Deze week meldden onze media dat er in Vlaanderen stilaan een tekort komt aan huisartsen. Wat een verrassing, zeg! Dat schrijf ik in deze rubriek al bijna tien jaar. Zoals de trouwe lezers weten, is de boosdoener in dit geval het fameuze ingangsexamen dat over de jaren minstens honderden gemotiveerde kandidaat artsen heeft doen afhaken. Jonge mensen die zich geroepen voelden om (tand)arts te worden maar niet slaagden in een multiple choice test die niets, maar dan ook niets te maken heeft met geneeskunde. Tegelijk vonden onze Franstalige medelanders dat dit examen alleen maar bedoeld was voor de domme Vlamingen en dat zij – het Belgische herenvolk – daaraan niet hoefden te voldoen. Met als resultaat dat Vlaanderen straks een tekort aan huisartsen zal hebben, maar Wallonië een overschot. Door het feit dat het uitreiken van RIZIV-nummers echter beperkt is en men die nummers zonder enig examen, buiten een taaltest in een van de drie officiële talen, ook gratis weggeeft aan buitenlanders, riskeert een deel van de francofone geslaagden zo’n nummer niet te krijgen. Geen nood, blauwe madam De Block gaat ervoor zorgen dat het contingent Vlamingen verkleind en dat van de Walen verruimd zal worden, zodat er straks nóg minder Vlaamse huisartsen zullen zijn. Als De Block haar voorstel doorgedrukt krijgt, zullen dokters in Wallonië – dat dunner bevolkt is – steeds minder klanten krijgen en waarschijnlijk massaal uitwijken naar Brussel en omgeving waar ze o.a. de Rand verder mee zullen helpen verfransen. Te gek voor woorden!
---
In de marge van bovenstaande was er ook het nieuws dat heel wat jonge dokters geen nieuwe klanten meer aannemen, wat straks het probleem in Vlaanderen nóg groter zal maken, althans volgens onze media. Dat laatste moet voorlopig wel met een korrel zout genomen worden. Tegenwoordig zijn er nl steeds meer dokterspraktijken waarin huisartsen samenwerken, zodat de werklast voor de individuele dokter verlaagd wordt. Een nadeel zou wel kunnen worden dat men zich verder zal moeten verplaatsen om nog een dokterspraktijk te vinden.
Economisch gezien gaat het blijkbaar toch nog niet zo slecht met dit landje, in tegenstelling tot wat de linkse partijen ons willen doen geloven. We wisten al dat de werkloosheid in Vlaanderen al twaalf maanden op rij aan het dalen is en het cijfer sinds januari van dit jaar steeds met 3 tot 4% daalt. Nu komt er ook het nieuws dat er eveneens een eind is gekomen aan vijf jaar jobverlies. We zullen het vel van de beer maar best niet verkopen vóór hij geschoten is, maar het klinkt alvast positief, zeker na al het negatieve dat we de laatste maanden gehoord hebben i.v.m. de Brexit. Dat hoofdstuk is natuurlijk nog niet afgesloten, maar – mede door het feit dat het een lang gerekte geschiedenis wordt – zal ook die soep niet zo heet gegeten worden als ze is opgediend. Verder praten we i.v.m. het jobverlies weer over Belgische cijfers, waarbij het voorlopig niet duidelijk is of dat zo in heel het land is of dat we straks weer moeten horen dat het in Wallonië iets minder is of niets zal worden. Het laatste rapport over het Franstalig onderwijs, nota bene: van de eigen Franstalige onderwijsadministratie, vertelt o.m. dat amper de helft van de middelbare scholieren in Wallonië geen buis haalt voor wiskunde. Als men weet dat men ten zuiden van de taalgrens vooral rekent op de sectoren biotech en luchtvaart, is dit slecht nieuws voor Wallonië’s toekomst, alle Waalse Marshall plannen ten spijt.
Voor wat trouwens de werkloosheid in Vlaanderen betreft, moet daar wel een kanttekening bij, want het geldt niet voor alle sectoren en daarbij hoort – grote verrassing! – ook het feit dat de werkloosheid bij de allochtonen niét stijgt, maar integendeel nog toeneemt. En dan maar zeuren over het feit dat ik gisteren nog aanhaalde, nl dat men in Duitsland de asielzoekers aan het werk zou zetten aan amper 80 eurocent per uur (wat trouwens uit zijn context was gehaald). Zolang men hier wil dat die de volle pot krijgen, zal die situatie niet veranderen en ons hoe dan ook extra geld kosten.
