Twee werkgevers hebben de grootste invloed gehad op onze zoektocht naar een huis in Frankrijk. Ik heb namelijk maar voor twee werkgevers langere tijd gewerkt tijdens mijn beroepscarriere. De Vlaaamse Automobilistenbond (VAB) en het Ministerie van Onderwijs. Hoe die twee te rijmen vallen is niet in een paar lijnen uit te leggen maar 'k ga het toch proberen. In mei '70 ben ik als technieker begonnen bij de "Wacht op de weg" je kent ze nog wel met die zwart/gele zebra R4-tjes. In '81 kreeg ik een job als leraar autotechniek/carrosserie aangeboden inde school waar ik mijn studies autotechniek gedaan had. Maar...het onderwijs kent veel verlof en dat was ik helemaal niet gewoon in mijn voormalige job van 3 weekends op 4 werken. De eerste twee grote verloven heb ik mij dus stierlijk verveeld. In het voorjaar van '83 kreeg ik via een leerling in mijn klas, van wie de moeder bij VAB werkte, te horen dat men bij VAB chauffeurs zocht voor de Europech voor het hoogseizoen, zeg maar groot verlof. De volgende woensdagnamiddag kon niet snel genoeg daar zijn en om 1 uur stond ik al daar. Kan jij met een camion rijden ? Kan jij met een Range Rover met aanhangwagen rijden ? Weet jij de weg in Europa ? Natuurlijk kenden ze het antwoord op die vragen, ze wisten immers dat ik van huize uit met vrachtwagens was opgegroeid. Mijn vader is gans zijn beroepsleven zelfstandig vervoerder geweest en ik reed thuis op mijn 12-de met trekker/ opligger op de laadplaatsen. Tuurlijk kon de Jan beginnen ze kenden me toch nog van een paar jaar geleden ! Jij kan toch twee maanden "bollen" hé, én je mag toch enkele dagen van huis weg van je vrouw, waren de laatste vragen. Vanaf toen kon juli niet snel genoeg beginnen... Dat eerste seizoen heb ik Europa twee maanden doorkruist van Berlijn naar Edinburgh en van Benidorm naar Göteborg in nen dikke V8 Range Rover met aanhanger. Zalig rijden was dat maar je moest goed die benzinemeter in 't oog houden, er zaten niet voor niets twee jerrycans benzine in de koffer voor noodgevallen. Het werk bestond voor 75% uit het ophalen van gestrande toeristen mét wagen uit alle hoeken van Frankrijk. Toeristen zoeken meestal de mooiste plaatsen op en zo ben ik en mijn echtgenote die regelmatig een reis meemaakte smoorverliefd geworden op het land. Toch heeft het nog 15 jaar geduurd voor we de stap gemaakt hebben, een tijd die we gebruikt hebben om ons goed te informeren betreffende streek, klimaat, kostprijs en de eigen mogelijkheden, zeg maar centjes. In 't najaar '98 kreeg ik te horen dat VAB een steunpunt zocht in zuid-west Frankrijk om gestrande wagens te verzamelen, om ze nadien op te halen met een grote vrachtwagen die meerdere wagens gelijk terug bracht. Dat leek me wel wat, auto's ophalen in de l' aquitaine en grote omgeving en ze dan stallen bij jezelf tot grote broer alles kwam ophalen. En toen ging de bal plots heel snel rollen. Dat vertel ik je volgende maal allemaal...
Artikel uit het Laatste nieuws deze morgen, ja we zijn niet alleen en er zijn er nog vele met "goesting"
35.171 gepensioneerde Belgen in buitenland
35.171 gepensioneerde Belgen verblijven in het buitenland. Meer dan 11.000 van hen wonen in Frankrijk. De Belgen zoeken vooral zonnige bestemmingen om van hun pensioen te genieten.
Frankrijk is het populairst, Spanje volgt (3.748). Voorts wonen 2.078 Belgische gepensioneerden in Duitsland, 1.174 in Canada, 1.104 in Luxemburg en 717 in Zwitserland. (belga/tdb)
Ja waarom ? La cagouille is een plaatselijk dialectwoord in de Charente voor l' escargot, een huisjes/wijngaardslak. Omdat alles zo rustig en langzaam(?) gaat in de Charente noemen ze de inwoners Cagouillards als bijnaam. Nu de verklaring voor halftijds cagouille: Nu we als jonggepensioneerden halftijds in België en halftijds in Frankrijk wonen voelen wij ons ook half Charentaises ofte Cagouillards. Dat het allemaal zo traag zou gaan is helemaal niet te merken, wij hebben gemerkt "dat alles kan en niets moet".
Terug naar la cagouille, in een dictionnaire kan je het woord niet vinden, waarschijnlijk wegens dialect. Er bestaat wel een restaurant in Parijs met dezelfde naam waar je enkel "seafood" kan eten, geef mij maar de "fruits de mer", klinkt beter en smaakt hetzelfde. In de Charente kom je het woord regelmatig tegen, in de rest van Frankrijk ben ik het nooit gehoord. Er zijn nog van die woorden, de dame van het immokantoor vertelde ons dat het huis ook nog een chai bezat. We hebben moeten wachten tot we Cognac bezochten en daar, op de muren van Cognac Martell de verklaring vonden: "visitez nos chais" oftewel de rijpingskelders voor de bekende drank. Ook waren er huizen te koop "avec cantou" nergens een vertaling te vinden tot we een huis mét bezochten, het bleek een speciaal soort open haard te zijn. Zo nu heb je de verklaring van cagouille en nog enkele andere begrippen gekregen. Frankrijk blijft ook ons nog elke dag verbazen, want dan denk je de taal matig te beheersen, we leren nog dagelijks bij.
Welkom, bij deze eerste stappen in de "bloggerswereld".
Vanaf heden willen wij U deelgenoot maken van onze belevenissen in de Charente(16), een weinig gekend departement in het zuid-westen van Frankrijk. De Charente situeert zich tussen de departementen Vienne (86)Poitiers, Haute Vienne (87) Limoges, Gironde (33) Bordeaux, Charente-Maritime (17) La Rochelle en het departement Deux-Sevres(79) Niort. Tussen haakjes het departementsnummer, gevolgd door de hoofdplaats De hoofdplaats (prefecture) van het departement is Angouleme, voor de fransen de wereldhoofdstad van het stripverhaal , waar de winkel-wandelstraat vernoemd is naar Hergé (rue Hergé) De bekendste stad in de Charente is Cognac, jawel van de ...Cognac. De stad ligt op een 50 km van onze gemeente La Magdeleine. Tot voor enkele tijd kende geen enkele GPS onze gemeente, te klein waarschijnlijk. Wij zijn met een 125 inwoners die verspreid leven over 9 "hameau's" en hebben een heuse gemeenteraad met 11 leden, Mr. le Maire inbegrepen. Dus bijna 10% van de inwoners heeft zijn plaatsje in de gemeenteraad ! Van onze dorpsgenoten kan gezegd worden dat ze "multicultureel" zijn, zo zijn er buiten de Fransen ook nog tal van Engelsen en Parijzenaars (die in de ogen van de oorspronkelijke Magdeleiniens ook buitenlanders zijn.) Er woont ook nog (buiten ons) een Belgisch echtpaar met drie kinderen, de echtgenoot heeft een bloeiende praktijk als kinesist in het naburige Ruffec. Als toeristische attractie hebben wij een romaans kerkje en voornamelijk veel rust, rust en nog eens rust. Een ongekende weelde als je het hectische België telkens weer achter je laat !
