Bartje Somers heeft, na zijn uitspraak over de vergelijking van de brand in de Reichstag i.v.m. die in het in aanbouw zijnde asielverblijf van Bilzen, nog maar eens voor ophef gezorgd door te bevestigen dat hij, als Vlaams viceministerpresident en minister van Samenleven, Gelijke Kansen en Binnenlands Bestuur (Oef!), voorstander blijft van de praktijktesten, waarbij een anonieme beller huiseigenaars en tussenpersonen opbelt om iets te huren of te kopen en dit eerst doet onder een Vlaamse en daarna onder een allochtone naam. Een verkapte vorm van kliklijn, zeg maar. Dit alles nadat de bevoegde Vlaamse minister voor Financiën & Begroting, Wonen en Onroerend Erfgoed Matthias Diependaele (N-VA), eerder expliciet verklaard had dat niét te zullen doen.
Bartje past dat systeem al enkele jaren toe in zijn thuisstad Mechelen, waar hij burgemeester is en waarvan geweten is dat alle cijfers i.v.m. vergelijkingen tussen Mechelen en het Vlaamse gewest in het nadeel van de stad uitvallen voor wat de allochtonen betreft (zie mijn blog ‘Inburgering?’ van 6 dezer. Na zijn verklaringen om die praktijktesten in heel Vlaanderen te zullen doen, heeft Bartje wel moeten inbinden en is er een voorlopig akkoord binnen de Vlaamse regering om een ‘academisch monitorsysteem’ i.v.m. discriminatie te laten opstellen door de zoveelste groep ‘experten’.
De demarche van Somers was ook een eerste test voor de kersverse Open-VLD voorzitter Lachaert. De man is grandioos door de mand gevallen. Wie dacht dat hij binnen zijn partij voor een tegengewicht zou zorgen tegen de verlinksing door de groep rond Somers, Tommelein en Mathias Declerq, is bedrogen uitgekomen. Dit ondanks het feit dat heel dat praktijktesten de partij geen goed zal doen. Open-VLD is tot nader bericht officieel nog altijd een centrumrechtse partij en moet het dus hebben van zelfstandigen, middenstanders en hardwerkende mensen die wat opzij hebben kunnen zetten en een woning hebben gekocht om verder te verhuren of te verkopen en die het recht moeten kunnen behouden om al dan niet akkoord te zijn aan wie ze die gaan verhuren of verkopen. Als de partij echter Bartje Somers en Co achterna blijft lopen zonder dat de nieuwe voorzitter dat erg vindt, zou dit de Vlaamse liberalen de volgende verkiezing wel eens zuur kunnen opbreken. Wie stemt nu nog voor een partij die staat te schreeuwen van ‘Weg met ons!’?
‘De wereld is om zeep; er gebeuren rare dingen rondom mij.
Helemaal om zeep en het laatste oordeel kan niet ver meer zijn’.
(Urbanus van Anus).
Zover als Urbanus het bezong zijn we nog niet, maar we zijn wel goed op weg: de klimaatperikelen, het ‘Me Too’ gedoe, de coronacrisis en – voorlopig nog laatste – de rassendiscriminatie. De rode draad die door al deze heisa loopt, heet ‘Sociale Media’.
Iedere hond met een hoed op kan de dag van vandaag schrijven en fotograferen wat hij wil en het daarna op het Internet smijten. De gekste dingen eerst. Criminelen zetten zelfs hun wandaden op het Internet, tot moorden toe. Daarna zijn ze verbaasd dat ze gepakt worden, al hebben ze tegenwoordig bij ons zelfs dan nog de kans er goedkoop vanaf te komen. Wie zich een advocaat van het niveau Jef Vermassen kan veroorloven, zelfs als medeverdachte in een kidnapping die al bij al nog niet slecht afloopt, maakt veel kans een veroordeling te ontlopen. De laatste vier jaar werden hier 387 veroordeelde terroristen vervroegd vrij gelaten, sommigen niet omdat ze het niet zouden gedaan hebben, maar gewoon door procedurefouten, waardoor er geen enkele reden was dat ze niet zouden herbeginnen.
