Na zijn persconferentie van dinsdag jl (zie mijn blog van 4/12: ‘Twee jaar Sinterklaasregering’), mocht Di Rupo zijn hoera verhaal nog eens overdoen in de weekeindeditie van De Standaard. Veel succes zal hij ook hiermee niet oogsten, want uitgerekend in dezelfde krant stond o.m. het bericht te lezen, dat gouverneur Coene (weer hij!) vastgesteld heeft dat de staatsschuld opnieuw boven de 100% van het bbp is gestegen. Herinner u nog de federale triomfkreten, toen de regering Di Rupo erin geslaagd was haar aandelen in BNP Paribas Fortis aan de Franse bank te verkopen voor 3,25 miljard euro, ze daarbij een winst maakte van 800 miljoen of iets dergelijks en de staatsschuld daarmee onder de door Europa gevraagde limiet van de 100% zou gedaald zijn? ‘Positivo’ Geens is er nu als de kippen bij, om te zeggen dat hij nog deze maand maatregelen zal treffen om ervoor te zorgen dat de schuld weer onder die 100% zou zakken. Hij ‘werkt eraan’ (doet denken aan de klassieke uitspraak van watje Declerck toen die minister van Justitie was). Men zou zich kunnen afvragen, hoe het komt dat deze regering er maar niet in slaagt die staatsschuld ook maar een beetje terug te dringen, maar het antwoord is vrij eenvoudig: ze doet er zo goed als niets aan. De zopas afgesproken lastenverlaging van 1,35 miljard euro bv, dan nog gespreid over vijf jaar, is een lachertje als men weet dat de loonkostenhandicap t.o.v. onze buurlanden 22 miljard bedraagt (nota bene: cijfers van de experts van het eigen Planbureau!). Een kortingetje links, een kortingetje rechts, zoals dat nu gaat, zal niets oplossen. Wat Geens deze maand nog uit zijn mouw zal schudden zal weer van ‘dattem’ zijn.
Diezelfde Geens heeft echter een plan: in navolging van Albert Heyn, die er in Nederland vroeger ooit ook eens als reclame mee uitpakte, vertelt hij, dat hij op de kleintjes gaat letten en hij zinnens is de muntjes van één en twee cent af te schaffen. Handelaars zullen dan hun prijzen mogen afronden op 5 cent. De productie van die centjes kost nl meer dan ze intrinsiek waard zijn. Bovendien circuleren ze amper, waardoor de Nationale Bank verplicht is steeds nieuwe muntjes in omloop te brengen. Of Geens hiermee ook de staatsschuld onder de 100% zal kunnen brengen, zal zelfs hijzelf wel niet geloven. In Finland heeft men die muntjes nooit gebruikt en in Nederland worden de prijzen al sinds 2004 afgerond. Dat gebeurt daar echter aan de kassa. De producten in de rekken blijven er de juiste prijs hebben, die kunnen eindigen op 1,2,3 of 4 cent. Het is het totaal aan de kassa dat daar wordt afgerond, naar nul als het eindbedrag er eindigt op één of twee cent en naar vijf, als het drie of vier cent is. Het is nu alleen nog de vraag of Geens zo’n simpele oplossing zal kiezen. Op een totaalbedrag aan de kassa, zoals in Nederland, is het effect op algemene prijsstijgingen verwaarloosbaar, op een afronding per product kan dat in een heel land echt oplopen, zeker als die afronding alleen naar boven zou gebeuren. Het zou absurd zijn, maar in het land van de sperperiode, de solden en de index verschiet men van niets meer. ‘Waarom iets gemakkelijk doen, als het moeilijk ook kan?’, lijkt hier wel het adagium te zijn.
En daarmee zit de Sinterklaasperiode erop en kunnen we vooruitkijken naar de eindejaarsfeesten en het nieuwe jaar, 2014. In dat jaar gaan er enkele serieuze gebeurtenissen plaatsvinden, die op e.o.a. manier voor Vlaanderen belangrijk kunnen zijn.
