Als ik aan dit verhaaltje begin, besef ik ineens dat vandaag de lente is begonnen; niet de meteorologische lente, want die begint op 1 maart! En dat is nou weer niet erg logisch (nee meterologisch dus), want vandaag staat de zon exact boven de evenaar; logisch dus dat ..........
Zeg maar: wat hadden jullie in Nederland een wintertje zeg!. We hebben het hier allemaal kunnen aanschouwen op tv en internet en op al die winterse foto's die we via de mail toegestuurd kregen. We werden wel jaloers, want eigenlijk houden wij wel van de winter; we overwinteren hier dan ook helemaal niet, integendeel, binnenkort gaan we in Nederland overzomeren. Tja, we hebben het echt wel gemist, tot we het afgelopen weekend onverwacht in een prachtig winters landschap terecht kwamen. Kijk maar naar de foto's. Eerst zagen we een hond met een winterse vacht, we dachten eerst een poolvos te zien, maar dichterbij gekomen bleek het een sneeuwwit, bibberend hondje te zijn die over het ijs op ons toe kwam lopen. Wat verder zagen we enkele wandelaars, duidelijk Hollandse toeristen (hier noemen ze die makambas) die duidelijk op hogere temperaturen gerekend hadden, gezien de verkleumde staat waarin zij zich bevonden. Het had blijkbaar, tijdens de vorstperiode, ook nog hard gewaaid, wat af te leiden was uit de ijsschotsen die we tegenkwamen. Bijzonder was ook het tegen de wal opgestuwde zeewater dat door de vorst een dikke ijskorst had gevormd. Al met al een schitterend landschap waar we doorheen liepen. Maar toen we door het verre lopen wat dorst hadden gekregen, zochten we vergeefs naar een koek- en zopietent. Nee, en dan die hap sneeuw die we namen, een en al zout! We waren meteen weer terug uit dromenland en stonden met twee benen op de grond in de zoutpannen van Jan Tiel. En warm dat we het ineens hadden!