Het wereldberoemde staatsieportret van Lodewijk XIV uit 1701. Het was niet alleen de start van een roemrijke carrière van de schilder, maar het portret zou tevens het toonbeeld worden van portretkunst van edelen uit die tijd. 
Het portret was oorspronkelijk bedoeld als geschenk voor Filip V, kleinzoon van Lodewijk XIV, maar uiteindelijk kreeg de kleinzoon een kopie en besloot de koning het originele zelf te houden.
Een staatsieportret moet vooral de glorie en het gezag uitstralen van de heerser. ‘Staatsie’ is vermoedelijk ontleend uit het Franse ‘stage’ (verhoging). Veelal was de persoon op een verhoging afgebeeld om, naast zijn regalia en eretekens, bij te dragen tot de pracht en praal van de persoon.

In zijn tijd was Lodewijk XIV hét toonbeeld van goede smaak. Niet alleen zijn kasteel in Versailles werd vaak nagebootst over heel Europa, maar ook de hofetiquette en de kledingstijl werd overgenomen.  Zowat alle vorstenhoven spiegelden zich aan de grandeur van de Zonnekoning. Laten we eens twee aspecten van dit portret nader bekijken:

-de stand van de voeten: 

Voorheen lieten heersers zich vaak wijdbeens afbeelden, al dan niet met de handen in hun zij. Het gaf een macho indruk, wat het gezag en de macht van de persoon onderstreepte. Een mooi voorbeeld is dit portret van Hendrik VIII.

In dit portret van Lodewijk XIV staat de linkervoet naar voren geplaatst en wijst die naar de toeschouwer. De andere voet staat haaks op de linkervoet. Deze nieuwe pose straalde door de vooruitgestoken en wijzende voet niet alleen dominantie uit, maar tevens het galante. 

Zo ook werd in de 16^de eeuw de nadruk gelegd op de mannelijkheid door de braguette of schaambuidel. Die braguette verdween in de 17^de eeuw en maakte plaats voor een tuniek met kousen.  Bij de nieuwe galante pose werd de mannelijkheid geaccentueerd werd door de gespierde benen. Het portret straalde daardoor meer elegantie uit. 

Ook de hoge hakken waren in die tijd een modeverschijnsel bij de adel. Ze moesten de persoon groter doen lijken en dus meer macht doen uitstralen. Lodewijk XIV had hakken tot wel 10 cm, gezien hij niet zo groot van gestalte was. Kort daarop zouden ook vrouwen deze modegril van de mannen overnemen.

-de pruik: De pruik zou uitgroeien tot het symbool van het Ancien Régime. Daarvoor werden wel pruiken gedragen, maar het is alweer Lodewijk XIV die hiertoe de grote aanzet gaf. In 1655 begon de 17-jarige Zonnekoning zijn haar te verliezen, vermoedelijk door syfilis. Vanaf dat jaar besloot hij een pruik te dragen, wat binnen de kortste keren door zijn hofhouding werd nagebootst en na enkele jaren werd het een ware rage over heel Europa. De rage zou duren tot de Franse Revolutie, waarna de pruiken op slag verdwenen (met het hoofd erbij onder de guillotine).
Pruiken waren heel duur en de pruiken van de allerbeste kwaliteit werden gemaakt van… jawel: Vlaams haar! Zo waren er rond 1782 alleen al in Gent ongeveer 130 pruikenmakers actief!

Diderot schreef in zijn encyclopédie onder de naam ‘perruque’:

‘In landen waar bier en cider de gangbare drank is, zit het haar beter dan elders. Vlamingen hebben uitstekend haar, bier voedt en smeert het. Deze mensen zijn bijna allemaal blond of lichtbruin. Men kan ze gemakkelijk onderscheiden als men enige ervaring heeft. Ze (de haren) worden lichter als ze gekookt worden, in plaats van het blonde haar van de anderen dat daar bruin wordt.’