|
6/b Sardinië
We zijn negen jaar op Sardinië blijven wonen. Eerst bij het Lido van Cagliari, daarna in de stad zelf, bij een van de stadsparken. Later hebben we enkele jaren gewoond in een bungalow op onze gronden zelf, daarna een jaar in het ondertussen daar gebouwde hotel ‘Villa Rei’ en tenslotte in een appartement in Quartu Sant’Elena, een voorstad van Cagliari.
Op de gronden, die we gekocht hadden, was er niets, zelfs geen weg er naartoe. Dat moest dus allemaal gemaakt worden: de wegen, de waterputten, de elektriciteit moest naar daar gebracht worden en dat gold ook voor de telefoon, die in het begin nog handmatig was (via een centrale in het binnenland). We hadden het geluk dat een van de eerste kopers, Eddy Schillemans uit Hoevenen, er meteen een hotel neerzette, dat hij ‘Villa Rei’ noemde. Dat laatste naar analogie met de naam die wij eerst gegeven hadden aan de SP.a (NV), om samen met een andere Vlaming, Frans Verhoeven, een villadorpje te bouwen en noemden daarna de hele kust de ‘Costa Rei’. Die naam hadden we gekozen omdat er al een strandmeer was met de naam ‘Piscina Rei’ en een heuvel met de naam ‘Sa Punta Rei’. ‘Rei’, had men ons verteld, was het Sardische woord voor ‘koning’(in het Italiaans ‘re’, in het Spaans ‘rey’). Later, in 2005, zou daarover een discussie gevoerd worden omdat ‘rei’ in het Italiaans ook het meervoud is van het bijvoeglijk naamwoord ‘reo’, dat schuldig betekent en zou verwezen hebben naar een strafkolonie in het achterland. Bij ons kwam het echter van de Sardische of Catalaanse variant van ‘koning’ en om dat te beklemtonen hadden we op onze reclame een gele kroon staan (het strand) op een blauwe achtergrond (zee en lucht). Het villadorpje noemden we ‘het motel’. De kandidaat kopers zagen dat er bij ons gewerkt werd en op die manier ging de zaak wel degelijk vooruit. Het bleef echter een dure bedoening omdat er in die tijd weinig of geen sprake was van subsidies e.d., wat betekende dat alles met eigen geld moest bekostigd worden. En dat was nog niet alles.
Vader was een fantast. Zolang ik thuis was, was een van mijn belangrijkste taken hem in te tomen, af te remmen. Toen ik er weg was en op Sardinië zat, had hij enkele andere mensen in dienst genomen die hem zijn gang lieten gaan. Het succes van de Costa Rei was hem naar het hoofd gestegen en hij besloot nog enkele andere projecten in gang te zetten. Eén ervan was in Noordwest Sardinië, bij het stadje Alghero en daar werd hij vertegenwoordigd door mijn schoonbroer André Schellekens, die ondertussen met mijn oudste zuster Lucia getrouwd was en ondertussen ook in Cagliari woonde. Het probleem bij dit alles was, dat ik het nodige geld niet meer kreeg om Costa Rei verder uit te bouwen. Als klap op de vuurpijl verspeelde vader op die manier grote sommen geld omdat hij het werk op Costa Rei trachtte te kopiëren door ook elders een voorschot te geven en dan te verkopen om de rest te kunnen betalen, maar daar niet in slaagde. Het eindresultaat was, dat hij failliet ging, voor de tweede keer in zijn leven en dat ik verplicht was de gronden en gebouwen op de Costa Rei van de hand te doen. Ik heb daar tenslotte niets aan over gehouden. Zij die na mij kwamen, moesten er relatief weinig bij insteken om er veel geld aan te verdienen, omdat de eerste infrastructuur er al lag.
---
Ondertussen waren er nog twee kindjes bijgekomen: Ingrid en Frank, allebei geboren op Sardinië, in Cagliari. Frank heeft de eerste drie maanden van zijn leven in de kliniek doorgebracht. Hij werd geboren met een hoge graad van geelzucht, iets dat indertijd – en zeker in het ontwikkelingsland dat Sardinië toen was – nog niet tijdig werd vastgesteld (een verschil van bloedgroep tussen mij en Cory: 0+ en 0-). In 1969 kon ik in het hotel Villa Rei beginnen werken. Eddy Schillemans, was ondertussen mijn schoonbroer geworden door te trouwen met Cory’s jongste zuster Maggy. Dat hotel bracht echter niet genoeg op, doordat het toeristisch seizoen er te kort was: veel werk van half juli tot half augustus en voor de rest weinig of niets te doen. Eind 1969 trok Schillemans onverwachts terug naar België en daar stond ik dan. Ik besloot de uitbating van het hotel over te nemen en er met mijn gezin intrek te nemen. Het was een geweldig jaar 1970, maar het bracht ook mij niet genoeg op. Het hotel had maar vijfentwintig kamers en een restaurant voor 80 personen. Dat was te weinig om uitgebaat te worden met een normale personeelsbezetting. Dat zou gelukt zijn met een gezin met grote kinderen die allemaal mee konden helpen, maar niet zoals het onze, met nog kleine kindjes, terwijl we personeel moesten aannemen voor een half jaar.
In hetzelfde najaar vernamen we dan dat Schillemans zijn hotel verkocht had en zijn we verhuisd naar een appartement in Quartu Sant’Elena, een voorstad van Cagliari. Ik ben nog een half jaar hotelmanager geweest in een plaatselijk, nieuw hotel (‘Il Califfo’), maar ik zag het niet meer zitten. Toen ik vanwege heeroom Jan een aanbod kreeg om in België weer aan de slag te gaan bij een importexport bedrijf van landbouwmachines, heb ik dat met beide handen aangegrepen en zijn we terug naar hier gekomen. We bezaten niets meer. Onze bungalow in Kapellenbos hadden we verkocht omdat we het geld op Sardinië nodig hadden en daar was het ook op geraakt. Daarenboven kreeg ik de Italiaanse fiscus op mijn dak, omdat de meeste Belgen die gronden hadden gekocht, die te weinig zouden beschreven hebben en de taks voor het verschil niet wilden betalen. Dat de fiscus bij mij terecht kwam had te maken met het feit dat ik in de aankoopakten fungeerde als volmachtdrager voor mensen die geen Italiaans konden. In plaats van de niet-betalers hun gronden af te pakken, kwam men bij mij thuis de meubelen aanslaan. Alleen de keuken en de slaapkamers mochten we houden.
|
