Moderne kunst is niet altijd even toegankelijk. Soms is het werk zelfs moeilijk te doorgronden. In de middeleeuwen gebruikte men een symbolentaal, daar mensen niet konden lezen of schrijven. Die symbolen waren door iedereen gekend. Vanaf de Verlichting, en zeker na 1800, gong de kunstenaar zich centraal stellen in het werk. Hij gaf een zijn impressie van iets of gebruitke zijn eigen stijl om iets te verwoorden. Naarmate we naar de moderne tijden gaan werd het kunstwerk hoogstpersoonlijk. Je moest je al inleven in het denken van de kunstenaar of op zijn minst enige uitleg hebben van wat hij bedoelde. Het is een andere benadering, misschien minder toegankelijk, maar daarom niet minder interessant.
Dit werk heet 'The Elephant' en hangt in de SMAK in Gent. Een groenvlak met vierkante en ronde vormen. Maar als we de zwarte lijnen volgen kunnen we inderdaad de contouren van een olifant zien. Althans, dat denken we. De olifant die we voor ogen hebben staat er maar deels. Doordat je de titel leest en de zwarte lijnen volgt, ben je tot die olifant gekomen. Zonder de titel was de kans klein.

 Maar wat wou de kunstenaar met dit werk duidelijk maken?
 Eigenlijk is het gebaseerd op een soefi-verhaal: De olifant en de blinden

Voorbij Ghor was een stad, wiens inwoners allemaal blind waren. Op een dag kwam er een koning met zijn hofhouding en zijn leger naar deze stad en zette daar zijn kamp op. Deze koning bezat een olifant, die hij gebruikte om ontzag af te dwingen bij de mensen.
De mensen stonden te popelen om de olifant te zien en sommige blinden renden vooruit om te ontdekken wat het was. En omdat ze geen idee hadden wat de vorm of het uiterlijk van de olifant was, verzamelden ze informatie door een gedeelte ervan te betasten. Ieder van hen dacht dat hij iets begrepen had, omdat hij een gedeelte op de tast onderzocht had.
Toen ze met het nieuws terugkwamen bij hun stadgenoten, werden ze onmiddellijk omgeven door mensen, die nauwelijks konden wachten om van hen – die het zelf verkeerd begrepen hadden – te horen wat ze dachten dat de waarheid was.
Ze stelden vragen over de vorm en het uiterlijk van de olifant en ze luisterden naar wat hen daarover werd verteld. De man die het oor had aangeraakt werd gevraagd om de aard van de olifant te beschrijven en hij zei: “Het is een groot, ruw ding, zo groot als een tapijt.” Degene die de slurf had aangeraakt zei: “Ik weet wat het is. Het is een rechte en holle pijp, vreselijk en vernietigend.”Degene die een poot had onderzocht zei: “Het is krachtig en stevig, zoals een pilaar.”
Ieder van hen had op de tast een gedeelte van het lichaam van de olifant onderzocht. Maar geen van hen had daardoor een juist beeld van het gehele lichaam gekregen. In plaats daarvan vormden ze allemaal hun eigen beeld van het geheel, maar die voorstellingen waren niet juist.

De moraal: Oordelen we niet te snel over iets, zonder dat we het hele plaatje kennen? Nemen we niet te snel iets voor waarheid aan, ook al hebben we maar één kant van de medaille gezien? En in hoeverre is het mogelijk om de algehele waarheid van iets te kennen? Stof tot nadenken...