Het is in deze rubriek reeds meer dan eens gesteld: in dit landje is alles communautair en als er iets het niet is zal men het wel communautair maken. In dat verband is het uitkijken wat het gaat worden met dat nieuwe voetbalstadion op de Heizel, waar in 2020 liefst vier wedstrijden zouden moeten gespeeld worden in het kader van het Europees kampioenschap. Van dat stadion bestaan momenteel alleen nog maar de plannen en, met de ervaring die men in dit land heeft met mega projecten, is de kans niet denkbeeldig dat men in een soort Braziliaanse tijdnood zal komen om er zeker van te zijn dat die matchen er inderdaad gespeeld zullen kunnen worden. In exact dezelfde buurt komt het nieuw geplande Neo-shoppingcenter, het Brusselse tentoonstellingspark én het Uplace project waarin Club Brugge voorzitter Bart Verhaeghe al enkele miljoenen euro’s heeft gestopt en dat op veel weerstand blijft stuiten vanuit Vlaanderen. Nu men uitgerekend in de nieuwe Belgische voetbaltempel – die tevens een soort evenementenhal moet worden - perse wil, dat er ook een eerste klasse voetbalploeg zijn vaste stek zou moeten hebben en men die stek voor een appel en een ei wil aanbieden aan Anderlecht, is het nogal wiedes dat daartegen gereclameerd wordt. Men zal maar in Bart Verhaeghes schoenen staan: miljoenen geïnvesteerd hebben in Uplace en geen toelating krijgen om iets te beginnen, om dan te moeten vaststellen dat dat stadion er sneller zou komen dan men in dit land met dergelijke projecten gewend is. Daar bovenop het stadion dan nog a.h.w. cadeau doen aan de sportieve erfvijanden uit Anderlecht zou wel eens een brug te ver kunnen zijn.
Men moet trouwens niet eens vergelijken met de bovenvernoemde op stapel staande projecten, om te weten hoe het er in dit landje aan toe kan gaan. Nimby is er ook nog. Denk maar aan Lange Wapper en de Oosterweel saga. Iedere voetballiefhebber kan zijn hart vasthouden over wat we nog gaan horen van deze zaak, die misschien het imago van dit land op sportief vlak wel kan helpen opkrikken, maar waar niemand kan garanderen dat men daar straks niet met de kater van een zoveelste serieuze verliespost zal zitten.
Een alerte lezer zal zich al hebben afgevraagd wat bovenstaande met het communautaire te maken heeft. Wel, de grond waarop het nieuwe nationale stadion zou moeten komen is eigendom van de stad Brussel. Het is ook Brussel dat aanstuurt om het stadion aan een vriendenprijsje aan Anderlecht te geven. Maar parking C, zoals het stuk nu nog heet, ligt in Grimbergen en dat is Vlaams grondgebied. Het zal uiteindelijk Vlaanderen zijn dat zijn akkoord zal moeten geven en daarbij Uplace, waarin Vlaams geld wordt geïnvesteerd, straks niet kan blijven discrimineren t.o.v. een initiatief dat alleen maar het Belgische imago zal uitdragen.
Schotland wordt (voorlopig) niet onafhankelijk. In een referendum dat op en top democratisch was, heeft 55% gestemd voor het voortbestaan van Groot-Brittannië (zonder Schotland was het Klein(er)-Brittannië geworden). Hoedje af voor de volwassen manier waarop dit referendum verlopen is. Bij ons is zoiets niet eens meer mogelijk, tenzij plaatselijk en dan nog. Denk maar aan dat over de Lange Wapper. Helemaal hilarisch wordt het als we het Schotse referendum zouden vergelijken met het laatste nationale dat we in België hebben meegemaakt, dat van de koningskwestie. De voorstanders wonnen toen wel – met een groter verschil dan het Schotse - maar de uitslag werd door de verliezers niet erkend en daar die verliezers zich hoofdzakelijk in Wallonië bevonden, werden de brave Vlaamse ja-stemmers (zo’n 80% ja-stemmers in de eigen regio!) bij de bok gezet. 50% + 1 is in dit land nog steeds geen meerderheid, zelfs 60% + 1 niet. Ook op dat gebied is men hier blijkbaar nog democratisch achterlijk.
