Deze week zal het een jaar geleden zijn dat we verkiezingen hadden. Het land had toen reeds zes maanden te maken met een regering in lopende zaken n.a.v. de Marrakech affaire. Die voorlopige regering zou dan tijdens de uitbraak van het coronavirus een noodregering worden en tenslotte een met beperkte volmachten, Die is men ondertussen meer dan beu en zal waarschijnlijk geen vervolg krijgen na 1 september van dit jaar. Als er echter voortgeboerd wordt op het oude thema om een nieuwe federale regering te vormen volgens het klassieke recept, zal daar waarschijnlijk niets van in huis komen, Het enige alternatief worden dan verkiezingen.
Ondertussen houdt Jan en alleman zich bezig met allerlei peilingen, waaruit alleen maar duidelijk wordt dat er weinig zal veranderen en er bijgevolg weinig of niets zal worden opgelost. Na de verkiezingen van 26 mei 2019 waren de traditionele partijen voor de allereerste keer niet meer in staat samen een meerderheid te vormen en op federaal gebied zelfs geen Zweedse coalitie meer. Dat laatste zal een volgende keer meer dan waarschijnlijk ook niet meer mogelijk zijn op regionaal gebied, al vergeet men daarbij meestal dat de volgende verkiezingen voor de gewestregeringen pas kunnen plaatsvinden in 2024, daar deze zgz ‘legislatuurregeringen’ zijn en dus hun volledige termijn moeten uitdoen.
Als we de laatste peilingen mogen geloven dan zet de trend, die was ingezet op 26 mei van vorig jaar zich door en blijft in Vlaanderen het Vlaams Belang de grootste partij met zo’n kwart van alle stemmen. De aangroei bij het VB staat echter in verhouding tot het verlies bij de N-VA. Dat heeft dan weer tot gevolg dat de Vlaamsnationalisten riskeren ook samen straks geen meerderheid te zullen halen, wat Vlaanderen niet vooruit zal helpen. Om daarvan zeker te zijn zal een van de traditionele partijen moeten afzien van de houding i.v.m. het cordon sanitair. Met de wetenschap dat dit niét te doen alleen maar tot gevolg zal hebben dat ze nóg meer achteruit zullen gaan (ze zitten nu alle drie rond de 11%) zou men kunnen hopen dat een van de drie nieuwe voorzitters van CD&V, Open VLD en SP.a eens een frisse wind zal laten waaien, zijn partij eindelijk eens van koers zal doen veranderen en mee in de confederale richting zal stappen. Als ook zij dit niet zouden doen, is er voor dit land geen toekomst meer.
Egbert Lachaert werd gisteren verkozen tot nieuwe voorzitter van de Open VLD. Dit gebeurde met meer dan 60% van de stemmen, waardoor een tweede stemronde overbodig werd. Bart Tommelein haalde een eerder teleurstellende 30% en de andere twee mededingers kwamen er helemaal niet aan te pas.
Lachaert behoort tot wat men de ‘donkerblauwe liberalen’ noemt, de klassieke liberalen, zeg maar. We kunnen dan alleen maar hopen dat de partij hem zal volgen en geen verdere fratsen à la Rutten gaat uithalen. Om ervoor te zorgen dat de partij niet verder afzakt in de peilingen en bij de volgende verkiezingen, zal dat nodig zijn, maar niet gemakkelijk. Met een Rutten die blijft meespelen en een Mathias Declerq die eveneens bereid is zijn principes overboord te gooien (zoals hij dat in Gent heeft gedaan ten gunste van Groenrood) wordt dat geen wandeling in het park. En dan blijft nog de vraag in hoever Crootje zich er verder nog mee zal bemoeien. Die voelt zich nu al – in de reserveploeg van Sophie – de de facto regeringsleider.
De eerste test die eraan zal komen is de mogelijke vorming van die nieuwe ‘volwaardige’ federale regering tegen 1 september. Met een begrotingstekort van zo’n 45 miljard euro is er geen mens die nog gelooft dat het initiatief van Rousseau en Magnette zal lukken. Het zou alleen maar betekenen: meer belastingen en minder Vlaanderen. Met een sterk nationalistisch blok in Vlaanderen t.o.v. een samenraapsel van traditionele partijen die steeds minder voorstellen en een eveneens sterk links blok in Wallonië tegen één enkele centrumrechtse partij, gaat dat niet meer lukken. Het wordt ook hoog tijd dat men de bemiddeling van de koning in de toekomst tot een minimum zal herleiden, want geen enkele overtuigde Vlaming gelooft er nog in dat het Hof bij deze besprekingen neutraal is, zoals we hebben meegemaakt toen het Hof niet De Wever – die iedereen verwachtte – maar Geens de opdracht gaf, waarna diezelfde Geens door Magnette belachelijk werd gemaakt. Magnette smoorde ook het eerste initiatief van Rousseau, die blijkbaar een dik vel blijkt te hebben. Als er als iets positief is aan het initiatief van Rousseau en Magnette, dan is het juist dat het (voorlopig?) met het staatshoofd geen rekening houdt. En als het geen resultaat boekt, zal het enige alternatief nieuwe verkiezingen zijn, Die zouden, zeker in Vlaanderen, best gaan over een Vlaams-Waalse boedelscheiding en het einde van het traditionele België van de dag van vandaag.
