Het thema kwam vaak voor in de 19de eeuw en begin 20ste eeuw. Toulouse-Lautrec, Manet, Picasso, ... Allen hebben ze een werk eraan gewijd. Vaak was het een vrouw met een uitzichtloze blik aan een cafétafeltje. Het vertolkte het beeld van de arbeiders die zonder werk waren gevallen en aan de drank waren geraakt. De industrialisatie had niet de rijkdom gebracht zoals men verwacht had. Althans niet voor de meeste.
En een drank die toen heel in trek was, was de absint.
Absint, ook wel ‘De Groen Fee’ genoemd, was een sterke drank van anijs, absintalsem, venkel en een aantal andere kruiden. Het gangbare alcoholpercentage was ongeveer 40°, maar er waren variëteiten van 50° en meer. De drank werd voor het eerst commercieel gemaakt in 1805 door Henri-Louis Pernod. De absintalsem bleek op termijn bij veelvuldig gebruik te zorgen voor epileptische aanvallen, slaapstoornissen, geestelijke uitputting en hallucinaties. De oorzaak hiervan was het bestanddeel thujon in de alsem.
Hoewel de meeste van de verschijnselen eerder te wijten waren aan overmatig drankgebruik of door het zelf stoken van de drank, werd absint rond 1900 afgeraden en zelfs verboden. Als surrogaat werd dan de ‘Pernod Anis’ ontwikkeld, zonder de alsem. Andere fabrikanten maakten gelijkaardige anijsdranken, zoals de Pastis en de Ricard. Vanaf de jaren ’90 is absint dan weer toegelaten in de Europese landen, weliswaar met een maximumgehalte aan thujon van 35mg per liter absint. In de V.S. blijft de absint verboden.