Carpaccio herken je meteen aan zijn bruinrode tinten in zijn schilderijen. Dit schilderij noemde lange tijd 'Courtisanes' maar vandaag houdt men het bij 'twee Venetiaanse vrouwen'.
Erg gelukkig zien ze er niet uit, en wie ze zijn is ook niet gekend. Waarom zien ze er zo koel en verslagen uit? Even rondkijken...

Ze zien er allebei volgens de laatste mode uit: weelderige kleren, hun kapsel in krullen, tussen de vrouw en de jongen staan op de grond een stel chopines, immense platteauschoenen die toen in de mode waren. Ook zien we een pauw voor haar, symbool van ijdelheid. De papegaai daarentegen verwijst naar 'babbelziek' zijn.
Op de ballustrade ligt een vijg, symbool van welvaart. De vaas op de ballustrade heeft een wapenschild, wat wijst op een rijke familie. In het vaasje zit rozemarijn. Rozemarijn werd meegegeven aan soldaten door hun geliefde, als ze ten strijde moesten trekken. De geur herinnerden hen aan hun thuisland en aan haar. Ook de witte sjaal die de ene vrouw in haar hand heeft verwijst er naar. Ze heeft hem uitgewuift. Dit was ook één van de gebruiken bij soldaten om een sjaaltje mee te geven.

Maar...er zitten ook twee duifjes. Normaal symbool van liefde, maar hier kijken ze van elkaar weg. Net als bij de andere dame: haar schoothondje zoekt aandacht, maar de grote hond (die wellicht de man of minnaar symboliseert) is aan het touwtrekken en lijkt ook agressiever.
Wat we dus zien zijn twee Venetiaanse dames die de bons hebben gekregen van hun minnaar of geliefde.
Het jongetje op het werk is een raadsel. Misschien was hij de boodschapper van het briefje dat op de grond ligt.

Bij Carpaccio denken we eerder aan het gerecht. Dit is ook naar hem ooit genoemd. De roodbruine tinten deed de kok in Harry's Bar in Venetië op het idee komen om dit gerecht zo te noemen. Op dat moment liep er in Venetië een expositie van zijn schilderijen.