---
En dan nog dit: de Franse Gemeenschap in dit land zou een schuld hebben van 6,8 miljard euro, een stijging van 134% in tien jaar. Een reden temeer om deze compleet overbodige entiteit, die aan Vlaamse kant niet eens bestaat, af te schaffen. Dat zou pas een besparing zijn, liefst gecombineerd met de afschaffing van de Senaat en de Provincieraden.
In deze tijden van corona gebeurt er ook nog iets anders dan het bijna dagelijks gezeur over mondmaskers, afstand houden en tweede verblijven. Zo was er dat miepie dat als Erasmusstudente naar Peru was getrokken, daar vast kwam te zitten door een lockdown en er niets beters op vond dat vriendschap te sluiten met een straatkat. Toen ze dan plotseling toch de kans kreeg terug naar hier te komen, liet ze het beestje wel vaccineren, maar vergat dat er na zo’n vaccinatie een periode van drie maanden in acht moet worden gehouden om er zeker van te zijn dat het vaccin degelijk had gewerkt. Dat laatste was nodig want het ging om hondsdolheid, een dodelijke ziekte die in Peru – in tegenstelling tot hier – nog steeds niet bedwongen is. Toch besloot ze het beestje mee te smokkelen en slaagde ze erin de controlediensten van de douanes van zowel Peru als van dit land te verschalken. De zaak lekte echter toch uit nadat onze voedselinspectie er lucht van gekregen hadden. ‘Dura lex, sed lex’, de Romeinen kenden dat al en zo’n risicodier moet men hier volgens de Wet laten inslapen. Daarmee was ons dom blondje* het echter niet eens en ze verstopte het voor de politie die bij haar een huiszoeking verrichtte. Ondertussen is er door onze voedselinspectie een rechtszaak tegen haar ingespannen en zal de rechter moeten beslissen wat er zal moeten gebeuren.
Het verhaal lijkt eerder op een goedkope soap, maar is dat niet. Hondsdolheid is een ziekte waarbij men bij de eerste symptomen al zo goed als zeker is dat het een dodelijke afloop zal kennen. Zeker in deze coronatijden staan de zenuwen hier al genoeg gespannen om er een tweede epidemie bij te krijgen, eentje waartegen corona inderdaad maar een ‘griepje’ is (dixit de Braziliaanse president Bolsonaro).
Opmerkelijk in de rechtszaak die hier straks voorkomt, is dat er aan advocaten geen gebrek zal zijn. Dat zijn er reeds drie vanwege het Voedselagentschap en twee vanwege het miepie. Zelfs Vlaams minister van Dierenwelzijn, Ben Weyts, heeft zich de zaak aangetrokken en diende, nota bene: op kosten van de Vlaamse overheid, een klacht in tegen het Voedselagentschap omdat er – volgens hem – alternatieven zouden zijn voor het laten inslapen van de kat. Men kan een dierenvriend zijn, ergens zijn er grenzen en die zijn hier duidelijk overschreden. Ook een dierenvriend moet beseffen dat een 100% dodelijke ziekte hier geen kans meer mag krijgen en kan ik mij niet voorstellen dat hierop straks een uitzondering zal worden gemaakt.
Weet je hoe de bel bij een dom blondje thuis klinkt?
In mijn blog van 9 april (‘Het Europese Steunfonds’) schreef ik er al over. De zgz ‘Club Med-landen’ hadden toen nl voorgesteld een steunfonds op te richten om de meest door de corona beschadigde EU-deelstaten te steunen. Daar dit fonds werd voorgesteld als een soort Belgische transferts in het groot, waren er nogal wat landen tegen, zoals o.m. Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Zweden, Finland en Denemarken. Die wilden de getroffen landen wel helpen, maar alleen met leningen, die ooit dienden terugbetaald te worden door de landen die ze ontvingen – zoals met Griekenland gebeurd is - maar niet door landen die zelf geen steun kregen of hoefden te krijgen.
Nu blijkt Merkel van gedacht te zijn veranderd. ‘Das Mädchen’, zoals Kohl ze vroeger noemde, denkt het weer te moeten ‘schaffen’. Samen met de Franse president Macron heeft ze een oproep gedaan om 500 miljard euro (!) op te halen op de internationale kapitaalmarkt, waarna het via internationale meerjarenbegrotingen zou vloeien naar de meest getroffen landen, maar in feite zullen betaald worden door de landen die geen steun behoeven.
