Ik had het enkele artikels terug over de testikels van Ouranos die in zee werden geworpen. Wel, hier is het vervolgverhaal...
Uit de schuimende zee, op een schelp, kwam met de westenwind Zephyros aan land: Aphrodite, of in de latere Romeinse versie: Venus.
Dat is wat Botticelli hier schilderde. Venus voldoet aan de toenmalige schoonheidsidealen: lang Venetiaans blond haar, blanke huid, niet te mager. De schelp symboliseert de vagina (daarom noemen we ook een oester een aphro-disiacum). De titel die er aan gegeven werd is wat onhandig. Het is geen geboorte maar een aankomst. De naam Aphrodite komt van Aphros, wat schuim betekent of: Uit het schuim der zee ontstaan. Een andere titel is de 'Venus Anadyomene' of: zij die oprijst uit de zee.

Waarom moet ik steeds denken aan de dichter Arthur Rimbaud als ik het schilderij zie... Als 16-jarige moet hij een volwassen vrouw zien staan hebben in een schuimende badkuip, waarop hij dit prachtig gedicht schreef:

Venus Anadyomene

Als uit een groene blikken kist, een hoofd
Een vrouwenhoofd met bruin haar, zwaar geverfd
Uit een oude badkuip komt, langzaam en onnozel,
Met tekorten die nogal slecht gerepareerd zijn;

Dan de dikke en grijze kraag, de brede schouderbladen
Die uitsteken; de korte achterkant die in en uit gaat;
Dan lijkt de rondheid van de lendenen op te stijgen;
Het vet onder de huid verschijnt in platte vellen;

De rug is een beetje rood, en het hele ding ruikt
Verschrikkelijke vreemdheid; men merkt vooral
Bijzonderheden die je met een vergrootglas moet zien…

In de nieren staan twee woorden gegraveerd: Clara Venus ;
- En dit hele lichaam beweegt en strekt zijn brede romp
Afschuwelijk mooi met een zweer in de anus.