Eén op de drie leefloners in dit land blijkt jonger te zijn dan 25 jaar. In absolute cijfers zijn dat er momenteel meer dan 30.000 en dat aantal zou nog stijgen door de strengere normen bij de inschakelingsuitkering, waarover ik het al had in mijn blog van 21 januari. Zelfs het aantal studenten met een leefloon is het laatste jaar met 8% gestegen, volgens cijfers van de FOD Maatschappelijke Integratie. Ik vraag mij al langer af wat jonge mensen, die geen vaste job hebben of nog studeren, bezielt om niet meer thuis te blijven wonen. Elders wonen betekent immers huurkosten, verzekeringen, verwarming en andere extra’s die men in de ‘casa di mama’ niet heeft.
Volgens het Centrum voor Budgetadvies en Onderzoek (Cebud) geven inwonende jongeren, die hun ouders geen kostgeld betalen, maandelijks meer dan 1.000 euro minder uit. Zelfs bij een minimumbudget bedraagt dat verschil nog 750 euro. Et alors? Het zou misschien eens interessant zijn te vernemen, hoeveel van die steuntrekkers er al een kaartje hebben voor Tomorrowland, dat op één uur tijd 90.000 dure tickets verkocht of voor een ander zomerfestival. Of hoeveel er al één of meerdere vakanties geboekt hebben. Volgens de laatste gegevens van onze reisagentschappen zijn er nl al meer dan 12 miljoen reizen geboekt voor de periode tussen april en Kerstmis van dit jaar en gaan er steeds meer Belgen twee of meer keren per jaar op reis. En dan hebben we het nog niet gehad over het geld dat wordt uitgegeven voor smartphones e.d., waarmee bij het OCMW zelfs geen rekening meer wordt gehouden. Bij de banken gebeurt dat laatste wel, want die geven geen leningen meer aan wie zijn telefoonrekeningen niet betaalt.
Straks staan die jongeren weer te protesteren, omdat ze een hoger inschrijvingsgeld moeten betalen aan de hogeschool of universiteit. Want daar blijken ze dan weer geen geld voor te hebben, alhoewel buitenlandse jongeren die hier studeren juist vinden dat het hier een stuk goedkoper is.
Ik heb zo stilaan het idee dat heel wat jonge mensen hier rotverwend zijn en het woord crisis alleen maar gebruiken als het hen uitkomt. Jongeren tussen 18 en 24 jaar maken slechts 10,7% uit van de totale bevolking, maar 32,9% van de leefloners, wat een absurde situatie is. Zeker voor wie kan terugvallen op casa di mama…
Tenslotte, zoals ik al vermeldde in mijn blog van 21 januari, leeft 46% (dus bijna de helft) van de leefloners in Wallonië, wat Vlaanderen (met slechts 20% leefloners op bijna 60% van de totale bevolking) een extra transfer oplevert van 184 miljoen euro…
Vooreerst mijn dank voor de diverse felicitaties. Toen ik jong was, hoopte ik 60 te kunnen worden om het jaar 2000 mee te kunnen maken. Dat is alvast gelukt. Oud worden vindt men vandaag de dag normaal, maar men moet wel wat geluk hebben. Een jeugdvriend, die drie dagen ouder was, haalde 2000 niet. Hij stierf aan dezelfde ziekte die later ook mijn echtgenote fataal zou worden en werd slechts 58, net zoals een schoonbroer en mijn moeder.
Maar het leven gaat verder…
---
Vandaag is er het SP.a congres, waarop de kandidaten voor de voorzittersverkiezing bevestigd zullen worden. Op dit ogenblik heeft alleen John Crombez zijn kandidatuur officieel ingediend, maar zowat iedereen verwacht dat huidig voorzitter Bruno Tobback dat ook nog gaat doen, waarschijnlijk in blessuretijd, om de spanning er wat in te houden. Veel meer dan dat zit er voorlopig ook niet in, zoals ik al stelde in mijn blog van 20 januari ll (‘To(b)back or not To(b)back?’). Tobbacks voorzitterschap werd al publiekelijk in vraag gesteld door o.m. Vanvelthoven en Bonte, maar de man wordt nog wel steeds gesteund door de oude krokodillen, waarbij zelfs Steve Stevaert nog eens van zich heeft laten horen. Of de steun van die laatste nu nog een voordeel is, valt te betwijfelen.