Dat Macron met zo’n voorstel afkomt, is geen verrassing. Frankrijk mag nog steeds een groot land zijn qua oppervlakte en bewoners, maar niet meer politiek en economisch. Dat betekent dat la douce France eerder zal toetreden tot de ‘Club Med-landen en mee zal profiteren van die steun. Voor Merkel zal het niet zo simpel zijn, maar zij heeft het voordeel dat ze volgende jaar geen kandidaat kanselier meer zal zijn en het zich niet meer zo erg moet aantrekken. ‘Na mij de zondvloed’. Vraag is maar of ze er mee klaar komt, want ze bots op veel weerstand in eigen land, niet alleen vanwege de politiek, maar ook van het Duitse Grondwettelijk Hof, dat pas nog verklaarde ‘ dat er niet zo iets bestaat als een ‘Europees volk’ waaraan een ‘Europese staat’ zijn macht en bevoegdheid aan ontleent’ Het voegde daaraan toe ‘dat de E.U. een supranationale organisatie is, die bestaat uit de vrijwillige en in verdragen vastgelegde overdracht van welbepaalde bevoegdheden aan de E.U.’
En wat met België? Wel, Alexander de Croote – voorlopig federaal vicepremier en minister zonder Financiën - heeft al zijn steun aan het Frans-Duitse voorstel toegezegd Wie het zich kan veroorloven zomaar 40 miljoen euro weg te geven, zoals Crootje dat vorig jaar deed in Zuid-Afrika, zal het een zorg wezen nog enkele extra miljarden over de haag te smijten zonder enige tegenprestatie.
Bij de besprekingen over Brussels Airlines kwam er nog een verrassing uit de mouw, voor mij althans. Jan Smets, die vorig jaar als gouverneur van de Nationale Bank (NBB) op pensioen was gegaan, bleek daarbij te zijn betrokken als nieuwe co-voorzitter van de luchtvaartmaatschappij, waar hij eerst bestuurder en vorige maand plots voorzitter werd, toen hij de plaats innam van Etienne Davignon die iets daarvoor misschien wat te openlijk had toegegeven dat Brussels Airlines met een kwart zou moeten krimpen. Dat bleek wel een juiste voorspelling te zijn, want dat staat nu misschien te gebeuren.
Het is opmerkelijk dat mensen die al bijna een hele leven van de ene topjob in de andere zijn gevallen , – Smets was in een vroeger leven al kabinetschef van Maertens en Dehaene - blijkbaar niet kunnen stoppen, ook niet als ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Voor Jan Smets houdt het nl bij Brussels Airlines niet op. In Gent is hij ook voorzitter van het AZ Sint Lukas en bestuurder bij de woonzorggroep Den Briel, een complex inclusief hotel en 65 assistentie-woningen. Men kan zich terecht afvragen hoe zo’n mensen dat allemaal klaar spelen, zeker op een moment waarop ze verondersteld worden met pensioen te zijn gegaan.
Op dat gebied is Smets trouwens geen uitzondering. Het volstaat eens te kijken naar wat zijn streekgenoten Guy Verhofstadt en Karel De Gucht nog allemaal hebben aan extra postjes, die zelden on- of onderbetaald zijn. Zeker in een periode zoals die van de post-corona die eraan komt, waarin iedereen op e.o.a. manier zal aangespoord worden te besparen, heeft dit allemaal nog weinig te maken met rechtvaardigheid en democratie.
Crisis? Welke crisis?
---
In het kader van de besprekingen over Brussels Airlines moeten wij, Vlamingen, in het achterhoofd houden dat het voor ons hier niet zozeer om Brussels Airlines zelf gaat, maar wel om Brussels Airport. Die laatste ligt niet in Brussel, zoals de naam laat vermoeden, maar in het Vlaamse Zaventem. Mocht Brussels Airlines ermee ophouden, dan verliest Brussels Airport 40% van zijn omzet en riskeren, rechtstreeks en onrechtstreeks, zo’n 25.000 mensen, voornamelijk in Vlaanderen , hun werk te verliezen. De meerderheid van de werknemers bij Brussels Airlines zijn Vlamingen, omdat al wie in contact komt met de klanten (cabine- en incheckpersoneel) meertalig moet zijn. De regio Zaventem is de tweede grootste werkverschaffer in Vlaanderen, na de haven van Antwerpen.