Er komen in onze wereld steeds meer langdurige zieken, voornamelijk door een toename van de geestelijke ongezondheid. Dat laatste is een gevolg van het ongebreidelde gebruik van de smartphone, waardoor de geesten niet meer tot rust komen en vroeg of laat op tilt zullen slaan. Dat soort volkje stelt zichzelf geen vragen meer over al dan niet fake news, slikt zowat alles wat het onder ogen krijgt en geeft lijdzaam gevolg aan elke oproep tot betogen tegen eender wat, al was het maar om op het einde van die betoging mogelijks misbruik te kunnen maken van de chaos en tot vernietigen en plunderen over te gaan. Zo’n situaties, waarin onze wereld nu verzeild is geraakt; zal leiden tot ofwel complete chaos ofwel tot e.o.a. vorm van dictatuur. Het is de staat of de straat. Met dank aan een generatie politiekers die het zover heeft laten komen.
De meest gevatte uitspraak van de week komt van gouverneur Wunsch van de Nationale Bank van België (NBB): ‘Er is geen geld’, zei Wunsch, ‘Het is op’.
Sinds het begin van de coronacrisis hebben de federale en regionale overheden al zo’n 14 miljard euro uitgegeven aan technische werkloosheid en hulp aan zelfstandigen, het zgz ‘overbruggingsrecht’. Niet dat die zaken niet te verrechtvaardigen zijn, verre van zelfs, Maar het begrotingstekort wordt nu al op zo’n 50 miljard euro geschat. Ondertussen blijft men van alle kanten maar extra geld bijvragen. De laatste in de rij zijn de ballonvaarders die het seizoen van hun hobby tot de helft zien ingekort. Erg, hé!
Ondertussen hebben PS en SP.a bij monde van hun voorzitters al uitgepakt met een relanceplan dat nog eens tientallen miljarden zal kosten. Waar en wanneer dat zal gevonden en terug betaald worden, is nog niet bekend, tenzij men gelooft dat men op het einde van de volmachtentermijn van het reserveteam van Wilmès een volwaardige federale regering zal hebben die dat gaat doen. Die zal ook niet meer kunnen doen dan vast te stellen dat het geld op is. Als de vorming daarvan weer op de traditionele manier moet gebeuren, t.t.z. eerst een meerderheid vinden en pas daarna pas het programma – wat Magnette en Rousseau voor ogen hebben - zal daarvan niet veel in huis komen,
Tenslotte loopt ook het Europese herstelplan voor geen meter. Denemarken en Nederland vinden het nog steeds niet kunnen dat lidstaten die zich voor wat betreft schulden, begrotingsdiscipline en werkloosheid niet verantwoordelijk hebben gedragen, dat geld zomaar niet gratis kunnen krijgen. Dat zou een beloning zijn voor slecht beheer en geldt feitelijk ook voor België, dat bij monde van Crootje in eerste instantie wel akkoord ging voor een herstelplan met subsidies, maar zich toch ‘kritisch’ zou opstellen, nu men gezien heeft dat dit land ‘maar’ een habbekras krijgt (5,4 miljard t.o.v. bv 172 voor Italië en 140 voor Spanje), maar er wel toe zal moeten bijdragen.
De socialistische vakbond ABVV is nog unitair Belgisch en heeft, net zoals de Waalse groenen twee voorzitters: een Waalse en een Vlaamse. Die laatste is Miranda Ulens, voor wie het niet zou weten. In Wallonië, waar de vakbond ressorteert onder de afkortingen FGTB, was dat tot vorige week een zekere Robert Vertenueil. ‘Was’, want de man is ondertussen moeten aftreden nadat hij het vertrouwen van zijn Waalse achterban had verloren. Dit gebeurde na een dubbelinterview dat hij gegeven had met de flamboyante Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de Waalse liberalen (MR). De achterliggende reden was dat Vertenueil volgens zijn achterban niet links genoeg was. Die achterban bestaat uit een groeiend aantal aanhangers van de Parti Belge des Travalleurs (PTB), de Waalse versie van onze PvdA, de communisten van het vroegere Amada.
Vertenueil wordt tijdelijk – voor drie maanden - opgevolgd door een zekere Thierry Bodson, al sinds 2008 algemeen secretaris van de Waalse vakbond. Ze noemen die Bodson een regionalist, wat in Wallonië feitelijk zoveel betekent als Waalsnationalist, maar dat maag men daar niet zeggen. Hij is in elk geval een stuk linkser dan Vertenueil en niet vies van een staking minder of meer, zeg maar: een echte Waal, die Frans spreekt met een zwaar Luiks accent, misschien wel een nieuwe André Renard*. E.e.a. maakt, dat de PS nóg linkser zal moeten worden om te vermijden nog meer kiezers te verliezen aan de PTB en dat op die manier Vlaanderen en Wallonië steeds verder uit elkaar zullen groeien. Dat België blijft bestaan komt nog alleen doordat Vlaanderen de federale rekeningen blijft betalen. Vraag is of de Vlamingen dit gaan blijven slikken eens dat de ware omvang van de staatschuld en het gat in de Begroting na corona duidelijk gaat worden,
Over drie maanden kiest het ABVV een definitieve nieuwe voorzitter, maar de kans het niet Bodson zal zijn, is miniem. Voorlopig is er nog geen tegenkandidaat.
