We zijn in het jaar 1793. De jaren van de ‘Terreur’ in Frankrijk. Iedereen wil vrijheid en komaf maken met de oude regels van het Ancien Régime, maar niemand weet hoe dat nieuwe regime er moet uitzien. Het zijn onrustige tijden waarbij een verkeerde uitspraak of een iets te luxueus leven al genoeg kan zijn om op de guillotine te belanden. Hoewel de radicale Montagnards in de minderheid waren tegenover de gematigde Girondijnen, konden ze toch hun radicale ideeën doordrukken door intriges, insinuaties en bedreigingen, waardoor niemand tegen hun radicale ideeën durfde op te komen. In dit kluwen stond Marat als een soort verbindende factor tussen de sansculotten en de radicale Jacobijnen.

Op 13 juli 1793 werd Marat vermoord door een Girondijnse aanhangster Charlotte Corday d’Armont. Eigenlijk vond ze dat het bloedvergieten eindelijk moest ophouden en ze hield Marat verantwoordelijk voor de septembermoorden in 1792. Vier dagen lang had toen een groepje van tweehonderd man de gevangenissen aangevallen en vermeende tegenstanders van het Ancien Régime afgeslacht. Ongeveer 1360 mensen vonden de dood. 
Dit was de reden dat Charlotte Corday, 25 jaar oud, vanuit Normandië vertrok naar Parijs en een kamer huurde in het Hotel de Providence. Aanvankelijk wou ze de aanslag plegen in de Nationale Conventie zelf, maar ze zag nadien af van dit idee. Ze kocht een keukenmes en ging naar zijn adres. Er werd opengedaan door de schoonzus van Marat, maar zij weigerde haar binnen te laten. Later op de avond keerde Corday terug en na lang aandringen, onder het voorwendsel dat ze informatie had van Girondijnen, werd ze toch binnen gelaten. Marat ontving haar. Hij nam op dat moment een bad vanwege zijn huidziekte. Terwijl Marat de namen van Girondijnen noteerde, sloeg ze toe en plantte het mes in zijn borst. Marat stierf ter plaatse en door het tumult was de schoonzus meteen gealarmeerd en werd Charlotte Corday ter plaatse gearresteerd.

Het beeld van de vrouw als voorvechtster voor vrijheid had meteen een gruwelijke kant gekregen. Vier dagen later werd Charlotte Corday onthoofd. Nadien hadden Jacobijnen een autopsie bevolen op het lijk, omdat ze het mogelijk achtten dat ze in opdracht gehandeld had van een man, een mogelijke minnaar. Bij de autopsie bleek echter dat Charlotte nog maagd was.
Hoewel haar doel was om de zinloze moordpartijen te stoppen, werd het tegendeel werkelijkheid. De terreur zou verergeren onder Robespierre, net zolang tot hij zelf uiteindelijk onder de guillotine zou belanden.

En nu het schilderij: Jacques-Louis David had kort na de dood van Marat de opdracht gekregen van de Nationale Conventie, om een schilderij van het gebeuren te maken. David was bevriend geweest met Marat en had zelfs de dag voor de moord een bezoekje aan hem gebracht. De schilder stond dus heel dichtbij de feiten en na twee maand was het schilderij voltooid. Het schilderij werd twee weken tentoongesteld en nadien opgehangen in de vergaderzaal van de Conventie. Er ontstond op korte tijd een soort martelaarschap rond Marat, dit tot grote tegenzin van Robespierre. 
Een jaar later werd het schilderij al verwijderd nadat er een haatcampagne tegen de figuur van Marat werd verspreid door Robespierre. Het schilderij werd op vraag van de schilder aan hem teruggegeven.
David had de scène kort na de aanslag weergegeven. Marat hangt deels uit zijn bad. In de ene hand houdt hij de pen, in de andere hand de brief waarop hij de namen noteerde. De tekst evenwel die David schilderde was: 

‘Au 13 juillet 1793.
Marie Anne Charlotte Corday au citoyen Marat. Il suffit que je sois bien malheureux pour avoir droit a votre bien veillance’ (Het volstaat voor mij om erg ongelukkig te zijn dat ik recht heb op uw vriendelijkheid). Uit de steekwonde loopt geen bloed, waarmee de schilder verwijst naar de steekwonde bij Jezus, en dus verwijst naar martelaarschap.

Charlotte Corday schreef tijdens haar korte gevangenschap aan haar vader:

Vergeef me, mijn lieve papa, dat ik mijn bestaan heb afgelegd zonder uw toestemming. Ik heb vele onschuldige slachtoffers gewroken, ik heb vele andere rampen voorkomen. Het volk, op een dag ontgoocheld, zal blij zijn verlost te zijn van een tiran. Als ik u probeerde te overtuigen dat ik door Engeland trok, was dat omdat ik hoopte het incognito te houden, maar ik zag de onmogelijkheid in. Ik hoop dat u niet gekweld wordt. In ieder geval geloof ik dat u verdedigers zou hebben in Caen. Ik nam Gustave Doulcet als verdediger: zo’n aanval laat geen verdediging toe, het is voor de vorm. Tot ziens, mijn lieve papa, vergeet me alsjeblieft, of verheug je liever in mijn lot, de zaak is goed. Ik kus mijn zus die ik met heel mijn hart liefheb, evenals mijn ouders. Vergeet dit vers van Corneille niet: Misdaad is schande, niet het schavot! Morgen om acht uur word ik berecht. Deze 16 juli.

Op haar vraag schilderde Jean-Jacques Hauer enkele uren voor haar terechtstelling een portret van haar. Je ziet het HIER.