Sophie Wilmès heeft zaterdag voor de eerste keer sinds de coronacrisis een bezoek gebracht aan enkele ziekenhuizen in het Brusselse. Ze zal zich die bezoeken nog lang herinneren. Toen ze bij het St. Pieter ziekenhuis aankwam, vormde het verplegend personeel een ‘erehaag’, die zich compleet omdraaide en Sophie de rug liet zien toen haar wagen hen voorbij reed. Ze verwijten haar regering niet alleen te weinig te doen voor hen, maar ook veel te laat op bezoek te komen en een wet ter opvordering te hebben goedgekeurd waarmee ze niet akkoord kunnen gaan. Nu kan Sophie daar zelf weinig aan doen. Ze past ook alleen maar op de federale winkel en beschikt slechts over een opgelapte regering, dit terwijl ze zelf een neofiet is in de federale politiek, in het parlement geraakt als tweede opvolger en daarna omhoog gevallen toen Reynders zijn zetel moest laten varen nadat hij federaal minister werd en de eerste opvolger afzag van de post. Zo’n beetje hetzelfde verhaal als wat Herman Van Rompuy, toevallig woonachtig in dezelfde (faciliteiten)gemeente, St. Genesius-Rode, als Sophie Wilmès, overkwam vóór die verder omhoog viel naar Europa. De echtgenote van Van Rompuy, die in de plaatselijke gemeenteraad zat, verklaarde dat ze eruit gepest werd door diezelfde Sophie.
Daarmee is het verhaal nog niet ten einde, want het is er een zoals dat van de pot en de ketel. Federica Mogherini, tot eind vorig jaar nog de nummer één van het Buitenlands EU-Beleid, wordt meer dan waarschijnlijk rector van het Europa college in Brugge, zonder dat ze daar een academische carrière in Europese studies of enige ervaring voor heeft. Dat belette niet dat ze de voorkeur kreeg op een dertigtal andere kandidaten. Een beetje zoals het geval Khattabi bij het Belgische Grondwettelijk Hof, met dit verschil dat die laatste het niét gehaald heeft (mijn blog van 17 dezer: ’.Waalse heibel’). En wie had Mogherini voorgedragen? Niemand minder dan onze ‘natte dweil’, ex-voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy, ‘toevallig’ ook voorzitter van de administratieve raad van het college en, even toevallig, de persoon, die de selectieprocedure leidde.
Wat een wereldje, die politiek. Men zou er een (sl)echte soap van kunnen maken.
Paul Magnette en Conner Rousseau, voorzitters van respectievelijk de PS en de SP.a gaan dus samen verkennende gesprekken aanknopen met de voorzitters van de andere partijen om te komen tot een nieuwe volwaardige federale regering in september van dit jaar, wanneer de volmachten gegeven aan de ersatzregering Wilmès zullen zijn uitgedoofd. Waarom PS en SP.a? Wel, omdat zij in dit land de ‘grootste politieke familie’ blijken te zijn. Voor de SP.a moet dat wel met een grove korrel zout genomen worden. De partij stelt nog weinig voor en zal al blij zijn mocht ze bij een volgende verkiezing de drempel van 10% bereiken. Mede als gevolg daarvan zal het partijtje van de Conner al blij zijn haar wagonnetje te kunnen aankoppelen aan de locomotief van de PS. Niets nieuws onder de zon, want de Vlaamse socialisten hebben nooit iets anders gedaan om op die manier mee te kunnen spelen. Hetzelfde trouwens wat de Waalse christendemocraten vroeger deden bij hun Vlaamse, veel grotere zusterpartij. Ik zeg wel ‘vroeger’, want die partij bestaat niet meer en wat ervoor in de plaats is gekomen, het CdH, zal straks al blij mogen zijn de kiesdrempel van 5% nog te kunnen halen. Dat kan later met de SP.a ook gebeuren als ze zo slaafs hun Waalse ‘familie’ blijft volgen.
Die Conner Rousseau mag dan nog zeggen wat hij wil, vernieuwing brengt hij niet, eerder meer van hetzelfde en herfederalisering van de gezondheidszorg naar het Belgique à papa. Hij mag dan nog allerlei wollige uitspraken doen over de toekomst van dit land, zijn land blijkt in de eerste plaats België te zijn. Net zoals bij zijn voorgangers, komt het woord ‘Vlaanderen’ in zijn toespraken amper aan de beurt, niettegenstaande dat de regio is waar zijn partij de stemmen moet halen.
De gesprekken die er nog zullen komen over de regering na die van Wilmès zullen trouwens ook van datzelfde zijn wat we al sinds eind 2018 meemaken. Als België nog een toekomst wil hebben, dan zal dat zijn als confederale staat waarin de gewesten de eerste viool zullen spelen en waarbij wat rest ook in samenspraak met de gewesten door een handvol ministers zal worden beheerd, zoals dat al eeuwen met succes gebeurt in Zwitserland.
Zoals The Economist’ (één miljoen exemplaren wereldwijd elke week!) schreef, zou niemand dit België nog uitvinden, mocht het niet bestaan.
