In een vraaggesprek met de commerciële Franstalige zender RTL heeft Didier Reynders (MR) vrijdag gezegd er geen probleem in te zullen zien, mocht zijn partij straks ook in Brussel samen regeren met de N-VA. Dat dit regelrecht ingaat tegen de stelling van Vlaminghater Maingain (DéFi) is verklaarbaar. Minder evident wordt het, als blijkt dat huidig minister van Financiën van het Brussels gewest, Guy Vanhengel, behorend tot de Vlaamse liberale zusterpartij Open VLD, eerder op het standpunt van Maingain zit. Die Vanhengel uit zich steeds meer als een louter geografische Vlaming en speelt zelfs het spel van de PS mee. De reden daarvoor is, dat hij in zijn gemeente, Evere, op de ‘lijst van de burgemeester’ staat en laat dat nu Rudi Vervoort (PS) zijn, de minister-president van het Brussels gewest. Open VLD zit daardoor in dat gewest mee in de regeringsmeerderheid – samen met de corrupte PS – en de MR van Reynders in de oppositie. Vanhengel noemt zich tegenwoordig een ‘sociaalliberaal’, iets waarbij men onwillekeurig aan Verhofstadt moet denken en aan de vroegere vertegenwoordigers van de Pest Voor Vlaanderen. Open VLD is nu al de minst Vlaamsgezinde partij van het land en zal hopelijk daar straks de consequenties van moeten dragen als ze denkt zo verder te moeten doen. Voorzitster Rutten kletst meestal maar wat uit haar nek (als het maar positief klinkt!), bij de Decroo’s wordt thuis Frans gesproken (daar heet de huidige federale minister ‘Alexandre’) en Bartje Tommelein, nog zo’n ‘positivo’, is ons allemaal wat wijs aan het maken i.v.m. met de kernuitstap in 2025. De kans dat hij daarna nog ter verantwoording zal worden geroepen als het fout zal lopen (we zijn dan een paar regeringen verder), is te verwaarlozen.
De reden waarom Vanhengel met scherp schiet op de N-VA heeft voornamelijk te maken met de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar. Volgens de laatste peilingen zou de N-VA in Brussel, met dank aan Jambon en Francken, 6% en meer van de stemmen kunnen halen, wat meer zou zijn dan het Franstalige CDH van Rutgen en zowat driemaal meer dan de andere Vlaamse partijen, de partij van Vanhengel inbegrepen. De ‘schooier van Evere’, zoals hij wel eens genoemd wordt (als Brussels minister van Financiën heeft hij chronisch geldtekort) vreest voor zijn job als de huidige politieke samenstelling van de Brusselse meerderheid zou springen. Dat is dan ook dé reden waarom hij als verkozene van een Vlaamse (nou, ja) partij de kant van de francofonen kiest. ‘Om de wille van de smeer, likt de kat de kandeleer’, zoals het gezegde gaat.
---
En dan nog dit:
De zoveelste schietpartij op een school in de States heeft heel wat emoties losgemaakt, meer dan wat we daar tot nu toe gewend waren. Het blijft een feit dat wij, Europeanen, tegen dat wapenbezit en het gebruik ervan heel anders aankijken dan de Amerikanen of althans een deel ervan. De vrijheid om wapens te bezitten staat in hun Grondwet. Er komen nu allerlei voorstellen om daar iets aan te doen, maar of dat veel zal oplossen is een ander paar mouwen. Toch bestaat er een mogelijkheid dat er iets kan veranderen. Eind dit jaar zijn er in de U.S. nl verkiezingen voor het vernieuwen van alle congreszetels en een derde van die van de senaat. Als het publiek dat tegen de huidige wapensituatie is, nu eens vroeg aan alle kandidaten, zowel republikeinen als democraten, zich duidelijk uit te spreken of ze voor of tegen zijn, dan hebben de Amerikaanse kiezers de mogelijkheid straks die nieuwe parlementsleden te kiezen die bereid zijn er écht iets aan te doen. Als dat niet zou gebeuren dan zal men blijven zitten met op zijn best een reeks halfslachtige maatregelen, zoals deze waarover men nu discussieert, waarbij de situatie op de Amerikaanse scholen niet wezenlijk zal veranderen en zeker niet verbeteren.
