De aankoop van ons tweede verblijf, nu in Frankrijk, ging in feite hals over kop.

Met Nieuwjaar besloten we “iets” te kopen in het zuid-westen van Frankrijk, we wisten wat we wilden, in welke streek en wat de financiële mogelijkheden waren.

Uit de maandbladen “Particulier à Particulier” en “L’ Immobilier” kenden we enkele adressen op papier maar nooit voordien hadden we één bezocht.

Voor het krokusverlof hadden we een gastronomisch weekend gepland in de Vogezen maar dat is nu uitgerekend de totaal verkeerde kant van ’t land. Dus gastronomie verschoven naar het paasverlof en op een drafje een vakantiewoning gehuurd in de buurt van Libourne.

Bij het bezoek aan het tweede immo kantoor op ons lijstje vonden we een vriendelijke dame die ons na twintig minuten iemand zou sturen om enkele woningen te bezichtigen (’t was juist op de middag)

Bij het bezoek aan de tweede woning was het meteen “prijs”. Hier stond “ons gedacht” van een huis in Frankrijk. Voormalige boerderij, met stallingen en schuur, een grote hangar en een boomgaard/weide van 3000 m2.

Eén probleem stelde zich, de vraagprijs was 20.000 Ffr boven het budget dat wij ons gesteld hadden. Het bod dat we deden werd niet aanvaard door de kinderen van de eigenaars die naar en rusthuis verhuisd waren.

Maar hoe groot de “goesting” ook was, een limiet is een limiet voor ons en we gingen er niet op in. We hadden trouwens nog een week en er waren nog andere immo kantoren op ons lijstje.

Veel interesse voor iets anders was er echter niet want het huis was echt wel dat wat we zochten, en de dames van het kantoor in Ruffec leken ons eerlijk en bekwaam en we hadden wel vertrouwen in hen (het waren ook enkel vrouwen die het kantoor runden).

De rest van de week hebben de streek wat verkend, lekker gegeten op Ile d’Oleron, voorraad Pineau des Charentes ingeslagen en informatie ingewonnen.

Op zaterdagmorgen bij onze terugkeer naar België hadden we nog steeds niets vernomen van het kantoor omtrent een eventueel akkoord van de eigenaars. Pech voor ons zullen we maar zeggen…

Op de terugweg in de omgeving van Angouleme plots op de GSM een telefoontje van Mademoiselle Audebrant van het immo kantoor met de heugelijke melding dat de eigenaars akkoord gingen met het bedrag van onze limiet.

Ik heb in de negen jaren die sindsdien verstreken zijn nooit de afstand Angouleme-Ruffec zo snel meer afgelegd, er stonden toen ook nog geen radars op de N10 en dat helpt natuurlijk wel.

De makelaar vroeg ons een voorschot van 20.000 Ffr (het draaide steeds om hetzelfde bedrag) om de koop te bevestigen en de definitieve verkoop zou na een tiental weken doorgaan bij de notaris. We moesten wel zorgen dat de eigendom verzekerd was voor de koop kon doorgaan bij de notaris (?)

Voor ons Belgen een nooit gehoorde regeling maar dat was nu éénmaal de Franse wetgeving.

We konden wel de verzekering overnemen van de vorige eigenaars wiens kleinzoon makelaar was in Mansle .

Na de ondertekening van de voorlopige koop overeeenkomst werden we proficiat gewenst met de aankoop en waren we “bijna eigenaars” van ons stulpje in de Charente.

In de volgende 10 weken kregen we nog enkele telefoontjes en faxen over de stappen die gezet werden om de koop definitief te maken en dat ze zelfs de brievenbus voor ons leegden en de post ten kantore kon opgehaald worden.

Zulke zaken gaven zwengelde ons vertrouwen toch meer aan en we kregen uiteindelijk gelijk, alles is tot in de puntjes verzorgd geweest en alle verhalen die we over Franse makelaars gehoord en gelezen hadden hebben we categoriek naar fabeltjesland verbannen.

Volgende maal het verhaal van de notaris en de verhuis.