Het was reeds op voorhand bekend, maar de Schotten konden bij dit referendum alleen maar winnen. Ook nu het nee-kamp het gehaald heeft, zal Schotland er heel wat bevoegdheden bij krijgen, zeker op financieel en fiscaal gebied. Trouwens niet alleen Schotland, maar ook Wales, Noord-Ierland en het trotse Albion zullen dan die rechten hebben. Dat zal van het Verenigd Koninkrijk een soort confederatie maken, iets dat bij ons nog steeds een fata morgana is, nu het door de N-VA (voorlopig?) in de ijskast is gezet.
Voor Groot-Brittannië zou het trouwens nog enkele jaren spannend kunnen blijven. Als de Britse conservatieven nl volgend jaar de nationale verkiezingen winnen, dan komt er een weer een referendum, ditmaal over een eventuele uitstap uit de E.U., de zgn ‘Brexit’. Mocht daarvoor in het Verenigd Koninkrijk een meerderheid gevonden worden, maar niet in Schotland – dat overwegend pro-E.U. is – dan is het niet onmogelijk dat de poppetjes daar weer aan het dansen gaan. Voor het zover is, weten we ook al iets meer over het referendum van 9 november van dit jaar in Catalonië. Een referendum dat, nota bene, niet wettelijk zou zijn volgens de Spaanse schoonmoeder uit Madrid. Officieel mogen de Catalanen niet wat de Schotten wel werd toegestaan. Eén zaak is zeker: de geest van het Europa der volkeren is uit de fles en zal er niet meer in terugkeren.
Gisteren was er in Brussel de grote politiebetoging met zo’n 17.000 deelnemers, die die dag niet moesten werken. De politiemensen nemen het niet dat ze straks tot hun 62ste zullen moeten werken, net zoals iedereen. Probleem bij deze zaak is dat, in tegenstelling tot heel wat recente klachten van vakbonden en andere instanties die blijven reclameren over alles en nog wat, het deze keer niet gaat om een nieuwe intentieverklaring van de ‘Zweedse’ onderhandelaars, zelfs niet om een laat goedgekeurde wet van de regering Di Rupo. Het is het Grondwettelijk Hof dat tot die beslissing gekomen is, nota bene na een klacht vanuit een politieafdeling die zich gediscrimineerd voelde. De politievakbonden dreigen nu met een staking vanaf volgende week dinsdag en ook dat lijkt me niet koosjer. Normaal, dacht ik, moet er eerst nog een stakingsaanzegging komen, terwijl het momenteel ook niet duidelijk is wie de beslissing van dat Grondwettelijk Hof zomaar zal kunnen veranderen. Misschien het parlement, maar daar kan dat ook niet zomaar op één, twee, drie. Vraag is trouwens, wat er daarna veranderd zal worden, wie nog wel vervroegd op pensioen zal kunnen gaan en wie niet. Dat laatste slaat vooral op wie bij de politie een administratieve functie heeft en dus inderdaad geen zgz ‘zwaar beroep’. Misschien zou zo’n wijziging heel wat politiemensen ertoe brengen in de toekomst voor een niet-administratieve functie te kiezen, waardoor er meer blauw op straat kan komen, wat meermaals gevraagd is.
