Toen wij in november 1969 voor het eerst op Curacao kwamen, maakten we meteen al kennis met een aantal bijzondere tradities. En dan heb ik het niet over het Sinterklaasfeest, dat volgens Nederlands voorbeeld al geruime tijd ingeburgerd was en onder invloed van de groeiende drang tot ontworsteling aan het slavenverleden zou uitmonden in een rolwisseling van de goedheiligman en zijn knecht: de zwarte Sint en de witte Piet zouden slechts een kort leven beschoren blijken. Nee, het Nederlandse eiland in de Cariben bleek een Kersttraditie te hebben die, onder invloed van de Nederlandse nonnen, broeders en fraters grote gelijkenis vertoonden met de gebruiken uit het moederland, maar sterk vermengd bleken met uitbundige Amerikaanse versieringen en kerstmuziek waarbij een "White Chtristmas" en "Rudolph" het rendier met zijn rode neus een schril contrast vormden met de zomerse omstandigheden op dit tropische eiland.
Wat wij wel erg sfeervol vonden en helemaal horend bij een Caribische Kerst, waren de uit Venezuela overgewaaide Aquinaldo's: zang- en dansgroepen die op veel plaatsen in en rond Willemstad heel bijzondere voorstellingen gaven en die ons een nieuw soort Kerstgevoel deden ervaren. Ook het bijwonen van de nachtmis in de kerk van Groot Kwartier versterkte dat nieuwe gevoel. Zingen was toen voor mij (Henk) ook al een grote passie en het was dus niet vreemd dat ik in de zesde week van ons verblijf op het eiland al zingend vanaf het koor op de kerkgangens neerkeek (letterlijk bedoeld natuurlijk). Een kleurrijke menigte bevolkte de linkerbeuk van de kerk, want daar zaten de vrouwen; in de rechterbeuk waren de kleuren wat getemperder en meer zoals wij in Nederland gewend waren. De mannen waren wel allemaal keurig in pak, waarbij de fel gekleurde overhemden met stropdas eniszins verborgen bleven onder hun colbertje.
Onlangs waren wij, na 37 jaar, opnieuw in dezelfde kerk, maar nu bij een doopplechtigheid. Onze nieuwe overburen in Soto hadden ons uitgenodigd om de doop van hun dochtertje bij te wonen. Nu wil het toeval dat onze oudste, in Curacao geboren dochter in 1973 ook in dezelfde kerk is gedoopt. Een reden temeer om op de uitnodiging in te gaan. Echter, wetende dat men van elke plechtigheid en elk feest hier een geweldige happening maakt, en ik daar zeker een artikeltje over zou willen schrijven op ons blog, was het een blunder van de eerste orde om mijn camera thuis te laten liggen.
Een beschrijving van de feestelijke, als minibruidjes of -jonkers uitgedoste zuigelingen en peuters temidden van hun in dezelfde stijl en kleuren opgedirkte ouders en overige familieleden, haalt het niet bij de kleurige pixelplaatjes van een camera. En de show, die de pastoor opvoert met als stralende middelpunt .... juist, hijzelf, behoeft ook een opslagmedium als een camera voor beeld en geluid. Maar ik laat het aan uw fantasie over beelden te bedenken bij zijn optreden tijdens het dopen zelf, waarbij hij bij elke dopeling aan de kerkgangers om applaus vroeg, en daarna nog 3 keer op de foto ging achtereenvolgens met de dopeling alleen, samen met de ouders en dan nog eens met de hele familie en dat negen keer (er waren 9 dopelingen). En of dat al nog niet genoeg was werd er nog een groepsfoto gemaakt.
Wij waren ook uitgenodigd voor het feest, 's middags in Julianadorp. En wetende uit ervaring, dat een doopfeest in grote lijnen te vergelijken is met een bruiloft, hadden wij ons op alles voorbereid. We hadden al eens ooit een doopfeest meegemaakt, in 1970, en ons verbaasd over de hoeveelheid gasten. Bij navraag bij de moeder van de dopeling of zij na een jaar op het eiland al zoveel vrienden en kennissen had, bekende zij dat ze de meeste mensen niet eens kende. Het was, en is nog steeds zo, dat je je buren, je broer en oma allemaal mee mag nemen naar het feest. En er wordt zoveel eten en drinken en bolo's (taarten) ingeslagen, dat er voor iedereen bij het vertrek, keurig in folie ingepakt, nog wat feestelijk eten wordt meegegeven.
Bij onze overbuurtjes, die jarenlang in Nederland hebben gewoond en pas onlangs naar hun geboorte eiland terugkeerden, was deze traditie enigszins verbleekt. Maar we kregen wel ons pakketje lekkernijen mee.