In de Tv-journaals van gisteren was er sprake van een nieuwe, recente peiling over migratie. Die zou zijn uitgevoerd in 22 landen, waarvan 9 in Europa. Dit land was erbij en wij blijken – althans volgens onze eigen poco media – geen goede beurt te maken. Dat vinden zij omdat een meerderheid van onze bevolking nog altijd meent dat we teveel vluchtelingen in huis hebben, dat we – ondanks alle praat over diploma’s en ‘verrijking’ – er weinig mee kunnen aanvangen en dat het risico enorm groot blijft dat samen met de vluchtelingen ook terroristen het land binnen komen. Dat laatste is trouwens al bewezen n.a.v. diverse aanslagen.
In De Standaard van dinsdag stond er een artikel, waarin de krant zich schamper uitliet over het feit dat Duitsland asielzoekers laat werken voor 80 eurocent per uur. Alsof die mensen zouden uitgebuit worden. Niets is minder waar, want die asielzoekers krijgen in het land dat het zou ‘schaffen’ een bijdrage van 700 tot 800 euro. De 80 cent per uur, waarvan sprake, krijgen ze er bovenop, plus sociale assistentie. Het is bedoeld om de mensen in contact te brengen met de Duitse samenleving, sneller de Duitse taal te leren en verveling tegen te gaan. Die jobs zijn in Duitsland trouwens niets nieuws, want ze bestonden al van vóór de vluchtelingencrisis, waartegen tijdens onze vorige federale legislatuur al geprotesteerd werd door o.m. Vande Lanotte en Monica De Koninck. Verder geeft de Duitse overheid aan bedrijven maandelijks duizend euro per asielzoeker om hen op te leiden en de taal te leren. Het hele integratieprogramma kost Duitsland 300 miljoen euro, wat wel iets meer is dan wat De Standaard suggereert.
Blijft natuurlijk de vraag, of het veel zal oplossen. Nu we ondertussen weten dat het een fabeltje is dat vele vluchtelingen hoog geschoold zijn (50% van de Afghanen in Duitsland blijken zelfs analfabeet te zijn) en dat de ersatzjobs niet meer dan 20 uur per week mogen bedragen, moeten we geen mirakels verwachten. Als ‘das Mädchen’ aan populariteit blijft inboeten is het zelfs de vraag of het systeem de volgende Duitse verkiezingen zal overleven...
In onze media wordt de ontmoeting tussen Poetin en Erdogan in Sint Petersburg voorgesteld als de grote verzoening en een begin van een nieuwe samenwerking op alle gebied tussen Rusland en Turkije. Dat is helemaal niet het geval, voorlopig althans niet.
Om te beginnen is sultan Erdogan door het stof moeten kruipen. Na het neerschieten van de Russische gevechtsbommenwerper boven Turks grondgebied – iets wat Rusland nog steeds betwist – had Erdogan herhaaldelijk gezegd dat hij nooit ofte nimmer zijn excuses zou aanbieden. Wat ondertussen dus wél gebeurd is. Op die manier komt hij er vanaf zonder de toen door Moskou geëiste schadevergoeding. De nieuwe toenadering kwam er pas na negen maanden en liep niet van een leien dakje. Zowel de president van de Russische deelstaat Dagestan als die van Kazakstan waren door Turkije gevraagd om te bemiddelen. Rusland is, na de E.U., de tweede handelspartner van Turkije en de handel tussen die twee was het laatste half jaar met 35% gekelderd. Als toetje wordt Turkije beloofd dat een door de Russen in aanbouw zijnde kerncentrale verder wordt afgewerkt en dat er een gasleiding zal worden aangelegd die Russisch gas naar Turkije zal brengen en straks misschien van daaruit verder naar Europa. Die werken zullen Rusland meer opbrengen dan Turkije, dat straks dat gas ook zal moeten betalen.
Wat Syrië betreft is er alleen beslist dat men zal trachten samen e.o.a. plan uit te werken, te voegen bij alle andere plannen die daarvoor al bestaan en waarvan tot zover niets in huis is gekomen. Rusland steunt nl Assad én de Syrische Koerden die tegen IS vechten, terwijl Turkije niet alleen Assad weg wil, maar ook de macht van de Koerden wil breken, en het nog steeds onduidelijk is wat ze eigenlijk tegen IS wil beginnen.
Het enige wat Poetin en Erdogan gemeen hebben is, dat het twee macho’s zijn die wel met verkiezingen aan de macht zijn gekomen, maar hun land erg autoritair besturen en zich door het Westen vernederd vinden. Dat Westen moet zich echter niet laten afschrikken door Erdogan’s dreigementen. Een kortsluiting met de E.U. zou hem wel eens duur kunnen te staan komen, terwijl steeds meer Westerse staats- en regeringsleiders de sultan én zijn land stilaan terecht beu worden.