De Nationale Bank (BBN) liet deze week weten dat de Belgische schuldgraad en het begrotingstekort voor de eerste keer in tien jaar zijn gedaald. Dat is goed nieuws, maar eigenlijk nog niet goed genoeg. Bij de cijfers over de economische groei in de E.U. in 2017 haalde België 1,7/1,8%. Dat is lager dan het Europees gemiddelde van 2,2%. Duitsland zat op 2,3% en Nederland zelfs op 3,1. Wat er bij België steeds bij komt kijken, is dat men bijna altijd alleen de cijfers aanhaalt van de Nationale Bank, die zelden of nooit regionale opsplitsingen maakt. Om die te kennen moet men bij het Instituut voor de Nationale Rekeningen zijn en daar leert men dat Vlaanderen sinds de jaren zestig van de vorige eeuw altijd gelijk of boven het Europees gemiddelde heeft gezeten. Brussel en Wallonië raakten daaraan niet altijd en meestal niet boven de 1%. Het is wel eens gebeurd dat de Waalse economie iets meer groeide dan de Vlaamse, maar dat was eerder omdat deze daarvóór verder achterop was geraakt en het bijna logisch is dat men dan sneller kan groeien. Dat is iets dat men ook ziet op landenniveau; landen die meer geleden hebben door de crisis (Spanje bv) en achter kwamen te liggen, maken nu een inhaalbeweging en groeien iets sneller. Moest de Waalse economie regelmatig sneller groeien dan de Vlaamse, dan zou de welvaartskloof tussen de twee regio’s ooit gedicht kunnen worden, maar dat gebeurt niet. Integendeel, die wordt nog steeds groter. Het is trouwens geweten dat de buitenlandse handel voor meer dan 80% bestaat uit Vlaamse export. Het hoera geroep telkens er toch eens geïnvesteerd in Wallonië is dan ook erg voorbarig. E.e.a. heeft ook te maken met de werkzaamheidsgraad. In Vlaanderen is die 72%, in Wallonië 62,5 en in Brussel amper 60%.
Daar houdt het trouwens niet bij op. Niet alleen de cijfers omtrent de groei zijn verschillend naargelang ze federaal of regionaal zijn, dat geldt ook voor de werkloosheid: 4,5% in Vlaanderen, waar de werkloosheid al 30 maanden op een rij daalt, 10,5% in Wallonië en 16% in Brussel. Een beetje nederigheid zou onze francofonen niet misstaan…
---
Tenslotte nog dit: in Nederland, dat 50% meer inwoners heeft dan België, kosten de politieke partijen de staat 16,5 miljoen euro, in België 70. Dat is bijna vier maal meer en wordt zelfs zo’n zeven keer meer als we het berekenen per inwoner! Dat terwijl Nederland met zijn staatsschuld binnen de Maastrichtnormen blijft en België er meer dan 40% boven zit. Ondanks het feit dat de Belgische staatsschuld recentelijk met zo’n 3% gezakt is, zit dit land nog altijd boven de 100% van het bbp, terwijl 60% de maximale schuld zou mogen zijn..
Reeds in een van mijn eerste blogs op SeniorenNet – ergens in 2005 – schreef ik in een artikel over ontwikkelingshulp dat van het geld dat men daaraan gaf via ngo’s er maximaal 10% aankwam bij de mensen waarvoor het bedoeld was. Dat was toen n.a.v. een reportage daarover in een Italiaanse krant. E.e.a. werd later o.m. bevestigd door ene Jacqueline Mayenne-Goossens, een Waalse politica (PRL, later MR) die zich o.m. als staatssecretaris en Waals minister voor Ontwikkelingshulp heeft ingezet. De dame, nu met pensioen, beweerde ooit dat meer dan de helft van het geld dat hier aan ngo’s gegeven wordt, ons land niet uitgaat. Dat gaat naar fondsenwerving, administratie en personeel, soms zelfs naar inmenging in de politiek zoals recentelijk gebleken is n.a.v. de campagne van 11.11.11. tegen het vluchtelingenbeleid van Theo Francken. Wat er wél uit gaat, komt daarom trouwens nog niet terecht bij de slachtoffers waarvoor het bedoeld is. Buiten dan misschien die 10%, zoals ik zelf al vermeldde in 2005.