Hoe deze zaak ook afloopt, het belooft dit jaar inderdaad een hete herfst te worden en dat niet alleen o.w.v. gevarieerde arbeidsvoorwaarden en inleveringen, maar ook vanwege organisaties die uitgerekend nu om méér geld komen vragen, terwijl het toch stilaan zou moeten dagen dat er moet ingeleverd worden omdat dit land anders zijn Europese doelstellingen niet zal halen. En dan hebben we het nog niet gehad over de mogelijkheid dat de Zweedse coalitie er niét zou komen. Zonde dan voor al die verspilde energie…
---
Van Zweeds gesproken, in Zweden zijn er pas verkiezingen geweest, waarin – volgens onze media – de linkse partijen zouden gewonnen hebben. Niets is minder waar. De centrumrechtse partij van Fredrik Reinfeldt, die 7 jaar regeerde met een minderheidsregering, verloor weliswaar heel wat zetels, maar die gingen niet naar een van de vier linkse partijen – die alle vier (licht) verloren - maar naar de uiterst rechtse Sverigedemokraterna, die van 6 naar 13% ging en daarmee in Zweden de derde grootste partij wordt. Dat de centrumlinkse partij van Stefan Löfven nu als eerste aan bod komt om een nieuwe minderheidsregering te vormen komt, omdat geen van de twee grootste partijen met de rechtse partij wil samenwerken. Een cordon sanitaire op zijn Zweeds, zeg maar. Overal hetzelfde liedje, waarbij men zich kan afvragen hoelang ze dat gaan volhouden. In Frankrijk alvast niet. Mochten er daar nu verkiezingen zijn, dan zou het FN van Marine Le Pen het gemakkelijk halen en zou ‘monsieur normal’ zelfs riskeren de tweede ronde niet te halen. Rechts is verre van afgeschreven.
Vandaag wordt het in Schotland erop of eronder, met een simpele ‘ja’ of ‘nee’. Een referendum kon moeilijk eenvoudiger zijn. Schotland zal daarna nooit meer zijn wat het geweest is. Ook als ‘nee’ zou winnen, zal er heel wat veranderen, als we tenminste de Engelse politiekers mogen geloven. Die beloven de Schotten nu hemel en aarde als ze bij het Verenigd Koninkrijk willen blijven. Alles wat vroeger niet kon, blijkt nu wel te kunnen. Hopelijk wordt het geen ‘veel beloven en weinig geven, doet de Schotten in vreugde leven’.
Als ‘ja’ het haalt, dan staan we voor een in Europa onuitgegeven situatie, waarbij een deel van een natie zich afscheurt en onafhankelijk wordt. Het zal dan spannend worden, ook om te weten hoe de rest van Europa daar tegenaan zal kijken. Schotland lijkt immers een testcase te worden, waaraan nogal wat andere volkeren zich zouden kunnen spiegelen. Denk maar aan de Basken, de Bretoenen, de Zuid-Tirolers, de Friezen en natuurlijk de Catalanen. Die laatste gaan zelfs op 9 november een referendum organiseren dat volgens de Spaanse grondwet onwettelijk is. Ze storen zich daar niet aan en een kwart van de bevolking kwam op de nationale feestdag van 11 september daarvoor op straat en dit reeds voor de tweede keer. Zie je al anderhalf miljoen Vlamingen samen op straat komen? Revoluties zijn trouwens altijd onwettig, de Belgische van 1830 inbegrepen.
Wat Vlamingen trouwens niét gemeen hebben met al die andere volkeren die af willen van de natiestaat is, dat wij de enigen zijn die in onze huidige natie, België, de numerieke meerderheid vormen, maar er niets mee kunnen bereiken. Zogezegd o.w.v. onze zgn ‘consensus democratie’, maar dan een die zodanig verkracht is geworden,dat de minderheid alles, maar dan ook alles, kan vetoën en/of boycotten. Met Schotland en Catalonië als voorbeeld kunnen we dit jaar nog even de kat uit de boom kijken, maar we doen er best aan deze nieuwe evolutie op de voet te volgen. Europa kan zijn minderheden het recht op een eigen bestaan niet blijven weigeren.
* ‘Dee’ is niet alleen de Engelse uitspraak van de letter ‘d’, maar ook de naam van een Schotse rivier. Ook bekend bij de liefhebbers van kruiswoordraadsels.