Om te beginnen is er de herdenking van ‘den Grooten Oorlog’, die het hele jaar door tot allerlei plechtigheden en activiteiten zal leiden. Als Vlamingen leven we daar met gemengde gevoelens naartoe en hopen we dat het geen soort Vlaamse kermis zal worden. Goed voor de neringdoeners en zo, maar we mogen niet vergeten dat de Vlaamse Beweging, zoals we die nu kennen, grotendeels het gevolg is geweest van de Belgische bevestiging dat Vlamingen in 14-18 maar tweederangs burgers waren en heel wat Vlaamse jongens hun leven hebben gegeven voor een land dat hen niet leek te appreciëren. ‘Sterven voor het vaderland’ noemde men dat. De vraag is wel: ‘Voor welk vaderland?’. Bruno De Winter, de stichter van ’t Pallieterke, had daarvoor zijn eigen uitleg. ‘Een soldaat’, zei hij, ‘sterft niet vóór zijn vaderland, maar alleen tégen zijn goesting’.
2014 wordt voor dit land ook het jaar van de moeder aller verkiezingen. We krijgen nog maar eens de kans de traditionele overlooppartijen af te straffen. Als dat nu eens echt zou lukken, dan hoop ik dat de V-partijen hun les geleerd hebben en het initiatief deze keer niet meer uit handen zullen geven, noch federaal, noch regionaal. Vooral dat laatste wordt belangrijk, omdat een consensus – bij een volstrekte meerderheid – er sneller kan bekomen worden en Vlaanderen in staat stelt de Senelle doctrine toe te passen en zich uit te roepen tot deelstaat binnen het federale België binnen de reeds bestaande grenzen. Dat is nog geen onafhankelijkheid, maar wel een definitieve stap er naartoe.
Een derde belangrijk feit zal het wereldkampioenschap voetbal in Brazilië zijn. De belgicisten zullen met alle middelen proberen dat uit te buiten in een soort Belgische recuperatie. Of het zo’n vaart zal lopen, is helemaal nog niet zo zeker. De eigen spelers blijken momenteel een groter vraagteken te zijn dan die van de tegenstrevers. Zo’n half dozijn rode duivels zit bij de eigen (buitenlandse) club niet eens in het kernelftal en zal – als dat niet verandert – er in Brazilië niet eens bij zijn. Na de twee oefenmatchen die de Duivels gespeeld (en verloren) hebben, is duidelijk geworden dat spelers zonder wedstrijdritme in een wereldkampioenschap niet thuis horen. Dat gaat voor de nodige problemen en discussies zorgen, waarvan men nu nog niet weet hoe het zal aflopen. Komt daarbij nog dat het zeer de vraag is of de Braziliaanse voetbalstadions en – meer nog - de infrastructuur er rond, tegen half 2014 zullen klaar zijn. Brazilië mag dan nog een half continent zijn (zo’n vier keer ‘onze’ Kongo, twee keer de U.S.A.!), het blijft een ontwikkelingsland, dat momenteel zelfs haar zgz ‘BRIC’ statuut niet (meer) kan waarmaken.
Stof genoeg dus om deze laatste maand van het jaar vol te praten. Zet de kerstboom maar op (en vergeet de pakjes niet!).
Toen ik het in mijn blog van gisteren had over de lichtheid van onze Vlaamse socialisten, die weinig of niets meer voorstellen, ben ik inderdaad – zoals lezer Rob terecht opmerkt – nog iemand vergeten, nl Freya Van den Bossche. Die was ik vergeten, maar als ik ze zou vermeld hebben, zou ik ze wel naast Smetje en Lieten gezet hebben, want ook Freya is een lichtgewicht, zowel letterlijk als figuurlijk, die er nooit zou geraakt zijn zonder haar papa en het feit dat ze daardoor toen bij de Teletubies is verzeild geraakt. Ik had er ook nog Bruno Tobback bij kunnen vermelden, nog een ‘zoon van’, die in een artikel in De Standaard van gisteren het presteerde om misbruik te maken van het feest van Sinterklaas. Hij insinueerde daarin dat alleen het voorstel van zijn partij een echte garantie was voor het behoud van het kindergeld. Daarmee is hij één echo van wat zijn pa vroeger vertelde over de pensioenen. Tobback Sr won er toen nog de verkiezingen mee, dan zal zoonlief nooit meer lukken.
