Vogelconcerten was een razend populair genre in de eerste helfst van de 17de eeuw in onze streken en vooral in Holland. Het was een variant op de stillevens die men schilderde en dé vogel-schilder bij uitstek was Melchior d'Hondecoeter. Door zijn opdrachten aan het Hof van Willem III had hij toegang tot zijn tuin met exotische vogels. Het genre is eigenlijk ontstaan bij de Antwerpenaar Frans Snijders die naast vogelconcerten vooral jachttaferelen maakte. Hij bedacht de vaak voorkomende uil als dirigent van het concert. Uiteraard dat dergelijke schilders hun kunst als fijnschilder konden aantonen met deze werken (zoom maar eens in op dit werk op de veren van de vogels!). Dankbaar was ook dat in een vogelconcert meer leven zat dan in een stilleven van bloemen.

Dit vogelconcert is een beetje ludiek opgevat. De uil dirigeert het concert, maar de vogels rondom hem zijn niet echt zangvogels: een kraaiende haan, kwakende eend, een schetterende ekster,... Blijkbaer heeft de uil dan ook allang de moed opgegeven. Zijn bril ligt bij de partituur en geeft zomaar de maat in het wilde weg aan. Hij kijkt niet eens meer naar de partituur. Dus wie is hier de dommerik?
Onderliggende moraal: Wat ben je met al je wijsheid, als niemand je toch begrijpt... Waarom voel ik me nu de uil op deze site...