeft geen zin straks Kris Peeters in naam van Vlaanderen te laten gaan onderhandelen over een eventuele boedelscheiding, als hij er ook de SP.a moet bij betrekken, een partij waarvan hij op voorhand weet dat ze met de tegenpartij samenheult.
In de editie van vorig weekeinde in De Standaard stond een uitvoerig interview met Rudy Demotte, minister-president van het Waalse gewest én van de Franse gemeenschap. Op papier lijkt dat een man waar men niet naast kan zien, maar dat blijkt niet zo te zijn. In tegenstelling tot Kris Peeters, die mee in de CD&V-delegatie zit bij het onderhandelen over de staatshervorming, is er van Demotte op PS-vlak niets te bekennen. De man geeft zelf toe dat bij behoort tot de "tweede lijn". M.a.w. hij heeft eigenlijk niets te vertellen en moet dansen naar de wensen van opperhoofd Di Rupo. Puppet on a string. Met waarschijnlijk dat laatste in zijn hoofd, heeft Elio il bello nu geprobeerd Kris Peeters te overhalen druk uit te oefenen op zijn partij om afstand te nemen van de N-VA en diens vraag naar responsabilisering van de verschillende politieke instanties. Het is hem slecht bekomen. In tegenstelling tot Demotte is Kris Peeters bij CD&V nl wel degelijk iemand uit de éérste lijn. Meer nog: hij is dé man waarop de hoop van de christendemocratie gevestigd is om de massa verloren stemmen ooit terug te winnen. De beste manier om dat te doen is nu volop de Vlaamse kaart te spelen. Dat CD&V dit momenteel kan doen door hun wagentje aan dat van de N-VA te hangen en zonder zelf initiatieven te nemen, is graag meegenomen. Het zal zeker Di Rupo niet zijn die Peeters zal kunnen overtuigen daarvan af te zien. Feitelijk duidt heel deze demarche nog maar eens duidelijk aan, dat de man met het strikje zelf verstrikt is geraakt in zijn eigen retoriek. Hij mag dan al eens verklaard hebben dat hij het onmogelijke mogelijk moet maken, maar is niet bereid daarvoor zelf ook maar enig persoonlijk initiatief te nemen. Di Rupo is duidelijk niet bekwaam om eerste minister van dit land te worden, hoogstens minister-president van zijn eigen regio. En dan zit ook hij op die "tweede lijn", waar hij zich blijkbaar beter thuis voelt.
Spoedarts, N-VA jongeren-voorzitter, senator en moordgriet: het heeft niet mogen baten. Kim Geybels heeft op vraag van haar partij, haar parlementaire functie neergelegd n.a.v. een (fout gelopen?) drugsdeal met een vriend in Thailand. Voor sommige mensen kan het blijkbaar nooit genoeg zijn en denkt men dat de bomen tot in de hemel blijven groeien. De N-VA heeft hier de juiste beslissing genomen. Mensen, die er zo licht over gaan, horen niet thuis in een voorbeeldfunctie. De vraag is maar, of dat ook bij de andere partijen zo zou gegaan zijn. Denk bv maar eens aan Bert Anciaux en gelijkgezinden. Bertje vindt er helemaal geen graten in, dat er af en toe een jointje gerookt wordt en heeft dat ook al enkele keren duidelijk laten horen. De N-VA zit (voorlopig althans nog) op het goede spoor. Ook de beslissing van De Wever, gesteund door zijn voltallig partijbestuur, om eerst alleen nog een akkoord na te streven met de PS en de andere vijf dan voor de keuze te stellen al dan niet mee te doen, is goed gezien. Madame Millefoisnon ziet de bui al hangen en werpt op, dat ze haar nodig zullen hebben om de tweederde meerderheid te halen. M.a.w. ze rekent er nu al op, dat ze haar willetje zal kunnen blijven doorzetten en chantage zal kunnen spelen. Ze dwaalt, want er is nog de liberale familie, die wat graag mee op de trein zou willen springen. In dat geval heeft men Milquet en haar 9 zeteltjes niet meer nodig, evenmin als de groenen (W/V). Men schermt dan wel meteen met Maingain, maar die heeft maar drie zetels en kan - mits duidelijke afspraken - genegeerd worden, zoals Armand De Deckèr al vóór de huidige onderhandelingen heeft laten weten. Ik kan me niet voorstellen dat de oude traditionele Vlaamse partijen al niét door de knieën zouden gegaan zijn in de huidige situatie, waarin de francofonen hen meteen al de schuld geven van de ondergang van het land. De Wever trapt daar niet in. Dat het land er de dag van vandaag zo slecht voor staat, is niet de schuld van het al dan niet lukken van deze onderhandelingen. Het is het gevolg van decennia lang mismanagement vanwege de vorige regeringen. In Vlaanderen hebben de traditionele partijen daarvoor al een afstraffing gehad en kan de N-VA zich niet veroorloven dat spelletje verder te zetten. En wat, als de MR niet zou willen meedoen aan de voorwaarden van N-VA (en PS)? Wel, dat staan we voor de Belgische boedelscheiding. Ook aan het Vlaamse geduld komt ooit eens een einde. Op = op.