De reden waarom de Vlaamse socialisten als de dood zijn voor een zelfstandiger Vlaanderen – of hoe men het ook mag noemen – is omdat ze weten dat ze daarin helemaal niet meer zullen meespelen en de kiesdrempel inderdaad akelig nabij zou komen. Ze zijn gewoon te beginselloos, te opportunistisch en al te gretig om te kunnen profiteren in de ‘slipstream’ van de PS, waardoor ze schaamteloos kunnen blijven genieten van allerlei ambten, subsidies en andere voordelen waarvan ze in de oppositie alleen maar kunnen dromen. Dat Vlaanderen daarvoor 15% van zijn welvaart moet afstaan, zal hen een zorg zijn. Ze zijn zo gewend geraakt aan de politieke graaicultuur, dat het hen allemaal als vanzelfsprekend lijkt. Erbij zijn is de boodschap en daarvoor worden zowat alle principes overboord gezet. Electrawinds past helemaal in dat plaatje.
Aan de zaak Electrawinds lijkt maar geen einde te (kunnen) komen. Normaal gesproken had de firma al failliet kunnen verklaard zijn, maar het bestuur heeft het neerleggen van de boeken nog maar eens uitgesteld. Vandaag zou de firma normaal 40 miljoen euro aan de banken moeten terugbetalen. Hoe dat gaat gebeuren, mag Joost weten. Of misschien Johan? De hele affaire wordt nl doorkruist door de verklaring van Johan Vande Lanotte eergisteren op Canvas, dat hij het beu is valselijk beschuldigd te worden van belangenvermenging en geldgewin en dat hij zinnens is klacht neer te leggen bij het gerecht. Hij noemde geen namen, maar het is een publiek geheim, dat het gaat om ‘Deckerken’, die zich in de handel en wandel van Vande Lala heeft vastgebeten.
De Electrawinds affaire loopt feitelijk al vanaf het einde van de jaren negentig en Vande Lanotte was daar vanaf het begin rechtstreeks of onrechtreeks bij betrokken, zowel als minister die zorgde voor het verlenen van vergunningen, als effectieve voorzitter. Feitelijk was het nog straffer: hij richtte zelf een bedrijf op met 120.000 euro, samen met garagist De Sender die op zijn beurt Electrawinds gesticht had en laat dit laatste bedrijf dat van hem overkopen. Tijdens zijn aanstelling als voorzitter, maar ook later, krijgt Electrawinds tientallen miljoenen rechtstreekse en/of onrechtstreekse steun vanwege diverse staatsfondsen. In totaal zou het om meer dan 150 miljoen euro gaan. Geld van de belastingbetaler, van u en mij.
Dedecker blijft bij zijn beschuldigingen, zegt dat er vier open brieven daaromtrent op zijn Internetsite staan en dat hij zijn gegevens uit het Staatsblad heeft gehaald. Meer nog, ‘Deckerken’ hoopt dat Vande Lala zijn dreiging zal hard maken en liefst zo snel mogelijk, zodat alles nog kan behandeld worden vóór de komende verkiezingen. Als men zoiets kan zeggen, moet men toch stevig in zijn schoenen staan, zou ik denken. Hoe het verder zal lopen, zullen we wel zien, maar nu al is het duidelijk, dat Vande Lanotte de perceptie tegen zich heeft. Weinigen hier in dit land die de politiek een beetje volgen, geloven dat een politicus die zich zo’n vijftien jaar aan een stuk afslooft voor de start en de ontwikkeling van een bedrijf in zijn eigen regio, daaruit geen voordelen heeft verkregen. Er zal nog minder begrip zijn bij de ± 4.000 coöperanten van Groenkracht, die van Vande Lanotte mochten horen dat hij er inderdaad 20.000 euro in had geïnvesteerd, maar die er ondertussen weer heeft uit gehaald. Wie zijn geld daar nu nog niet heeft uitgehaald, mag vrezen voor een Lernout & Hauspie scenario.
