Van hartpatiënten, voor hartpatiënten

Het was voorbij middernacht dat ik ging slapen, die bewuste zondagavond in oktober 2003. Maar ik voelde me prima toen.

Om 3.00h werd ik wakker van pijn in m'n borstkast, mijn linkerarm deed raar, maar vooral de pijn in mijn kaken was een ongekende pijn. Raar....

Reeds enkele jaren voor dat hartinfarct, liep ik veel naar m'n huisarts met de klacht dat ik toch zo moe was.

Allerlei onderzoeken mocht ik ondergaan, er werden vele dingen gevonden (o.a. een leverhemangioom en een zieke dikke darm) die de oorzaak zouden kunnen geweest zijn van mijn vermoeidheid, maar uiteindelijk, die nacht liep het echt totaal fout.

Aan hartproblemen werd niet eens gedacht, ik was nog "jong" én een vrouw. Naar het schijnt krijgen vrouwen minder te maken met hartproblemen.

Omdat ik al meermaals 's nachts ziek werd (ik verloor regelmatig het bewustzijn, en voelde me dan écht wel ziek), dacht mijn toenmalige echtgenoot dat het deze keer ook wel weer voorbij zou gaan. Ook ik wachtte de toestand nog wat af, maar de pijn werd steeds erger.

Uiteindelijk werd de dokter van wacht opgebeld, die me aanraadde om toch maar eens langs de spoed te gaan. Zelf dacht ik eerst dat ik hyperventileerde, en ook de dokter van dienst dacht er zo over. Later besefte ik toch wel dat er iets ernstig aan de hand was.

Ondertussen waren we al enkele kostbare uurtjes verder, zodat ik - wanneer we het ziekenhuis binnengingen - het bewustzijn verloor....

Tegen de morgen werd ik "wakker" op de intensieve, en de cardioloog vertelde dat ik een hartinfarct had. Groot was mijn verbazing, maar ik moest wel toegeven dat ik een hectisch leventje had.

'k Had een huishouden van 5 personen die hun zorgen en aandacht nodig hadden, fulltime ging ik werken, 'k volgde avondschool, en naar de feestjes van collega's en vrienden probeerde ik zo veel mogelijk te gaan. Roken deed ik als de beste, en dat al jaren!

Mijn bloeddruk was prima, mijn cholesterolgehalte was zoals het hoorde, mijn BMI was ideaal, dus roken, de stress van het werk én van de steeds toenemende files werden als oorzaak van mijn infarct aangeduid.

Mijn vader stierf plots op 59 jaar, waarschijnlijk hartstilstand of hartaderbreuk, wat me dan ook de uitleg van familiale aanleg opleverde.

Enkele uren na mijn opname, kreeg ik plots een hartstilstand. Mijn man en de cardioloog waren juist vertrokken.

Veel weet ik daar niet van, enkel al die witte jassen, veel geroep en een drukte kan ik me nog vaag herinneren.

Later toonde de cardioloog me de horizontale rechte lijn van de cardiografie, zelf wist ik er totaal niks van.

Twee dagen later werd ik met de ziekenwagen naar een ander ziekenhuis gebracht, waar ze een "kijkje" gingen nemen in mijn slagaders.

Omdat ze in dat ziekenhuis geen stent mochten plaatsen, werd ik naar weer een ander ziekenhuis overgebracht, en prompt kreeg ik drie stent geplaatst.

Een weekje later was ik opnieuw thuis, en ik kreeg de raad om het rustig aan te doen. Oeps, niet gemakkelijk voor iemand die steeds rondhuppelde.

De cardioloog raadde me een hartrevalidatie aan, wat me enorm deugd deed. Vier maanden ben ik naar die revalidatie geweest, maar nog steeds voelde ik me moe, en ik voelde nog pijn. Vooral tijdens het niks doen, wanneer ik tv keek, of een boek las.

Opnieuw onderzoeken, en er werd ontdekt dat ik een drug-eluting-stent (stent met medicatie) nodig had.

So far, so good, in september van 2004 ging ik opnieuw aan de slag, deze maal parttime. Voor mezelf deed ik of er niks gebeurd was, en ik probeerde om gewoon verder te gaan met m'n leven.

Tot ik op zeker dag - ergens tussen Kerstmis en nieuwjaar - opnieuw een "aanval" kreeg op m'n werk. Pfff, wat een toestanden. Ziekenwagen, MUG, mijn bureau vol bloed, vele ramptoeristen. Vreselijk.

