Magie

Elk land en elke cultuur heeft zo z’n gewoontes en bijgeloof. Vroeger vertelden de mensen, het vaakst vrouwen, dat er donkere schimmen door het huis hadden gelopen maar ze waren er niet erg van onder de indruk of angstig door. Misschien is het niet zo merkwaardig dat het vooral vrouwen waren. Die zijn over het algemeen toch gevoeliger en opener dan mannen. Het waren schimmen van overleden mensen die hen waren komen opzoeken was dan vaak de verklaring. Ze gaven er vaak mee aan dat het binnenkort waarschijnlijk tijd was om deze wereld te verlaten. We kennen op Curaçao de grote zwartbruine vlinder als voorbode van een naderende dood, van een familielid of iemand die je goed kent. Hij wordt ook wel bishita genoemd. Bishita betekent bezoek. Zo’n grote vlinder heet Barbulete di Morto, of Mot di Morto. De spanwijdte van de vleugels kan wel vijftien centimeter zijn. Eigenlijk is de barbulete geen vlinder maar een mot, en motten zijn over het algemeen nachtdieren. Het bijzondere is dat het net lijkt of er op de vleugels een oogzit.  Dat is niet zo, maar het lijkt er wel erg op. In Sambumbu, een serie boekjes van Pater Brenneker, is te lezen dat een vlinder met een dik lijf de dood van een man zou voorspellen en een vlinder met een dun lijf die van een vrouw. Een Nederlandse vrouw vertelde eens dat haar ongeloof toch een keer stevig aan het wankelen werd gebracht. Op een dag had een hele grote zwarte vlinder zich in een plooi van een gordijn in haar woonkamer vastgezet. Hij zat daar doodstil en leek erg zijn best te doen op te vallen. Hij zat daar van ’s morgens vroeg tot laat in de avond zó nadrukkelijk, dat ik tegen de anderen in huis zei: Kijk die vlinder nou eens. Hij lijkt niet van plan weg te gaan. Zou het toch iets betekenen? Die avond kregen we bericht dat iemand, die we goed kenden, was gestorven. Toeval of niet….?

Er zijn nog meer tekenen die sommigen als een voorbode van de dood zien. Een vleermuis bijvoorbeeld. Als die je huis binnen komt vliegen brengt hij een doodsaankondiging. Daar geloven sommigen mensen in. Ze schieten ’s avonds regelmatig als donkere schimmen door het huis, als een raket langs je heen. Omdat ze een soort sonar in hun kop hebben vliegen ze gelukkig nergens tegen aan. Verder als een chuchubi fluit, daarna de lucht in gaat, naar beneden kijkt en terug keert en daar op de grond gaat liggen met de poten omhoog, dan kun je spoedig een sterfgeval verwachten. Heel spoedig. Zou het niet de chuchubi zelf zijn? Als er een spiegel van de muur valt zou dat ook een voorbode van een naderende dood zijn. Je moet de dood niet tarten, door bijvoorbeeld twee verschillende schoenen aan te trekken of je hand op iemands hoofd te leggen. Je moet niet met je schaduw spelen of om iemand heen lopen.

Dood gaan we vroeger of later natuurlijk allemaal, ook al zouden we het misschien niet willen. Dood hoort net als geboorte nu eenmaal bij het leven. Voortdurend zullen er mensen van de levensweg en langs de kant weg gehaald worden. Het is maar goed dat we over het algemeen niet weten wiens beurt het is.

Op Curaçao zijn veel mensen bijgelovig.