Félicien Rops en de kunst van het provoceren. Rops had een hekel aan hypocrisie. Hij kwam uit een begoede familie en werd als kind bij de jezuïeten gestuurd, wat hem later een haat tegen de Kerk bezorgde. Ook de schijnheiligheid van de rijke klasse ergerden hem mateloos. Zelf hield hij er een liederlijke levensstijl op na en wou als kunstenaar net niet beroemd worden. 
Hij had een grote aanleg voor tekenen en in kleine details kon hij scherpe kritiek uiten op de hypocriete maatschappij.

Dit werk ‘Pornokratès’ maakte hij in de periode dat hij in Parijs woonde, samen met twee zusjes waar hij een menage à trois mee had.
We zien een vrouw wandelen met een varken op een betonnen fries. Een typisch beeld van de rijke mannen die een promenade maakten met hun minnares in Parijs. Zij is halfnaakt en erotisch gekleed die verwijzen naar bourgeoisie. Ze is geblinddoekt en loopt met een varken aan de leiband. Het varken dat uiteraard de rijke man voorstelt. Symbolisch geeft Rops hiermee weer dat de vrouw zich laat leiden door het (rijke) varken doordat ze geblinddoekt is, maar toch heeft ze de rijke in haar bezit met de leiband. Een subtiele verwijzing is ook de gouden staart van het varken. Een verwijzing naar de diensten die ze verleent en waarvoor ze geld krijgt. Het varken van Félicien Rops stond dus voor de beestachtige man, zo dorstig naar seks dat hij zich liet leiden door de vrouw.
Onderaan staan de vier allegorieën van de kunsten: beeldhouwen, schilderkunst, literatuur en muziek. De gestaltes zien er wanhopig uit, wat wijst op ee nrespect voor kunst door de rijke klasse.
De titel ‘Pornokratès’ ontleende Rops aan een werk van Proudhon waarin hij een maatschappij schetste die geleid wordt door eerzuchtige dames en maîtresses van de rijke heren. (Kratès=heerschappij, porneia: ontucht)
Over het werk schreef Rops in 1879 aan zijn vriend:
"Mijn pornocratie is klaar. Deze tekening verrukt me. Ik wil je dit mooie naakte meisje laten zien in zwarte schoenen, handschoenen en haar, zijde, huid en fluweel, geblinddoekt, lopend over een marmeren fries, geleid door een varken met een "gouden staart" over een blauwe hemel. Drie geliefden - de oude geliefden - verdwijnen huilend (...) Ik deed het in vier dagen in een blauw satijnen salon, in een oververhitte flat, vol geuren, waar opopanax en cyclamen me een beetje koorts gaven dat goed was voor de productie en zelfs de voortplanting"