De Borlee’s mogen dan wel misschien de sportiefste familie van dit land zijn, het eerste woordje in het Nederlands moeten we van hen nog altijd horen. Doet een beetje denken aan Justine Henin, die eveneens vertikte ook maar iets te zeggen in de taal van de meerderheid in België. Henin had echter nog het excuus Walin te zijn – blijkbaar een ‘immanente*’ toestand, om het eens à la Mgr. Léonard te zeggen - de Borlee’s zijn Brusselaars die in hun Sint-Lambrechts Woluwe het lager onderwijs hebben gevolgd, inbegrepen de lessen Nederlands. Dat ze onze taal meer dan waarschijnlijk verstaan, maar niet willen spreken wordt dan ook gewoon aanzien als een soort minachting ervoor. Niet voor niets is Vlaamshatend Olivier Maingain (FDF, nu heet dat Défi) in datzelfde Sint-Lambrechts Woluwe burgemeester.
Met die Borlee’s kan het trouwens nog erger worden. Vader Borlee, tevens coach van zijn sportieve kroost, die wél een soort Nederlands probeert te spreken (hij moet ook aan de PR denken), droomt nl van een federaal multidisciplinair kenniscentrum (oef!), waarbij alle Belgische sportfederaties terecht zouden kunnen. Hoort ge hem al komen? En dan alles ‘tousensemble’ zeker (‘et pour les flamins la même chose’)? Liefst overwegend in het Frans, terwijl de Vlamingen minstens driekwart van alle sportbeoefenaars tellen. Nu is het wel zo dat sport in dit land ondertussen gedefederaliseerd is en dus bij ons een Vlaamse materie. Hopelijk houden onze Vlaamse vertegenwoordigers voor één keer het been stijf.
Bovenstaand verhaal is trouwens geen uitzondering, ook in andere materies zijn er pogingen tot Belgische recuperatie, o.m. gesteund door de Open VLD van Rutten en Crootje. Zo wil men in dit land een ‘mensenrechteninstituut’ oprichten, een soort verzameling van alles wat er hier reeds bestaat op gebied van de bestrijding van discriminatie: o.m. Unia (het vroegere centrum van ‘Youssef’ De Witte), het Centrum voor Migratie en het Instituut voor Gender-gelijkheid. Op zich lijkt daar niets mis mee, maar het is wel het zoveelste nieuwe instituut ter versterking van het Belgisch niveau, waarvan we nu al kunnen zeggen dat de Vlamingen er niet veel te vertellen zullen krijgen. Dat alles, terwijl recentelijk nog gebleken is dat de RSZ-schuld in dit land nog steeds een francofone zaak is. Het schuldpercentage van de Franstalige Gemeenschap bedraagt erin nl 91,7%, in concrete cijfers meer dan 40 miljoen!
Het is niet omdat het komkommertijd is, dat Vlaanderen moet indommelen. Onze tegenstrevers zitten nl ook niet stil en het zou een bitter ontwaken kunnen zijn als we ze laten betijen.
* ‘Immanent’ hier in de betekenis van ‘niet tot meer in staat’.
In mijn blog van 29 juli jl. (‘De nieuwe kameraden’) schreef ik al dat de rode en groene partijen van dit land al tientallen jaren hun best doen om de allochtone nieuwkomers aan hun kant te krijgen, dit ter vervanging van het eigen proletariaat dat de linkse partijen steeds meer de rug toekeert. Sinds de Turkse opstootjes in Limburg is het voor de modale landgenoot wel steeds moeilijker bij die allochtonen de verschillende moslimstrekkingen uit elkaar te houden: soennieten en sjiïeten, en – voor wat Turkije betreft – nu ook de aanhangers van Erdogan en die van Gülen. Die laatste twee groepen gaan ook hier soms letterlijk met elkaar op de vuist, terwijl de eerste twee in het Midden-Oosten mekaar als ketters beschouwen en er niet voor terugdeinzen elkaar zelfs naar het leven te staan.