Op de IJzerbedevaart van zondag waren er nog amper 1.000 aanwezigen. Dat is zo ongeveer de helft van wat er vorig jaar was en dat was een triestig record. Als men weet, dat de IJzerwake 5.000 man trok, ongeveer het aantal van vorig jaar, dan kunnen we dus rustig spreken van een 5 - 1. Wie de beelden op Tv gezien heeft, kon waarnemen, hoe weinig volk er was. Vooral de (korte) flits vanuit de lucht maakte pijnlijk duidelijk dat er maar een handvol aanwezigen was op een weide die er enkele tienduizenden zou kunnen ontvangen. En zeggen, dat die tienduizenden er vroeger ooit geweest zijn. Die tijd komt waarschijnlijk niet meer terug. Wat ook paradoxaal was bij het IJzerbedevaartgebeuren, was het feit, dat er nog maar één politieke partij aanwezig was, het N-VA. Als erfgenaam van de ter ziele gegane Volksunie, die de bedevaart had gekaapt, vinden de N-VA-ers het waarschijnlijk hun plicht de traditie voort te zetten. Voor een partij die op 13 juni bijna dertig procent van de Vlaamse stemmen haalde, is de opkomst van zondag wel een lachertje. Als de N-VA geld wil blijven steken in de multicul die de IJzerbedevaart geworden is, dan wordt het hoog tijd dat ze de huidige leiding daar buiten zwiert en zelf de hand reikt naar de Wake (en niet andersom, zoals nu gebeurt). Dan zullen ook de N-VA ministers zich niet meer moeten schamen afwezig te blijven op een manifestatie die ze zelf mee financieren. De partij heeft op dit ogenblik wel andere katten te geselen (die voor ons allen veel belangrijker zijn), maar dat neemt niet weg, dat er eens over wordt nagedacht. Al bij al is de IJzervlakte een monument met een voor de Vlamingen té grote impact om zomaar in handen te laten van een handvol wereldverbeteraars, wier enige prestatie tot nu toe erin bestaan heeft de mensen er weg te jagen.
Het zat er feitelijk aan te komen. Ik vermeldde het reeds in mijn blog van 13 dezer ("De sfeer is goe"), dat deze regeringsonderhandelingen tot niets zouden leiden. Hoofdreden daarvoor was het feit, dat er nooit iets goed kon komen uit besprekingen tussen slechts twee centrumpartijen en vijf linkse, waarbij dan nog twee Vlaamse die waarschijnlijk met de francofone partijen zouden meedoen. Even was er de schijn van een Vlaams front, maar die is nu uiteengespat. SP.a en Groen! zijn inderdaad op de Franstalige trein gesprongen, de roden omdat ze smachten om in eender welke nieuwe federale regering te zitten; Groen! omdat het partijtje zijn wagen al lang gekoppeld heeft aan dat van Ecolo, waarmee het in het federale parlement één fractie vormt. Het blijft dus rekenen op N-VA en CD&V, die - gelukkig - het been stijf houden. Laten we ons niet van vijand vergissen. Dat is niet N-VA, maar de belgofonie. 80% van de Vlaamse kiezers stemde op 13 juni voor centrumrechts. Vlaams minister-president Kris Peeters verwoordde het juist deze morgen op de radio. Het wordt hoog tijd dat alles eerst op papier wordt gezet. Wat nu gebeurt is een soort luchtgitaar spelen, de moderne versie van het sprookje "De kleren van de keizer". Hoe kan er zo enig vertrouwen gewekt worden? De tijd dat de Vlaamse regeringsonderhandelaars op het einde van de rit toch maar toegaven, "voor het belang van de staat" of "met de dood in het hart", die tijd moet nu maar eens en voor goed voorbij zijn. Wij hoeven niets te betalen voor het uitvoeren van een arrest van het, nota bene Belgisch, Grondwettelijk Hof (B-H/V) en hoeven helemaal geen extra geld te geven aan Brussel als daar geen tegenprestaties tegenover staan (het al dan niet gedeeltelijk opdoeken van de 19 baronieën bv). Het is gewoon een schande dat het partijtje van Milquet (9 zetels) nu de Vlamingen oproept verantwoordelijk te zijn, terwijl ze dat zelf niet eens op papier durft laten zetten. Di Rupo heeft zijn eerste ontslag door de koning geweigerd gezien. Dat was bij Leterme ook zo. Wat is daar later weer van terecht gekomen?