Na het bekend raken van de seksschandalen in Haïti door medewerkers van het Britse Oxfam, blijkt dat wat gebeurde in Haïti geen uitzondering was. Het gebeurde ook elders en eveneens bij andere ‘liefdadigheidsinstellingen’. Dat laatste werd in 2008 al bevestigd door de organisatie Save the Children in een rapport aan 23 ngo’s, waaronder datzelfde Oxfam.
Ikzelf steun enkele goede doelen, maar dan in eigen land. De enige keer dat ik daarop een uitzondering heb gemaakt, was tijdens de Ebola crisis in West-Afrika, toen ik Artsen Zonder Grenzen gesteund heb. Het verschil met vele andere acties was toen, dat de eigen medewerkers ginder ook hun leven riskeerden. Zeg trouwens niet te snel dat ge 11.11.11 of aanverwanten niét steunt. Meer dan de helft van inkomsten van deze organisaties komt nl van onze overheden en dus ook van uw en mijn belastinggeld. Zo zit Oxfam in het roodgroene Gent* in allerlei adviesraden (o.m. in de stedelijke Noord-Zuid samenwerking, de begeleidingsgroep ‘Gent en Garde’ en ‘Fair Trade Gent’, dat laatste opgericht door groene schepen Heyse). Adviesraden, waar hebben we dat nog gehoord?
Het zou geen kwaad kunnen, mocht er eens een grondige herschikking komen van heel die ontwikkelingshulp. De mensen die ze in de derde en vierde wereld nodig hebben, kunnen er alleen maar beter van worden.
* Trouwens, van Gent gesproken, nog dit: daar zou ook Verhofstadt zich gemeld als kandidaat voor de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar in Gent. Misschien is hij beu te staan molenwieken voor een zo goed als leeg Europees parlement?
Het irriteert mij al langer dat AB-Inbev misbruik maakt van haar overheersende positie op de binnenlandse biermarkt en regelmatig haar prijzen verhoogt zonder enig overleg met wie dan ook. De reden waarom ik toch hun Jupiler ben blijven drinken is, omdat het de enige pils van bij ons is die men kan kopen in flesjes van 33cl. Ik ben dat volume gewend en kan al langer niet begrijpen waarom de eigen concurrerende grote bierbrouwers die inhoud ook niet in hun assortiment aanbieden. Nu AB Inbev vanaf maart – weliswaar tijdelijk i.v.m. het WK in Rusland– de naam Jupiler gaat veranderen in Belgium, houdt het echter voor mij op. Alsof het nog niet erg genoeg is dat we zouden supporteren voor die overbetaalde, verwende jongelui, waarvan de meeste er ‘niet Belgisch’ uitzien (vrij naar de commentaar op Miss België), van een sportbond waarvan de (nieuwe) voorzitter geen woord Nederlands kent, zouden we ook nog ‘Belgium’ moeten promoten samen met de broertjes Borlée van wie we nog het eerste woord in het Nederlands moeten horen alhoewel ze die taal op school gekregen hebben. Dat laatste geldt ook voor de broertjes Hazard die, net als de Borlées, wél in staat blijken Engels te leren.
Als mijn laatste bak Jupiler leeg is, ga ik hem vervangen met een ambachtelijk streekbiertje van brouwerij De Steenovens uit Ten Aard (Geel) die aan de brouwerij een speltbier verkoopt met een flesinhoud van 33 cl. Van dezelfde brouwerij drink ik trouwens al een tijdje (regelmatig, maar matig) een tripel met de naam 'Vliet' en die is zo lekker, dat hij ook op de bierkaart staat van diverse Kastelse restaurants waaronder enkele Gault-Millau's en De Pastorie (met een Michelin ster). Voor de afecionados: Groot Kasterlee (Kasterlee, Lichtaart en Tielen) telt 41 eetgelegenheden.
