We kunnen het ons amper voorstellen dat mensen, die bij het horen van een kerkklok, alles laten vallen en plots beginnen bidden. Eeuwenlang was het nochtans zo. De klokken gaven niet alleen het uur van gebed aan, ze gaven de tijd aan, kondigden aan dat er iemand gestorven was, dat er hoog bezoek was of ze werden geluid ter bescherming bij onweer.
Dat alles veranderde met de komst van de industrialisatie. Het levensritme was niet meer volgens de natuur, maar op gezette tijden die de fabriek bepaalde. Daar droeg de komst van uurwerken aan bij. Tijd werd steeds meer vastgelegd in die periode. Zo had men door de komst van de trein, het probleem met de uurregeling omdat die, door grote afstand in korte tijd af te leggen, kon verschillen tussen twee steden. De Gentse geleerde Quetelet bedacht hierop de meridiaanlijnen in diverse steden, zodat het middaguur gelijkmatig was vastgelegd. Maar enkele decennia later was ook die uitvinding voorbijgestreefd door de komst van de telegraaf.

Terug naar het bidden. Het angelus was een gebed dat werd gebeden als herinnering en dankzegging voor de incarnatie van Jezus. De tekst luidde als volgt:

 Engel des Heren (Angelus Domini)

De Engel des Heren heeft
aan Maria geboodschapt
(allen: En zij heeft ontvangen
van de heilige Geest. 

Wees gegroet (het gebed)

Zie de dienstmaagd des Heren
(allen: Mij geschiede
naar uw woord) 
Wees gegroet (het gebed)
En het Woord is vlees geworden
(allen: En Het heeft onder ons gewoond)
Wees gegroet (het gebed) 
Bid voor ons, heilige Moeder Gods, 
(allen: opdat wij de beloften
van Christus waardig worden)

Laten wij bidden. 
Wij bidden U, o Heer,
stort Uw genade in onze harten, 
opdat wij,
die door de boodschap van de Engel
de menswording van Christus uw Zoon
gekend hebben, 
door zijn lijden en kruis gebracht worden
tot de glorie van de verrijzenis.
Door dezelfde Christus, onze Heer.

Het moest gebeden worden om 06.00u, 12.00u en 18.00u, behalve op zaterdagavond en zondag. Het tijdstip werd aangegeven door een kleine klok, de angelusklok. De oorsprong van het gebed begint bij Paus Urbanus II in 1090, die het om 06.00 en 18.00 u voorschrijft. Paus Gregorius IX doet er de middag bij in 1239, omdat hij merkt dat de mensen het soms laten afweten. En zo zal het eeuwenlang gaan, tot de Verlichting en de industrialisatie zijn intrede doet.
Het angelus werd geknield gebeden. Pas in 1884 stond de paus toe dat zieken of zij die niet konden knielen, dit toch rechtstaande mochten doen. 
En hier zit dus het probleem op dit schilderij: ze bidden staande! We zien een echtpaar op het platteland, doende met de aardappeloogst. Ze hebben het werk onderbroken en beiden staan te bidden. Hun houding is treurend. Het lijkt niet op een routinegebed of een dankzegging.

Dat was Dali ook opgevallen in 1978 en op zijn verzoek heeft het Louvre dan een röntgenscan op het schilderij gedaan. Hieruit bleek dat op de plek waar de aardappelzak ligt, er schetsen waren van een kistje die nadien overschilderd zijn. Oorspronkelijk schilderde Millet dus de begrafenis van een kind!
Wat was er dan gebeurd dat dit is weggewerkt? 
Millet noemde het werk aanvankelijk ‘Prière pour la récolte des pommes de terre’ (gebed voor de aardappeloogst), verwijzend naar het schilderij ‘de aardappeloogst’ die hij voordien geschilderd had. Nadat hij er niet in slaagde om dit schilderij te verkopen, veranderde hij de naam naar ‘het angelus’ en schilderde in de verte een kerktorentje bij.  De reden waarom hij het kistje overschilderde is niet geweten. Misschien was het te ongeloofwaardig dat men tijdens het rooien van aardappelen, een kind zou begraven.