Tenslotte nog dit. Zaterdag komt de SP.a bijeen in Gent om te discussiëren over ‘Het Vlaanderen van morgen in de praktijk’, een congres dat voor de partij op geen slechter tijdstip had kunnen vallen. Vande Lanotte ís de SP.a. Hij is de man die Gennez voorzitster heeft gemaakt, nadat hijzelf moest aftreden na een smadelijke electorale nederlaag tegen Leterme en Di Rupo. Hij is de man die destijds, onder Verhofstadt, de federale begrotingen heeft laten ontsporen door overheidsgebouwen te verkopen en (duur) terug te leasen en pensioenfondsen te nationaliseren. Hij is de man achter de flop die het Zilverfonds heet. Buiten Vande Lala is er momenteel nog één Vlaamse socialist van betekenis en dat is John Crombez, zeg maar de uitzondering die de regel bevestigt. Of is er iemand die lichtgewichten als Smetje en Lieten (die laatste alleen figuurlijk) belangrijk vindt? Het zal voor de partij dan ook een harde dobber worden om Vlaanderen uit te leggen, hoe het morgen verder moet. Zeker dit Vlaanderen dat voor de socialistische partij nooit iets ernstig betekend heeft.
‘Goede wijn behoeft geen krans” luidt het adagium en daarmee bedoelen we dat een goede zaak voor zichzelf spreekt en niet hoeft te worden opgehemeld. Dat geldt meestal voor – inderdaad – wijnen, maar ook voor schilderijen, andere kunstwerken en bv muziekstukken. Hoe meer uitleg men er vooraf over geeft, hoe zekerder men kan zijn dat het niet veel zaaks zal worden.
Bovenstaande geldt ook voor de politiek en ik moest daarbij denken aan de speciale persconferentie die Di Rupo gisteren gegeven heeft om zijn balans van twee jaar regeren in het zonnetje te zetten. Vrijdag, 6 december, zal het inderdaad twee jaar geleden zijn dat zijn zgz ‘Sinterklaasregering’ tot stand kwam. Die regering heeft inderdaad e.e.a. verwezenlijkt, een 20 miljard aan schulden weggewerkt, een zesde staatshervorming doorgevoerd en nog wel e.e.a. Wat dat laatste betreft wordt het wel uitkijken naar het eindresultaat om te zien hoe alles zal zijn uitgewerkt. Nu immers weet men al dat bv de federale regering een hele berg bevoegdheden zal doorgeven aan de gewesten, maar niet alle geld dat zijzelf daar momenteel voor uitgeeft. Toevallig (?) was er daarover ook gisteren een hevig debat in een commissie van het Vlaamse parlement, waarin niet alleen meerderheid en oppositie in elkaars haar zaten, maar zelfs de meerderheidspartijen onderling. Zoals stilaan de gewoonte daar geworden is, was het weer azijnpisser Eric Van Rompuy, broer van, die daarover zijn gal moest spuwen. Feit is wel, dat de volgende Vlaamse regering een kleine acht miljard euro niét zal krijgen en – zelfs na de nu al geplande besparingen – er nog zo’n 2,5 miljard extra voor zal moeten gaan zoeken. En zo zijn er nog wel enkele 'realisaties' die Di Rupo (die vergezeld was van zijn zes (6!) vice-premiers) voor zich opeist, maar waarvan niemand weet hoe het daarmee gaat aflopen. Denk maar aan zijn zgz relancemaatregelen, die ook al worden doorgeschoven naar een volgende regering en tot jaren later.