Ondertussen is er in Antwerpen een rode paleisrevolutie aan de gang, op geen slechter moment denkbaar. Yasmine Kherbache, sinds het rode debacle van de laatste gemeentelijke verkiezingen, de voorzitster van de Antwerpse SP.a én fractie’lijdster’ in de nieuwe gemeenteraad, heeft die laatste functie neergelegd, omdat ze het niet langer neemt, dat ze het slachtoffer is van een fluistercampagne tegen haar, waar haar vrouwelijke collega’s Monica De Coninck en Kathleen Van Brempt achter zouden zitten. Een sacochengevecht dus (in de media heet dat tegenwoordig een ‘catfight’). Die laatste twee zouden het niet langer aanvaarden dat Kerbache in Antwerpen het nummer één blijft, terwijl ze toch maar op de derde plaats stond op de Vlaamse verkiezingslijst. Lijst die, nota bene, werd samengesteld door dezelfde De Coninck en Van Brempt, die Caroline Gennez – nóg een ‘sacoche’, die vier jaar onzichtbaar was in de politiek - het nummer één cadeau gaven. Dat de Vlaamse partijtop achter Kerbache blijft staan en zich zo met de zaak bemoeit, wordt in Antwerpen niet geapprecieerd, evenmin als het feit dat Crombez een running mate heeft gekozen uit Borgerrokko. Dat vinden ze in de koekenstad inmenging en doet denken aan de nodeloze perikelen in Aalst en Denderleeuw. Enfin, voer voor de ‘boekskens’.
Daarmee blijft het problematisch hoe de verscheurde partij uit de problemen zal geraken, net nu ze overal in de oppositie zit, haar mandatarissen op de meeste plaatsen worden uitgerangeerd en ze zelfs niet meer kan rekenen op de PS, die federaal ook niet meer meetelt. Als het hen een troost mocht zijn: bij CD&V, die wél mee aan de macht is, valt er ook nog weinig eer te rapen. Na de facebook fratsen van ‘Hypokris’ (cfr Kaaiman), ziet het er nu uit dat ook het verhaal van de Arco-spaarders naar de Griekse kalenden is verwezen. Bij Open-VLD mogen ze al blij zijn Maggie De Block nog te hebben. Die houdt op haar eentje de partij in de schijnwerpers, zelfs in Wallonië, waar ze populairder dreigt te worden dan Di Pippo. Er valt ook moeilijk naast te kijken!
Gisteren stierf Rik Coppens, een van de beste voetballers die dit land gekend heeft en zeker de beste dribbelaar. Het mooiste doelpunt dat ikzelf ooit live heb meegemaakt, kwam van zijn voet. Dat was ergens eind december 1960, toen een versterkt Beerschot een vriendenmatch speelde tegen het Braziliaanse Santos, dat op tournee was in Europa. Brazilië had twee jaar eerder voor de eerste keer het wereldkampioenschap voetbal gewonnen in Zweden, met sterren zoals Pele (toen 18 jaar, net zo oud als ik), Didi, Garrincha en Pepe. Die laatste was er met Santos ook bij op Beerschot. De Brazilianen wonnen met 1-11! Het mooiste doelpunt was echter dat van Beerschot en werd gemaakt door Coppens.
Beerschot kreeg op een gegeven ogenblik een hoekschop en Rik stond op de eerste hoek van de grote backlijn, met zijn rug naar het doel. Hij kreeg de bal strak over de grond toegespeeld, tikte hem aan zodat hij verticaal vóór zijn neus naar boven vloog en trok hem met een retro in de verste hoek. Jammer, dat dat toen niet verfilmd werd, het zou hét beeld geweest zijn van de reeks in memoriams die er nu over Coppens te zien zijn*.
---
Een neef van mijn vader, John Van Alphen, heeft ook samen met Rik gespeeld bij Beerschot. John werd 11 keer geselecteerd als rode duivel en was er ook bij in 1946, bij de eerste naoorlogse interland tegen Nederland, in die tijd een gebeurtenis. John Van Alphen had niet de klasse van een Coppens, maar hield wel een record: hij is de enige die zowel vóór als na de oorlog in het nationaal elftal heeft gespeeld.