Enkele dagen later kreeg ik stent nummer vijf ingeplant, opnieuw zo'n medicatie-stent. Werken zat er voorlopig niet meer in...

Omdat een dokter in het ziekenhuis me verteld had dat ik nog hoogstens 2 jaar zou leven, begon ik pas te beseffen dat het eigenlijk echt niet goed met me ging.

Ondertussen was ik gescheiden, woonde apart, en probeerde mijn leventje zo rijkelijk mogelijk in te vullen.

Mijn zonen zijn ondertussen volwassen, mijn dochter woont een week bij mij, en een week bij haar papa.

Op een zondag ergens in januari 2006 zat ik aan m'n bureau, terwijl m'n dochter in de zetel zat. Plots voelde ik me onwel, maar ik had geen pijn. Dat het geen infarct was, was duidelijk. Maar dat er wel degelijk iets mis was, voelde ik sterk. Mijn hartslag ging zo tekeer, en ik voelde me zo ziek. Mijn dochterke (toen tien jaar) belde onmiddellijk haar papa, die me dan ook dadelijk ter hulp kwam. Hij belde de ziekenwagen, die op hun beurt de MUG verwittigde, kortom, daar ging ik weer....

Voor de eerste keer dacht ik dat ik het einde van de dag niet zou halen, het was zeer vreemd. Je kan wel zeggen dat ik een BDE had. Mijn hartslag was ondertussen 220 per minuut in rust, wat echt wel te snel is.

"Supraventriculaire tachycardie" was de diagnose. Ik kreeg een ferme spuit, en in no-time voelde ik me weer kiplekker, maar wel moe. Het leek wel of ik de marathon had gelopen.

De hartritmestoornissen zijn nadien niet meer opgehouden. Autorijden werd me afgeraden, en eerlijk, ik was bang om auto te rijden. Al vlug deed ik die van de hand. Fietsen had ik nooit gekund, omdat het me zo vermoeide (zelfs als kind), dus ik besloot om een fiets te kopen met een hulpmotor. Wat genoot (en geniet) ik nog van die fiets, die had ik al vele jaren eerder moeten kopen! 'k Wist niet dat fietsen zo ontspannend kon zijn, heerlijk!

Omdat de ritmestoornissen frequenter voorkwamen, stelde m'n cardioloog me voor om een ablatie te doen. In mei 2007 heb ik me dan laten behandelen in het UZA, en het scheen echt een succes te zijn. Sinds lange tijd voelde ik me beter, zalig. Ik durfde opnieuw met een gerust "hart" buiten te komen, wat me voordien niet lukte.

Ondertussen heb ik opnieuw ritmestoornissen, maar niet in die mate zoals voordien. Hopelijk wordt me een tweede ablatie bespaard.

Of ik opnieuw terug kan gaan werken, betwijfel ik. Nog steeds voel ik me moe, en nog steeds weet ik niet waar mijn grenzen liggen. Zo vroeg m'n vriendin onlangs om met haar te gaan joggen, maar dat durf en kan ik niet meer. Of wel?

Sleuren en heffen met zware dingen zijn me sterk afgeraden, medicatie innemen werd me vooral duidelijk aangeraden, wat ik dan ook trouw doe.

Na al die jaren kan ik me er nog niet bij neerleggen dat ik niet meer zou kunnen gaan werken. Ik denk dat dàt het moeilijkste is. Ben ik dan nu al op pensioen?

Hopelijk kan de cardioloog me tijdens de volgende afspraak definitief vertellen of ik nog kan werken.

Waarschijnlijk heeft ieder zo zijn eigen verhaal, voelt iedereen die met een hartinfarct geconfronteerd wordt, wat anders, maar wat het belangrijkste is, is de steun van familie en vrienden. En vrienden, die heb ik gelukkig nog wel!

Graag had ik nog geweten of er iemand ervaring heeft met deze toestanden, en hoe die zich nu voelt? Of hij/zij terug kan gaan werken?

Ik vind het vreemd dat sommige mensen een hartinfarct kregen, zelfs een bypass, maar die gewoon opnieuw aan het werk zijn. Het lijkt wel of zij wèl met hun eigen leventje verder kunnen. Waarom ik niet?

Met dit verhaal hoop ik dat er meer mensen hun situatie kunnen beschrijven, zodat ik - en vele anderen - ervaringen kunnen uitwisselen.