Die linkse politieke miserie houdt CD&V er niet van af ook te gaan vissen in de electorale moslimvijver van dit landje. Er bevinden zich in alle Vlaamse partijen momenteel al wel leden met een allochtone, al dan niet moslim achtergrond en sommigen hebben zelfs al een politiek mandaat in de wacht kunnen slepen. Maar ergens zijn er wel grenzen. Zo blijkt een zekere Youssef Kobo sinds kort te werken op het kabinet van Brussels CD&V staatssecretaris Bianca Debaets. Voor wie de man nog niet zou kennen, dat was degene die in beeld kwam tijdens de heisa na de tragische dood van dat kereltje van 15 op vakantie in Marokko, het thuisland van zijn voorvaderen. Op zich was daar niets verkeerd mee, alleen was die Kobo (niet verwarren met een woord dat er goed op trekt!) medewerker van Kif Kif, het zootje ongeregeld dat de drijfveer was achter de klachten tegen het Vlaams Blok, waardoor die later (met de bereidwillige hulp van Verhofstadt) zou veroordeeld worden. Verder was hij één van de medestichters van de Movement X van Abou Jahjah en blijkt hij nog steeds nauwe banden te hebben met Karim Hassoun, voormalig voorzitter van Jahjah’s AEL. Wat denkt CD&V met die man te bereiken, vooral als men weet dat hij een jodenhater is die Israël vergelijkt met IS?
CD&V is een vroegere machtspartij die stilaan maar zeker verschrompelt tot een die alleen nog mag hopen verder mee te mogen spelen. Met types als Kobo (waarom straks niet Abou Jahjah zelf?), zal het er gegarandeerd niet beter op worden.
---
In de marge van bovenstaande nog dit. Er loopt een wetsvoorstel van Zuhal Demir (N-VA), zelf van Koerdisch-Turkse origine met de dubbele nationaliteit, om dat dubbele statuut af te schaffen. Dat zal niet makkelijk gaan. In de eerste plaats omdat er landen zijn (zoals bv Marokko), die niet toelaten de eigen nationaliteit te schrappen, terwijl andere bij problemen met landgenoten geen medewerking verlenen (zoals Algerije). Anderzijds kunnen er ook juridische problemen opduiken, zoals bv voor iemand van bij ons die op Amerikaans grondgebied werd geboren en dus ook Amerikaan is (en dat wil blijven). Misschien zou het allemaal eenvoudiger zijn, mocht men een nieuwe wet maken die niet de dubbele nationaliteit verbiedt, maar wel de Belgische nationaliteit afschaft voor wie hier veroordeeld wordt, mocht hij of zij op dat ogenblik een dubbele nationaliteit hebben, waaronder de Belgische. Die persoon wordt, na zo’n veroordeling, dan uitgezet naar het land waarvan hij de andere nationaliteit heeft. En met landen die niet willen meewerken, gewoon de diplomatieke betrekkingen opschorten.
Zoals ik al schreef in mijn blog van 6 dezer (‘Only in Belgium’/vervolgverhaal) is België het enige land in de E.U.-zone waar de inflatie rond de 2% ligt, zoals de Europese Centrale Bank (ECB) het altijd wilde, maar dan iets eronder en niet erboven, zoals nu bij ons het geval is. In datzelfde artikel schreef ik nog dat men er – ook in onze media – alles aan doet om het woord ‘index’ niet te gebruiken. Die index zorgt er nl voor dat lonen en sociale bijdragen, bij het overschrijden van de zgn ‘spilindex’, automatisch verhogen en zo er mee voor zorgen dat de beruchte loonkloof met onze buurlanden niet gedicht wordt, integendeel. En dan hebben we het over de echte loonkloof, die al bestaat sinds de jaren negentig, reden waarom er in 1996 een wet kwam die stelde dat ze niet groter mocht worden, iets dat nooit helemaal gelukt is.
Om toch maar te kunnen blijven concurreren met die buurlanden, hebben pientere ondernemers, om de lonen zo laag mogelijk te houden, gebruik gemaakt van de vele uitzonderingen en achterpoortjes waaraan onze Belgische wetten zo rijk zijn. Er waren (en er zijn nog steeds) de groepsverzekeringen, de maaltijdcheques en zeker de bedrijfswagens, die wel zorgen dat onze wegen dichtslibben, maar anderzijds voor heel wat werknemers een loonsverhoging inhouden die niet of nauwelijks extra belast wordt. Nu komt er nog iets nieuws bij: de ‘niet recurrente resultaatsgebonden verloning’ (ge moet er maar op komen om zoiets een naam te geven!). Dat blijkt een collectieve bonus te zijn die aan alle werknemers van een bedrijf wordt uitgekeerd ‘wanneer een bepaalde doelstelling’ wordt bereikt. Meer winst bv. Zo’n 275.000 werknemers hebben daar vorig jaar al van kunnen profiteren, voor een totaalbedrag van 620 miljoen euro. Leuk voor de mensen, maar niet voor de schatkist die zich een zoveelste keer gepasseerd ziet. Zolang dit land er echter niet in slaagt zijn overheidsbeslag (het geld dat de staat uitgeeft) onder controle te krijgen, kan men het geen enkele ondernemer kwalijk nemen dat die alternatieven zoekt om onder die belastingen onderuit te raken. En niet zonder succes.