Tot aan het dilemma over de job van de Belgische eurocommissaris, die later maar een tweederangsbaantje bleek te zijn (wie had ooit de naam van Thyssens voorganger gehoord: Lásló Andor?), werd door CD&V steeds gesteld dat de naam van de toekomstige federale eerste minister iets zou geweest zijn dat als allerlaatste op de agenda van de Zweedse coalitie stond. Iedereen nam aan dat Kris Peeters de nieuwe federale premier zou worden, iets dat min of meer al was overeengekomen met de N-VA bij de vorming van de Vlaamse deelregering. Sinds Marianne Thyssen de Europese job kreeg, moest CD&V vanwege de MR de claim op het premierschap laten vallen en werd overeengekomen dat die dan te beurt zou vallen aan iemand van de liberale familie. Dat werd dan waarschijnlijk een keuze tussen Didier Reynders en Charles Michel. Tot een opiniepeiling in zowel Vlaanderen als Wallonië uitwees dat Maggy De Block in beide landsgedeelten een stuk populairder was dat de twee Waalse coryfeeën, waarbij vooral Michel een slechte score haalde. Opeens vindt men nu bij CD&V dat de invulling van wie Belgische premier wordt niet meer kan wachten tot het einde van de besprekingen, maar dat het wenselijk zou zijn dat de liberalen nu al een kandidaat naar voor zouden schuiven. Die wens werd, nota bene, door Kris Peeters zelf verwoord tegenover de pers…
Alhoewel men in dit land al niet meer opkijkt van de laatste tsjeventruuk, zit hier meer achter dan een gewone politieke vaststelling. Om te beginnen is het traditie dat de partij die de federale premier levert, verondersteld wordt extra toegevingen te doen, die ze niet zou doen zonder de topjob, wat voor de andere partijen goed uitkomt. Ten tweede hoopt men heimelijk bij CD&V dat de liberalen er onder elkaar niet uit geraken en dat die straks misschien toch zullen accepteren dat de nieuwe premier een CD&V’er mag zijn. Dan komt Kris Peeters weer in beeld en heeft zijn partij een minister meer in het volgende kabinet. En er is nog meer.
Stel, dat men er niet uit geraakt, dan doemt weer het spookbeeld op van een nieuwe tripartite, ongeacht met hoeveel tegenzin men daaraan zou beginnen. Lukt ook dat niet, dan gaan we misschien voor het breken van het record van de 541 dagen, mits het risico dat men er helemaal niet meer uit geraakt. Voor veel Vlaamsnationalisten is dit hoegenaamd geen doembeeld, want het zou betekenen dat de houdbaarheidsdatum van België een stuk wordt ingekort. In heel de bovenstaande discussie wordt de N-VA, de grootste partij in Vlaanderen én België, zelfs niet vernoemd. Werkt die partij alleen achter de schermen of is er iets meer aan de hand?
Ondanks het feit dat er nog steeds geen definitief akkoord is tussen de partijen van de Zweedse coalitie en er nog altijd moet gewacht worden op de eerste goedgekeurde tekst ter zake, blijft het in onze linkse media (we hebben geen andere) onheilspellende berichten regenen over alles en nog wat. Men kan het niet gek genoeg bedenken, of er wordt al meteen tegen geprotesteerd. Dat er nog een derde lezing van de formateursnota nodig is, voedt natuurlijk wel de speculaties.
Ook het Planbureau, met zijn goede relaties met Vande Lala, heeft nu zijn steentje bijgedragen. Als we de media moeten geloven zou saneren volgens de Europese normen het land een kleine 50.000 arbeidsplaatsen kosten. Zo wordt dat in de kranten en Tv-journaals verkocht, alsof 50.000 mensen hun job gaan verliezen, terwijl het in feite gaat om 50.000 jobs die er straks minder 'zouden' kunnen gecreëerd worden. Doet me denken aan Madame Blanche met haar glazen bol. Hoe kan men daarop aan, als men weet dat datzelfde Planbureau in het verleden de meeste van zijn voorspellingen steeds heeft moeten bijstellen?