John Van Alphen werd slechts 47. Hij was instructeur op de cadettenschool in Lier en stierf aan een hartaderbreuk. Het gevolg, zei men, van het feit dat hij zich 100% fysiek bleef inzetten en niet onder wou doen voor de jonge gasten die hij trainde…
* Een van de filmbeelden, die men gisteravond van Coppens liet zien, toont hem bij de huldiging op het Antwerps stadhuis bij zijn 75ste verjaardag. ‘75 noemen ze een historisch getal’, zei Rik. ‘Voor mij is dat een getal zoals een ander, net zoals 76 bijvoorbeeld’. Ik zal het maar geloven, want vandaag word ik dat ook: 75…
Alvorens deze federale centrumrechtse regering tot stand kwam, was de eerste benaming – nog vóór men sprak van de Zweedse coalitie – een ‘kamikaze coalitie’. Het lijkt er al langer hoe meer op dat dit wel de juiste definitie was. Nog opmerkelijker is dat men dat toen zei o.w.v. van de ondervertegenwoordiging aan Waalse kant, terwijl het nu blijkt dat het probleem in Vlaanderen zit.
De – volgens Crootje – ‘vuile oorlog’ tussen CD&V en N-VA n.a.v. de belachelijke oproep van eerstgenoemde partij om via de zgz sociale media de tweede onder druk te zitten om de militairen uit het straatbeeld te houden leek dan wel geluwd, het is verre van gedaan. Er loopt nog een discussie tussen dezelfde partijen over bv de aanpak van de ‘binnenlandse’ adoptie, iets waar de modale burger niet van wakker ligt. Daarover komen beide coalitiepartijen nl met een eigen voorstel af, i.pl.v. eerst eens met elkaar te praten en dan één voorstel in te dienen. Verder herneemt N-VA een eigen voorstel van vóór de verkiezingen om de werklozensteun te beperken in de tijd. Volgens N-VA Kamerlid Zuhal Demir verwacht nl het Planbureau tegen 2019 liefst 160.000 nieuwe banen en daar zouden er nog eens 60.000 bijkomen als de plannen van de regering Michel worden gerealiseerd. Door een stopzetting van het dopgeld in het vooruitzicht te stellen, meent de politica dat werklozen harder hun best zullen doen om aan werk te geraken, zodat bedrijven hier niet langer verplicht zullen zijn buitenlanders aan te werven omdat ze hier de gezochte medewerkers niet vinden kunnen. Ze heeft daar natuurlijk een punt, maar het verhaal staat niet in het regeerakkoord en wordt daarom door de Vlaamse coalitiepartners afgeschoten. Zien of dat zo blijft, want hetzelfde geldt voor de zoveel besproken taxshift die ook niet als dusdanig in dat regeerakkoord staat.
Die Zuhal Demir is trouwens een vrij actieve dame, wat men niet meteen zou verwachten van iemand met een allochtone achtergrond. Het is ook zij die de kat de bel aanbond om de Senaat helemaal af te schaffen. Dat idee bestaat al langer, maar nu blijkt die compleet overbodige instelling een budget te hebben dat hoger ligt dan de hele begroting voor de staatsveiligheid, uitgerekend de dag van vandaag, nu veiligheid een prioriteit is geworden.
Enfin, ze doen maar, maar het is wel geen zicht dat partijen, die pas een nieuwe regering hebben gevormd, zo bezig zijn. Aan dergelijke praktijken kan men zich verwachten in het vooruitzicht van nieuwe verkiezingen, terwijl ik me zo kan indenken dat niemand bij centrumrechts daar nu op zit te wachten, ongeacht wat tussentijdse peilingen ook zouden zeggen. Het is in dit land trouwens een ongeschreven wet dat de partij die een regering doet vallen waarvan ze zelf deel uitmaakt, de daaropvolgende verkiezingen verliest. Wie dat niet gelooft, vraagt het maar aan Crootje, die bij zijn eerste deelname aan een regering er de stekker uittrok en daarna zijn partij inderdaad de verkiezingen zag verliezen.