*Renard was eerder een Waals federalist, stichtte het Mouvement Populair Wallon en liet van zich horen tikjdens de koningskwestie en de betogingen tegen de Eenheidswet van Gaston Eyskens. Hij stierf plotseling in 1962, amper 51 jaar.
Ik zal wel niet de enige zijn die stilaan zijn buik vol heeft van al dat antiracisme gedoe. Wat daar in Mineapolis gebeurd is kan nooit worden goedgepraat, laat ons daarover duidelijk zijn. Alleen lijkt het er zo precies op alsof racisme alleen maar een blanke aangelegenheid is.
Racisme is van alle tijden en rassen, maar tegenwoordig lijkt het erop dat, als een blanke een misdrijf begaat waarbij ook anderskleurigen betrokken zijn, dit automatisch racisme zou zijn en er bovendien verondersteld wordt dat álle blanken zich daarvoor meteen dienen te verontschuldigen. In het omgekeerde geval moeten wij, blanken, begrip tonen voor de moeilijke sociale situatie van de anders gekleurde dader(s). Het verwijt van racisme wordt steeds meer gebruikt als het sommigen goed uitkomt, ‘à la carte’, zeg maar.
De moorden op blanke boeren in Zimbabwe, waardoor de economie van dat land is ingestort en het voedsel moet invoeren terwijl het dat vroeger exporteerde. de zgn ‘plaasmoorden’ op blanke boeren in Zuid-Afrika, waar niet alleen de blanken geliquideerd worden, maar tevens hun taal, het Afrikaans – verwant met de onze - als onderwijstaal wordt bedreigd, de doodstrijd van de christenen in het Midden-Oosten, daarover wordt in onze media zo goed als niets meer verteld.
En dan zijn er onze simpele zielen, die denken ook hier te moeten betogen tegen racisme, uitgerekend in een periode van lockdown waarbij grote manifestaties uit den boze zijn, laat staan de vernielingen en plunderingen die er steeds meer mee gepaard gaan. Als straks blijkt dat er weer meer besmettingen en doden vallen, zal dat ook wel de schuld van ons, blanken, zijn zeker? Wat men in deze hetze helemaal vergeet is, dat de meeste zwarten in Amerika afstammelingen zijn van slaven die tegen hun wil in Amerika belandden, maar er bij ons zelf voor gekozen hebben naar Europa te komen. Toen een eeuw geleden miljoenen arme Europeanen hun heil zochten in Amerika, zijn ze ook van het laagste niveau moeten beginnen en werden ze helemaal niet gepamperd zoals immigranten bij ons. Afstammelingen van Italianen en Ieren weten er nog alles van. In het beste geval konden ze rekenen op het Leger des Heils. Een groot deel van de armoede en de daaruit voorvloeiende criminaliteit die we hier nu kennen, hebben we zelf geïmporteerd, iets wat ik hier al jaren schrijf.
We komen zo stilaan in een after corona tijdperk en het zal waarschijnlijk nooit meer worden zoals vroeger. Opmerkelijk bij de verslaggeving in onze media is, dat die nog altijd werken met absolute cijfers voor wat het aantal besmettingen en overlijdens betreft. Het is hypocriet, want om landen te vergelijken moet men die cijfers procentueel maken. Het is niet correct dat men steeds zegt dat er bv in de States al meer dan 100.00 doden zijn en bij ons ‘maar’ 9.000. In Amerika wonen er 30 keer meer mensen. Om in verhouding hetzelfde percentage te hebben als in België, zou men daar 270.000 doden moeten tellen en het zijn er, tot nu, ‘maar’ 110.000. Hetzelfde geldt ook voor de andere landen.