In zo’n onheilscenario past ook onze eigen ‘doctor doom’, in casu Paul De Grauwe. Het was even geleden dat we hem nog gehoord hadden, maar samen met een collega-professor, die de betekenisvolle naam Marx draagt, heeft hij in enkele weekeindbladen zijn frustraties nog eens blootgelegd. Volgens De Grauwe zullen loonkostverlagingen zich straks vertalen in hogere brutolonen, zouden die verlagingen beter volgens sectoren worden toegepast en niet lineair én zou onze concurrentiepositie op langere termijn er alleen maar slechter door worden. Die De Grauwe is geen uil, maar zijn redenering klopt alleen maar als men de problemen wil blijven oplossen zoals men dat in dit land al tien jaar (en langer) vruchteloos doet. Vergeet niet, dat er al in 1996 een wet is gestemd die stelde dat de loonkloof met de buurlanden niet mocht vergroten, wat tóch gebeurd is. Ook dat heeft niet gewerkt.
De reden waarom deze theorie van ‘Grauw Marxisme’ niet klopt is, omdat de geleerde professor, die beter zou moeten weten, te lang zelf in de politiek heeft gezeten en de zaken blijft aanpakken zoals de Belgische regeringen dat de laatste vijftien jaar steeds hebben gedaan. Er moeten deze keer structurele maatregelen komen, maatregelen die niet elk jaar opnieuw dienen te worden veranderd en/of aangepast. Desnoods inderdaad met een indexsprong en een btw-verhoging. Dat dit pijn zal doen is evident, maar als men dat niét doet, zal het straks nóg erger worden en dan zal weer niemand iets gedaan of gezegd hebben.
In De Tijd van 11 dezer verscheen er de gebruikelijke column van Carsten Brzeski, een Duitse monetaire specialist, die zo’n tien jaar in Brussel verbleef als senior economist voor ING Belgium. Of ik zijn meestal interessante columns nog veel zal kunnen lezen, is me niet meteen duidelijk, daar de man sinds 1 september naar zijn heimat is teruggekeerd, waar hij nu hoofdeconoom is van ING Duitsland. Niet de eerste de beste dus.
Zijn column van 11 dezer besluit Brzeski met de opmerking dat hij sinds zijn verblijf in dit land misschien wel wat ‘onDuitser’ is geworden dan hijzelf had gewild. Meer bepaald doordat hij hier steeds meer ging voelen voor het inruilen van principes tegen pragmatische oplossingen. Dat lijkt misschien allemaal een beetje ingewikkeld, maar is een bevestiging, dat er hier inderdaad heel wat rondlopen die hun principes met de glimlach verloochenen als het hun goed uitkomt. Hij schrijft er dat natuurlijk niet bij (zou slecht kunnen zijn voor zijn carrière), maar hét voorbeeld hiervoor is Guy Verhofstadt, die het klaar kreeg om drie burgermanifesten te schrijven over hoe hij de evolutie van Vlaanderen zag en daarna compleet kazak keerde, toen hij de kans kreeg er iets aan te doen. Ook Verhofstadt koos toen voor een pragmatische oplossing: een regering met wie dan ook, als hij de CVP er maar buiten kon houden. Niet dat de CVP voor Vlaanderen zoveel betekende, maar van wat het genie uit Gent er tenslotte zelf van terecht bracht, is zijn eigen partij zelfs de dag van vandaag nog niet bekomen.
Friedrich von Hayek, de Oostenrijkse Nobelprijswinnaar economie, waarmee Verhofstadt dweepte toen hij zijn burgermanifesten schreef, heeft ooit gezegd: ‘Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel’. Als het hem een troost mag zijn, hij zal daar niet alleen zijn. Als we Brzeski mogen geloven, is dat verloochenen hier bij ons ondertussen, in de politiek althans, iets alledaags geworden.