Albert Frère, de rijkste man van België, treedt af als CEO en bestuurder, zeg maar als grote baas van zijn eigen GBL-holding. De man is 89 en alhoewel hij ooit gezegd heeft nooit met pensioen te gaan, ziet het er toch naar uit dat hij het iets kalmer aan gaat doen. Petje af voor iemand die een heel leven hard heeft gewerkt en die zich als zoon van een veredelde schroothandelaar (in Wallonië heette dat toen een ijzerwarengroothandel) toch zo heeft opgewerkt. Al was dat niet altijd volgens het boekje.
Om het zover te kunnen brengen heeft de man meer dan eens gebruik gemaakt van zijn goede relaties met een aantal Belgische, voornamelijk francofone en belgicistische politici, die daarvoor ook wel tijdig beloond zullen geweest zijn. Dat zijn zaken die hier nu eenmaal gebeur(d)en en die in de eerste plaats nog niet zo erg zouden zijn, mocht het land er zelf ook beter van geworden zijn. Jammer genoeg is dat niet het geval.
Frère verkocht het Belgische Petrofina aan Total, Royale Belge aan Axa en het energiebedrijf Tractebel aan Suez en is er mede verantwoordelijk voor dat al die Belgische maatschappijen in Franse handen zijn gevallen en er mee voor zorgen dat dit land daardoor aan Frankrijk financieel schatplichtig blijft. Datzelfde Frankrijk dat momenteel ook een deel van onze banken beheert maar het zelf economisch slecht doet en waarvan men niet verwacht dat het op korte termijn zal verbeteren. Een van de redenen waarom België bij de laatste Europese tussenkomst trouwens niet op het strafbankje is terecht gekomen, is juist het feit dat Frankrijk het nóg slechter doet en dat men dat land niet op de vingers durft tikken. Bij een nog steeds mogelijke splitsing van de eurozone zou dit er wel eens mee voor kunnen zorgen dat België – als het dan zelf niet zou gesplitst worden - zal verhuizen naar de mediterrane zone i.pl.v. naar de Noord-Europese. Voor Vlaanderen zou dat een ramp zijn.
Frère verkocht ook de bank BBL aan ING, dat was dan eens niet aan de Fransen, wat kan beschouwd worden als de uitzondering die de regel bevestigt. Tenslotte slaagde hij erin het verlieslatende Cockerill-Sambre (door ’t Pallieterke ‘Cockerill-Sombre’ genoemd) kwijt te raken, waarbij hij wel zijn centen redde, maar de miljardenverliezen bij de Belgische staat terechtkwamen. Toch kreeg hij in België nog de titel van baron, al was dat een stuk minder dan die van het Franse Grand Croix de la Légion d’Honneur, die hij van Sarkozy ontving, daarbij de bevestiging dat hij veel meer voor dat land betekende dan voor zijn eigen geboorteland, waar hij wel de lusten kreeg maar niet de lasten moest dragen. De hoofdzetel van zijn holding bevindt zich trouwens in Zwitserland…
In verhouding tot dat van Frère, stelt het fortuin van bv een Marc Coucke niets voor. Toch was er over laatstgenoemde een hele heisa omdat hij teveel zou verdiend hebben. De winsten van eerstgenoemde vindt men in dit land schijnbaar normaal…
Sinds de uitschakeling van de twee terroristen in Verviers, zo’n twee weken geleden, zijn er in dit land al 35 bommeldingen geweest, de meeste weliswaar vals. Dat neemt niet weg dat de politie ze niet ernstig neemt. Ze gaat overal achteraan en schakelt DOVO in waar dat nodig lijkt. De man van de bommelding bij de krant Le Soir heeft men ondertussen al opgepakt. Hij riskeert 2 jaar cel, een zware boete plus het betalen van alle bijkomende kosten, o.m. die van DOVO.
Daarmee houdt het echter niet op. Gisteren was er een bommelding bij Dancing Carré in Willebroek. Op dat moment, 05.30 uur, waren daar nog liefst 500 mensen aanwezig! Dat zal wel wegens de crisis zijn zeker, want ik kan bezwaarlijk denken dat die dezelfde dag nog zullen gaan werken. Door het feit dat die dancing naast de A12 ligt, de hoofdweg van Antwerpen via Boom naar Brussel, moest die weg wel anderhalf uur dicht in beide richtingen en dit tijdens het begin van de ochtendspits. Ge zult er maar in staan met uw wagen.