In Estland houdt men daar blijkbaar wél rekening mee. Het Baltisch landje heeft zijn grenzen weer opengesteld voor alle Europese landen, met uitzondering van België en Zweden. Dat laatste land is een van de weinige Europese landen dat geen lockdown toepaste en krijgt daar nu de rekening voor gepresenteerd. Ook daar zijn de meeste slachtoffers mensen die al een onderliggende ziekte hadden, ouderen maar ook immigranten. Zweden was, na Duitsland, het Europese land dat de meeste immigranten opnam, na Merkels oproep van ‘Wir schaffen das’. Ze betalen daar nu de rekening voor. Zweden hebben altijd zo’n beetje een meerderwaardigheidscomplex gehad, in de eerst plaats t.o.v. de andere Scandinaviërs, maar ook t.o.v. de rest. Dat komt hen nu duur te staan.
Dat België in het buitenland als een land met de meest getroffen corona slachtoffers wordt beschouwd; heeft het te danken aan de complete verwaarlozing van de woonzorgcentra. Alle emotionele verhalen die men er nu over leest in onze media gaan over wat er daar allemaal gebeurde, maar dan wel vier weken nadat men de centra al gesloten had voor de bezoekers. Dus vier weken te laat. Wie die laatste beslissing nam, is ook verantwoordelijk voor het feit dat er toen niet gelijktijdig begonnen werd de crisis binnen in de rusthuizen aan te pakken, zelfs al waren die niet georganiseerd zoals de ziekenhuizen. Bijna twee op de drie corona-doden komt in dit land uit een rusthuis...
Het laatste woord daarover is nog lang niet gevallen
Twee van mijn kinderen waren tijdens de coronacrisis technisch werkloos. Mijn zoon, sommelier in een restaurant met Michelinster, kan er vandaag weer beginnen. Het zal een hele aanpassing zijn wegens het beperkt aantal nu beschikbare plaatsen. Het restaurant is al wel voor weken volgeboekt.
Mijn oudste dochter, die in mei 57 werd en al sinds haar 20ste vliegt – eerst bij Sabena en nu als cabine-chef bij Brussels Airlines – dacht dat ze met pensioen zou gestuurd worden, maar dat is niet het geval. Ze werd zelfs opgeroepen op een der eerste vluchten bij de doorstart op 15 juni. Bij de moedermaatschappij Lufthansa pakt men die doorstart ernstig aan, niet op zijn Belgisch met botte pensioneringen van de oudere generaties, maar door ervaren personeel in te zetten.
E.e.a. doet me denken aan het faillissement dat ik heb meegemaakt bij de oude DAF. Toen dat gebeurde, halfweg de jaren 1990, werd in de cabine- en assenfabriek van Oevel/Westerlo in eerste instantie iedereen boven de vijftig op brugpensioen gestuurd, ongeacht zijn functie, kennis en ervaring. Op het hoofdkwartier in Eindhoven gebeurde dat niet en lette men er wel op genoeg ervaring in huis te houden (denk bv maar eens aan een afdeling als de Motorontwikkeling). Als ik bij DAF in Oevel was blijven werken, was ik met mijn 53ste op brugpensioen gestuurd. Diegenen die dat meemaakten, hebben daarvan niet lang kunnen genieten. Toen een paar jaar later de oude DAF failliet ging, verloren zij de helft van hun pensioen die door het bedrijf diende betaald te worden. Ik was ondertussen verhuisd naar Eindhoven, waar ik tenslotte zou werken tot mijn 65ste*. Op onze afdeling, International Truck Service (ITS), werd alleen het hoofd van de afdeling ontslagen en op outplacemeut gesteld. De operators én de boekhouder, allemaal medewerkers die minstens viertalig waren, bleven op post. Die vormden nl het contact met de klant.
De nieuwe DAF kreeg een doorstart met de financiële hulp van de Nederlandse en de Vlaamse regering. Toen het bedrijf twee jaar later in handen kwam van het Amerikaanse Paccar, kregen beide regeringen driemaal hun geld terug, iets wat ze denkelijk nog nooit hadden meegemaakt.
Bovenstaande verhaaltje om er op te wijzen dat men een crisis te boven kan komen, als die goed wordt aangepakt. Of dat hier met corona gaat gebeuren is meer dan twijfelachtig zolang men dit op zijn Belgisch wil doen.
*Eén jaar later, op mijn 66ste, kwam men mij vragen terug te komen als parttimer, maar daar ben ik toen niet op ingegaan. Ik had er 49 jaar op zitten en vond dat wel genoeg.