In mijn blogs van 7 en 13 dezer had ik het er al over, over die justitie van ons die grote steken laat vallen en soms helemaal niet betrouwbaar lijkt. Voor wie er nog aan zou twijfelen, weer twee nieuwe gevallen die tot nadenken stemmen.
De advocaat van Marc Dutroux, een zekere Bruno Dayez, heeft doodsbedreigingen gekregen en krijgt nu politiebescherming. Dit alles nadat hij vroeg dat zijn cliënt vroeg of laat zou worden vrijgelaten. Zijn uitspraak dat ‘elke straf slechts zinvol is als er een einde aan is’, is in het geval Dutroux absoluut een stap te ver. Ge zult dat maar lezen als een kind van u door deze schurk werd vermoord of hij het heeft laten sterven van ontbering. Men zou haast wensen dat de doodstraf weer werd ingevoerd, dan was er inderdaad ergens een einde. Vraag is of die advocaat het dán goed zou vinden…
Een tweede feit daaromtrent was de vrijspraak van twee allochtonen die tijdens een trouwstoet in Dilbeek enkele politieagenten geslagen hadden. Een uitspraak van een Franstalige Brusselse rechter die alle verbeelding tart, zeker als men weet dat die kerels al een strafblad hadden. Dat Franstalige rechters kunnen beslissen in strafzaken die in Vlaams Brabant gebeurd zijn, is nog een gevolg van de zesde staatsmisvorming, goedgekeurd door de traditionele partijen én de groenen, als compensatie voor de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde. De zone Halle/Vilvoorde heeft sindsdien wel een eigen parket, maar geen eigen rechtbank. Daardoor kan een Franstalige beklaagde vragen voor een Franstalige rechter te komen, ook al heeft het vergrijp plaats gevonden in een uithoek van Vlaanderen. Die zaak in Dilbeek is geen alleenstaand feit, het komt meer voor en in de meeste van dergelijke gevallen van overtredingen door Franstalige daders in Vlaanderen, laten de Franstalige rechters de beklaagde(n) dan vrijuit gaan. M.a.w. voor misdaden in Vlaanderen kunnen ze rekenen op de goedwillendheid van de Franstalige magistratuur, die in vele gevallen een oogje dichtknijpt of een mildere straf uitspreekt dan wat ze in Vlaanderen zouden gekregen hebben.
Dat alleen de Vlaamsnationalisten protesteren tegen deze gang van zaken, komt doordat zij de splitsing van B-H/V niet mee goedkeurden, omdat ze vonden dat die niet ver genoeg ging. De manier van handelen gaat ook in tegen de nultolerantie bij geweld tegen de politie zoals verwoord in een recentelijk rondschrijven van Koen Geens.
Vorige week vrijdag was er in Vlaanderen een staking van De Lijn. Een ramp werd het niet omdat heel wat buslijnen worden uitbesteed aan privéfirma’s en die deden niet mee. Alleen in de grotere steden was de staking voelbaar.
Die staking was vooral bedoeld om de plannen van de directie te dwarsbomen die de provinciale structuren wil afschaffen en al die diensten onder één dak onderbrengen in Mechelen. Dat zou geen echt jobverlies met zich meebrengen, tenzij de betrokkenen zich niet naar Mechelen willen/kunnen verplaatsen. Politiek gezien maakt het nog maar eens duidelijk dat onze provincies hun tijd hebben gehad. Straks schaft men, bij manier van spreken, die provincies helemaal af, maar zouden instellingen zoals De Lijn op die ouderwetse voorbijgestreefde manier blijven verder werken. Dat is een contradictio in terminis. En er is meer.
