Lief dagboek, ik zeg het niet graag maar je weet: voor jou heb ik geen geheimen. Oei, je gaat op zoek naar het zoutvat? Doe maar, neem gerust een korrel.

Goed, hier dan: ik ben verslaafd! Het is jouw schuld! Sinds ik je weer ter hand nam moest ik er willens nillens die laptop van mij bij nemen, niet om half slapend Thuis, Familie en consorten te begeeuwen, neen, wel om geconfronteerd te worden met die onverbiddelijke rekenaar, alhier computer genaamd.

Man man man, is me dat een trekpleister zeg!  Van zodra ik ergens op spring kan ik blijven wippen, van de hak op de tak, van de os op de ezel, van de regen in de drup, van een Outlook die niet wil werken naar het Forum waarop ik niet meer terecht kan, van instellingen die  zgz. verouderd zijn naar prenten die plotsklaps in kruisjes veranderen, van wachtwoorden die niet meer kloppen naar vreselijke keuzes tussen al dan niet aanvinken van twee of meerdere instellingen waarvan ik er geen enkele snap, en daar zit ik dan te geelogen... en toch blijf ik zoeken, al bega ik op mijn weg wellicht de ene blunder na de andere, en geen enkele, zelfs geen verkeerd geplaatst puntje of komma, geen enkel blundertje ziet dat verachtelijk rekenmachien door de vingers! 

Zie, dat is nu net verslaving: blijven volharden in de boosheid. Ik weet niet of ik ooit zal genezen... Misschien door mij te richten op meer veilige activiteiten? De afwas bijvoorbeeld... DOEN, NU!

Er zat een man op een terrasje, aan het tafeltje schuin tegenover mij. Met een zwarte pen schreef hij, op A4-tjes. Af en toe keek hij op, zijn ogen zochten beelden verder dan de horizon. De zon die door de laatste blaadjes van de valse christusdoornen scheen, hij zag het niet. Het meisje met de grote PRIMARK-zak, de jongen die op fluo sneakers leek te zweven, de vrouw die met gebogen hoofd maar naarstig lijf een goed gevulde trolley meetrok naar huis, hij zag ze niet, en ook de hondjes niet. De dartele hondjes niet.

Ik vond dat jammer voor die man. Maar achteraf... misschien schreef hij over wat gisteren was.