Een aantal mensen, die onprettige ervaringen hadden opgedaan in wat toen genoemd werd “opvoeding van de hond of dier“ hadden elkaar gevonden.

Ze waren helemaal niet akkoord met toen gangbare praktijken in sommige verenigingen. “U moed uw hond laten voelen wie er de baas is”.
De hond uithongeren en alleen eten geven als hij/zij goed gewerkt had.  Dat was het advies toen om een hond te laten naar u te luisteren.

Wat deze mensen met Hoba hondenschool beoogden was toen een soort revolutie,  voordien diende de hond de mens te helpen hetzij, als lastdier, om karren te trekken  of aan de ketting de woning te beschermen of gekweekt werden voor speciale doeleinden zoals jacht of politie honden.

De hond als gezelschapsdier was op zich een hele revolutie. Een beperkt aanbod van leibanden (soms met prikbanden), hondenvoeding en speeltjes waren amper op de markt.

Vandaag vind iedereen het normaal om uw hond of paard, met de nodige zorg en liefde op te voeden en tot een harmonieus geheel te komen tussen mens en dier.

In de jaren ‘70 waren er 2 overkoepelende organisaties die met honden actief waren.

1- Saint Hubert: Franstalig van herkomst, met stamboom cultuur en vrij elitair.

2- NVBK: Nederlandstalig en meer gericht op africhting maar het bestuur zag de markt evolueren naar gezelschapshonden ook zonder stamboom.

Met beide partijen is onderhandeld en bij aanvang sloot HOBA vzw zich aan bij het NVBK.

Op 1 oktober 1978 organiseerde de jonge Hoba club een tentoonstelling “het kampioenschap van België”. Een tent zo groot als het terrein werd gehuurd met alles er op en er aan. Ruim 50 op 30 m.

Hoba hondenschool wilde zich op de kaart zetten en lukte daar grandioos in. Met prijzen van de minister van binnenlandse zaken, Nederlandse cultuur en van de minister van landbouw, uiteraard met prijzen van de Burgemeester en schepenen enz.

De voorzitter had in zijn slottoespraak, ook behoorlijk wat kritiek op sommige deelnemers, die duidelijk hun frustraties op de hond uitwerkten, in plaats van de schuld bij zichzelf te leggen. Als het baasje angstig of zenuwachtig is, slaat het over op de hond.
Zijn kritiek werd door het publiek met luid ap van plaus bevestigd.

Dit was ongezien in het hondenliefhebbers wereldje en lokte bij de concurrentie (sint Hubertus) verbod op om aan NVBK organisaties deel te nemen.

Hoba hondenschool vzw. groeide gestaag met steeds meer nieuwe cursisten. Binnen de kortste keren moest er een uitbreiding komen en een tweede terrein aangelegd. De erevoorzitter en schepenen van Deurne kneep een oogje dicht en de bulldozer effende een nieuw terrein.

Zware lichtmasten van 30 m hoog werden gemonteerd om bij met kunstlicht  les te kunnen geven. Wat weer de hondenschool Hoba deed groeien.

Het bestuur zat van bij haar ontstaan met een probleem er moest een oplossing gevonden worden voor de afgestudeerden. Deze mensen als lid behouden en voor hen iets organiseren, weekend wandelingen en lessen voor gevorderden.

Plots kwam Agility overwaaien en werden er toestellen en parcours gemaakt en dat sloeg aan bij de leden. Snel werd uitgezien naar wedstrijden enz. een probleem: Het vlotte niet zo goed meer tussen de clubs van het NVBK omwille van de gegronde kritiek van de voorzitter van Hoba op het gedrag van bepaalde deelnemers op tentoonstellingen.

Als hij dreigde Hoba terug te trekken op de tentoonstelling waar bepaalde dingen gebeurden dan viel 50% of meer van de deelnemers weg en zat de organisatie met een financiële kater. (Dat was wat men noemt hun probleem)

Via de Agility werden contacten gelegd en verliet Hoba hondenschool het NVBK en sloot ze zich aan bij Sint Hubertus.