Frans van Mieris was een leerling van Gerrit Dou, die van het slapende hondje. Hij was werkzaam in Leiden en wordt met Dou en Metsu gerekend tot de grootste Nederlandse fijnschilders. Hun stijl was om zo gedetailleerd mogelijk de werkelijkheid weer te geven. Van Mieris was tijdens zij leven al beroemd in het buitenland. Hij maakte veel portretten en genretafereeltjes.

Het werk dat je hier ziet is 'Hondje plagen'. Een man plaagt een hondje, dat op de schoot zit van een een vrouw, door aan zijn oor te trekken. Een ander hondje komt blaffend tussenbeide. 
Je zou zoeken waar de verborgen symboliek zit bij dit werkje, maar die is er niet. Het is een zelfportret van de schilder en zijn vrouw Cunera van der Cock. Een origineel zelfportret!

Anders is het dan weer met DIT werk van hem. 'Bordeelscène' genoemd. De symboliek is dan ook niet ver te zoeken: Een gedécolleteerde vrouw met geel kleedje, de luit aan de muur, de man die links zijn roes uitslaapt en achterin een vrijend koppeltje. Maar het grappige zijn vooral de hondjes. Die tonen waar het om te doen is! In de 19de eeuw werden de hondjes overschilderd. Intussen werden ze bij restauratie teruggetoverd.
Bovenaan zie je ook de dekens en de matras over de ballustrade hangen. Een manier om aan te geven dat de scène niet echt is maar een onderliggende betekenis heeft. Zoom maar eens in: zelfs de strootjes schilderde hij...! Of zoom eens in op de planken vloer...zelfs de nerven in het hout!