Zo moet loonkloof met de buurlanden gedicht worden. Is het niet die van de ondernemers (15/16%), dan tenminste die van de regering (5,1%), alhoewel die ook niet klopt. Die werd nl berekend t.o.v. alleen maar Nederland, Frankrijk en Duitsland in 1996, toen de euro er nog niet was en zou nu moeten berekend worden t.o.v. de hele eurozone, waardoor een correcter cijfer 5,8% zou zijn. In ruil voor het toegeven aan het tijdelijk verlagen van de btw op elektriciteit krijgt ‘meneerke’ Peeters wel lastenverlagingen maar die gespreid zijn in de tijd, tot in 2019 en van de 5% die hij vroeg, krijgt hij er dan nog maar 3 en moeten Vlaanderen en de andere entiteiten maar zien hoe ze eruit komen.
Hét probleem met de huidige federale regering is, dat ze inderdaad e.e.a. verwezenlijkt heeft, maar dat dit steeds gebeurd is met niet-structurele maatregelen, waardoor allerlei problemen elk jaar opnieuw opduiken en dan weer met knip en plakwerk dienen opgelost te worden. Zolang dit land niet kiest voor structurele oplossingen, zoals ook de E.U. dat elke keer opnieuw vruchteloos vraagt, geraakt het nooit uit de impasse en dreigt het gevaar, dat het straks zal worden ingehaald en zelfs voorbijgestoken door de zgz ‘perifere’ landen, waar men nu nog meewarig over durft doen.
De troonsoverdracht leek vlekkeloos verlopen. De onafscheidelijke peilingen gaven nieuwe koning Philippe goede punten. Dat kwam natuurlijk ook door het feit dat zijn papa het nogal bont had gemaakt met de affaire Delphine, zijn smeekbede om meer geld en zijn steeds terugkomende mededelingen van ‘luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’. Anderzijds was er de laatste maanden niet zoveel spectaculairs gebeurd, buiten enkele blijde en minder blijde intreden en gold het motto van de natte dweil: ‘Wie niets doet, maakt geen fouten’. Daar is nu vrij bruusk een eind aan gekomen. Philippe heeft eens iets gedaan en het blijkt fout te zijn.
De genadeverlening aan verkeerszondaars is inderdaad fout, zeker nu dat uitgerekend gebeurt in een vervroegde en verstrengde Bobcampagne en eindejaarscontroles. Het kon op geen slechter ogenblik gebeurd zijn. Het excuus dat de koning ‘gedekt’ wordt door de politiek, hier in de eerste plaats door heksemie Turtelboom en haar departement, zal daar weinig aan veranderen. Als haar partij na de verkiezingen van mei volgend jaar nog mag meedoen op federaal vlak, zie ik haar dat postje bij justitie niet meer innemen, tenzij men geen ander ‘slachtoffer’ vindt om de slangenkuil, die de Belgische justitie is, te beheersen.
Zo gezien treft de politiek dan ook meer blaam dan het kersverse koninkje, maar men heeft het wel altijd over ‘de koninklijke prerogatieven’ en ‘de koning die gratie heeft verleend’, niet de politiek. Daarenboven zou hij wel moeten beseffen dat hij het is die de gratieverlening heeft ondertekend, niet de minister. Vroeger, bij Albert II, was er meer dan eens wrevel, toen bleek dat het merendeel van de overtreders die gratie kreeg ‘toevallig’ mensen waren die hem in het Frans hadden aangeschreven. Enfin, de kans wordt nu steeds groter dat die middeleeuwse gratieverlening straks tot het verleden zal behoren en dat ook het Belgische koningschap tot een protocollaire bedoening zal herleid worden. Dit in afwachting dat het helemaal wordt afgeschaft, liefst nadat België zal hebben opgehouden te bestaan.