Tegen 2020 wordt nl het openbaar vervoer in de E.U. geliberaliseerd en moet dus ook Vlaanderen klaar staan om desnoods met een eigen dienst zoals De Lijn te kunnen concurreren tegen privéfirma’s, iets wat bv in Nederland reeds bestaat. Het feit dat De Lijn ook de dag van vandaag een deel van haar lijnen moet verpachten, zegt duidelijk dat daar niks mis mee is, al zal het bij de vakbonden wel nooit goed genoeg zijn.
Dat laatste maakten we gisteren ook mee in Brussel, waar de openbare vervoerdiensten een staking meemaakten van de rode en blauwe vakbonden. Het ACV deed niet mee, wat al meteen een domper op de actie zette en ervoor zorgde dat er toch nog heel wat trams en bussen reden, zij het wel met de nodige vertragingen. Het Brusselse openbaar vervoer, de MIVB (Maatschappij voor Intercommunaal Vervoer Brussel), is trouwens het slachtoffer van zijn eigen succes. Ze vervoert elk jaar beduidend meer passagiers. Dat het ABVV staakt zijn we in dit land zo stilaan gewend geworden. Het zijn gewoon politieke stakingen tegen een regering waarin hun partijen niet vertegenwoordigd zijn. Veel zal dat niet uitmaken en of dat ervoor gaat zorgen dat die partijen pas over anderhalf jaar de kans krijgen er iets aan te doen bij de algemene verkiezingen, is maar zeer de vraag. Dat de liberale vakbond daaraan meedoet, is iets dat ik niet begrijp. Soms lijkt het er wel op dat die fanatieker is dan de andere, gewoon maar om te tonen dat ze er nog zijn. Vraag is of er zullen blijven als ze zo voort doen.
Kortom stakingen, zoals hierboven vermeld, lossen niets op en zorgen er alleen maar voor dat reizigers (en automobilisten in de daardoor ontstane files) nodeloos gepest worden. Hopen dat diezelfde mensen straks nog voor de partijen zullen stemmen die de vakbonden genegen zijn, is wishful thinking.
We weten nu zo stilletjesaan dat topsport in het algemeen en voetbal in het bijzonder nog weinig met echte sport te maken heeft, maar zoveel meer met geld, veel geld. Als men gezien heeft hoe een bouwpromotor tussendoor even tientallen miljoenen euro op tafel wou leggen om een Belgische topclub te kopen, enkel en alleen om elders een stadion neer te zetten waar eveneens miljoenen steun voor beloofd werd, dat zegt dat genoeg. Die Belgische topclub is ondertussen voor de neus van die bouwpromotor gekocht door een andere promotor die eerst zelf nog een tweede profclub moet verkopen omdat hij er geen twee mag bezitten, die andere ploeg dan doorverkoopt aan een vriend die er warmpjes in bleek te zitten, waar waarbij nu toch enkele twijfels gerezen zijn omtrent zijn kredietwaardigheid. Om dat probleem op te lossen gaat de man zo snel mogelijk tot 30% van de club proberen voort te verkopen aan gegadigden binnen zijn zgz ‘netwerk’. Als die zouden toehappen kunnen ze voor de habbekrats van 150.000 euro 1 (één) procent van de club kopen en daarbij als extraatje een functie krijgen binnen de club. Dat laatste kan als gevolg hebben dat, waar tegenwoordig de meeste topclubs evolueren naar één sterke eigenaar, de club waarvan sprake riskeert straks met een hele Raad van Bestuur te zitten vol mogelijks sterke persoonlijkheden en er daar nog heel wat discussies van kunnen komen, zeker als het sportief niet voor de wind zou gaan. En dat kan snel gaan, zie maar naar RSC Anderlecht, waarmee bovenstaande comedia dell’arte begonnen is. Dat alles onder het motto: ‘Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’.
---
Patrick Janssens is geen CEO meer van KRC Genk. Na eerst, samen met Stevaert, de SP.a mee in de vernieling te hebben gereden en de stad Antwerpen bijna, is hij nu aan de deur gezet bij de Limburgse topclub. Was niet Limburgs genoeg. Een terugkeer naar de politiek ziet hij niet meteen zitten, zeker niet in Antwerpen, want daar mogen Oldtimers meer in!