In Brussel zelf waren er drie bommeldingen op één dag. Eerst bij het justitiepaleis, waar een verdacht persoon met zijn gsm foto’s nam van het gebouw. Na een controle van de nummerplaat van de bestelwagen, waarmee de man reed, bleek het te gaan om iemand die ooit al eens een veroordeling had gekregen wegens terrorisme en die een van de pas aangehouden mannen uit Maaseik kende. Na controle bleek er niets aan de hand, want er werd niets gevonden en de man moest op het gerechtshof zijn voor een familiale zaak. Het had ook anders kunnen aflopen…
Men zou kunnen zeggen dat die zaken veel gescheer om weinig wol betekenen, maar in de buurt van het parlement pakte men nóg een verdachte persoon op die – raar genoeg - rondliep in een camouflagepak. In diens auto vond men een vuurwapen en een … kettingzaag, waar men in Brussel weinig mee kan aanvangen op een serieuze manier, dacht ik. Die werd wél aangehouden.
Kortom, de politie doet haar werk, heeft dezer dagen meer dan haar handen vol, kan – door een tekort aan manschappen – niet al haar taken behoorlijk uitoefenen en mag dan ook blij zijn dat enkele van die taken worden overgenomen door het leger. Wie daar graten in vindt, moet maar eens uitleggen hoe het anders kan en/of zou moeten. En daarna niet komen vertellen dat het mobiliseren van de sociale media tegen de militairen in het straatbeeld maar een ludieke actie was. Tenzij ze van zichzelf vinden dat ze ook maar behoren tot een ludieke partij…
Er was vorige week nogal wat commotie over een nieuwe aanpak van de privacy verklaringen en algemene voorwaarden bij Facebook. De meeste mensen zullen daarvan niet wakker liggen, maar degenen die dat wel doen en de nieuwe voorwaarden hebben gelezen, vinden het niet kunnen. In feite gaat het erom dat de Facebook organisatie zich wil indekken tegen allerlei mogelijke klachten en tegelijkertijd een beetje zijn zin wil doen om nóg meer geld binnen te rijven. Het laatste kwartaal haalde Facebook 3,1 miljard euro uit alleen al de verkoop van advertenties en persoonlijke gegevens van zijn gebruikers.
Bart Tommelein Belgisch staatssecretaris voor Privacy zegt dat er bij ons ‘al’ 165 klachten zijn binnengekomen. Als men schat dat er alleen in dit land zo’n 5 miljoen mensen op Facebook zitten, is dit een lachertje. Er loopt ook een lijst van 25.000 klachten via een Oostenrijks blogger, maar ook dat verzinkt in het niet bij de misschien wel 100 miljoen Europeanen die erbij betrokken zijn. Tommelein is trouwens zo eerlijk te stellen dat een officiële klacht tegen Facebook alleen maar kan lukken als een grote groep landen dat samen zou doen. Dat laatste is echter twijfelachtig, omdat de meeste landen diverse criteria hanteren en men in sommige ervan er niet eens van wakker ligt.
Privacy bestaat niet meer in onze moderne samenleving. Wie echt privacy wil, moet zich alles ontzeggen: Facebook, om te beginnen, maar ook Twitter en alles wat ermee te maken heeft. En zelfs dan is het niet zeker dat men privacy zal hebben, want alles wat ooit al eens op Facebook gepubliceerd werd, foto’s inbegrepen en wat werd overgenomen door derden, kan door Facebook ook bij die derden worden opgepikt als die niet zouden hebben afgezegd. Ook buiten het Internet heeft men geen privacy meer, of men zou al zijn kredietkaarten, klantenkaarten, gsm’s en andere smartphones e.d. moeten wegdoen. M.a.w. gaan leven als een kluizenaar en alles weer betalen met cash geld.
Moraal van het verhaal: we zullen er mee moeten leven en er zelf moeten op letten geen zaken wereldkundig te maken waar men later spijt van zou krijgen. Bij CD&V Antwerpen weet men er alles van…