Er werd al jaren gevreesd dat Philippe, eens hij koning werd, blunders zou maken. Tot nu toe was dat meegevallen, maar met de electorale campagne die vertrokken is en de verkiezingen die eraan komen, is duidelijk gebleken dat de anderen voor hem moeten nadenken. Anders had hijzelf kunnen beseffen dat hij bij de start van een veiligheidscampagne en eindejaarscontroles beter geen gebruik maakt van zijn ‘voorrechten’ om uitgerekend dan verkeersovertreders uit de wind te zetten, waardoor hij minstens de perceptie tegen krijgt beslissingen te nemen die het zonlicht niet mogen zien.
Het hele groene stroomverhaal is zo stilaan een soort loterij aan het worden. Denk maar aan de zonnepanelen, die eerst zwaar (over)gesubsidieerd werden. Toen bleek, dat dit zo niet verder kon, werden die subsidies afgebouwd. Mede daardoor en door een alles behalve koosjere concurrentie uit China, gingen heel wat plaatsingfirma’s over de kop, waardoor reparaties en onderhoud hier en daar in het gedrang kwamen. Dan zouden de eigenaars van die panelen een netvergoeding hebben moeten betalen. Dat werd bij justitie aangevochten en herroepen, maar als gevolg daarvan zouden nieuwe installaties in de toekomst geen subsidies meer nodig hebben. Blijf het maar volgen. Straks heeft een kandidaat voor zonnepanelen nog een advocaat en/of een specialist nodig om uit te vissen of het nog wel loont en hoe het dan moet aangepakt worden.
Min of meer hetzelfde gebeurt bij de installatie van isolatie. Eerst worden er volop subsidies gegeven, dan weer verminderd of ingetrokken en dan verviervoudigt men weer de subsidie mits te voldoen aan bepaalde nieuwe eisen, zoals het combineren van zonnewerend dubbel glas én isolatie. In deze materie is het zeer de vraag in hoever electorale overwegingen meetellen. Iemand die daar op inspeelt, zeker als ze dat telkens op het Tv scherm mag komen vertellen, zoals Vlaams minister Van den Bossche (dochter van), moet er wel rekening mee houden dat er ook mensen zijn die zich bedrogen gaan voelen als de regels aanhoudend veranderd worden.
Ditzelfde gevoel speelt, volgens mij, ook bij het al dan niet aankopen van een elektrische wagen. Die worden nog steeds van allerlei taksen vrijgesteld, maar kandidaat kopers kunnen zich niet van het gevoel ontdoen, dat dat morgen misschien weer eens verandert, waardoor die nog vrij dure voertuigen nóg duurder zouden worden, wat natuurlijk ook meespeelt.
---
Maar al het bovenstaande verzinkt in het niet tegenover wat er zich afspeelt met de groene stroommaatschappij Electrawinds. Daar heeft een voormalig garagist uit Oostende het klaargespeeld meer dan 150 miljoen euro (6 miljard oude befkes!) investeringen te krijgen van allerlei staatsfondsen, zowel federale als regionale en dat zonder dat die fondsen in zijn bedrijf ook maar iets te vertellen hebben. Hoe geraakt een voormalig garagist aan zoveel geld? Wel, dit werd hem mogelijk gemaakt door stadsgenoot Johan Vande Lanotte, die vier jaar voorzitter van Electrawinds was en ook betrokken was bij de coöperatief Groenkracht, die eveneens geld leende aan Electrawinds en die tot voor kort aan zijn spaarders hoge dividenden beloofde, terwijl het daarvoor geen echte dekking heeft. In gerechtelijke kringen noemt men zoiets een piramidespel...
Vanavond zullen we weten of Electrawinds de boeken neerlegt en dus failliet gaat of niet. In dat eerste geval zal de belastingbetaler, dus gij en ik, het gelag betalen en kan men zich redelijkerwijze afvragen in hoever de ‘keizer van Oostende’ daarvoor aansprakelijk kan worden gesteld. Volgens Ivan Van de Cloot, hoofdeconoom bij de Itinera denktank, die Vande Lanotte in het VRT-journaal van gisteren met naam noemde, geldt dat ook voor Vlaams minister-president Peeters en Vlaams minister Lieten…
